บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 352

"ถอยไป ผู้ปกครองมันมาแล้วใช่ไหม ฉันจะ……"

ถ้าเป็นก่อนหน้านั้น ผู้กำกับก็อาจจะทำอะไรเธอไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผู้กำกับยิ้มอย่างเยือกเย็น

"เธอจะทำอะไร? ฉันเตือนเธอไว้เลย ถ้าอยากจะก่อเรื่องก็ไสหัวออกไป อย่ามาก่อนเรื่องที่นี่"

ซูไป๋อึ้งไป มองไปที่เขาอย่างไม่เชื่อ จนเกือบจะเป็นบ้า "ได้ ได้ ฉันบอกคุณไว้เลย ละครเรื่องนี้ฉันไม่ถ่ายแล้ว ฉันจะดูว่าคุณจะทำยังไง"

ผู้กำกับก็ยังสีหน้าไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม "ลืมบอกเธอไป ไม่ว่าเธออยากจะถ่ายหรือไม่ถ่าย นางเอกของละครเรื่องนี้ ก็ไม่ใช่เธอ"

"คุณหมายความว่ายังไง……?" เธอตกใจ

"ตามนั้นแหละครับ คุณกับหลานของคุณ อีกหน่อยไม่ต้องมากองถ่ายอีก มีข้อสงสัยอะไรก็ไปถามเจ้านายตัวเองเถอะครับ" ผู้กำกับโบกมืออย่างหงุดหงิด ไม่อยากจะมองไปที่เธอด้วยซ้ำ

ถึงแม้ซูไป๋จะมีชื่อเสียงไม่น้อย แต่ก็ต้องจบลงที่นี่ กล้าทำเรื่องแบบนั้นกับคุณชายตระกูลลู่ ถ้ายังอยากจะอยู่ในวงการต่อ ก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

วันต่อมา

พอโม่โยวเดินเข้าบริษัท เธอก็รู้สึกว่าสายตาที่คนอื่นมองมาที่เธอไม่ปกติ ไม่เพียงเท่านี้ ยังมีคนไม่น้อยชี้มาที่เธอแล้วซุบซิบเสียงเบา

"คนที่พูดถึงในโซเชียลเป็นเธองั้นหรอ คิดไม่ออกเลยว่าทำไมคนแบบนี้ถึงเข้ามาทำงานที่บริษัทได้"

"เหอะ แค่เข้ามาในบริษัทแล้วยังไง ได้ข่าวว่าความสัมพันธ์โม่โยวคลุมเครือกับบอสของเรา คนในบริษัทเราหลายคนก็รู้ เธอเป็นเด็กใหม่ก็เลยอาจจะไม่เคยได้ข่าว"

"ว้าว งั้นเธอเก่งมากเลย หน้าตาก็ดูสวย ถึงว่าล่ะบอสถึงชอบ"

"สวยแล้วมีประโยชน์อะไร? ก็มีแค่เปลือก ถูกแฉแล้วไม่ใช่หรอ การแข่งขันใหญ่โตขนาดนั้นกลับไปลอกเลียนแบบ ขายหน้ามาก"

"ก็ใช่น่ะสิ ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เธอที่ขายหน้า กรรมการของการแข่งขันครั้งนี้ยังเป็นกรรมการจากต่างประเทศด้วย ขายหน้าไปถึงต่างประเทศเลยแหละ"

เสียงซุบซิบของพวกเธอไม่ได้ดังมาก โม่โยวก็เลยได้ยินไม่หมด แต่ก็แน่ใจว่ากำลังพูดถึงตัวเองแล้วไม่ใช่เรื่องดีอะไรด้วย เมื่อกี้เหมือนได้ยินคำว่าการแข่งขัน ลอกเลียนแบบอะไรสักอย่าง

ใจเธอเริ่มวิตกกังวล กำสองมือไว้แน่นด้วยสีหน้าไม่ดีมากนัก ในใจก็มีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง จากนั้นก็รีบเดินไปที่แผนกออกแบบ

ณ เวลานั้น ทุกคนในแผนกออกแบบกำลังล้อมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง พอเห็นเธอก็รีบหุบปากแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก

โม่โยวสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก้าวเดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ ไม่ต้องจงใจไปค้นหาอะไรมาก ก็มีข่าวหลายข่าวเด้งออกมา

เธอมองเห็นชื่อการแข่งขันที่ชินตา วันนี้เป็นวันประกาศผลการแข่งขัน เธอรู้ บวกกับสิ่งที่ได้ยินมาระหว่างทาง ในใจก็เดาอะไรได้บางอย่าง

คลิกเลือกหน้าเว็บไซต์การแข่งขัน ก็เห็นประกาศตำหนิเด้งออกมา หลังชื่อของเธอมีคำว่าลอกเลียนแบบตัวใหญ่ๆ ธอมองแล้วรู้สึกแสบตามาก

สมองเหมือนมีระเบิดมาโยนใส่ ว่างเปล่ามาก แล้วจ้องมองตัวหนังสือบนนั้น

ลอกเลียนแบบ? ไม่ เธอจะลอกเลียนแบบได้ยังไง?

โม่โยวรู้สึกงง อัดอั้นใจจนหายใจไม่ออก กัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดนี้ค่อยทำให้เธอดึงสติกลับมาได้ มือก็สั่นแล้วพยายามเลื่อนเมาส์ลงไปดู

ผลประกาศแล้ว แต่ในนั้นไม่มีเธอ สิ่งที่ให้เธอกลับเป็นประกาศเรื่องที่เธอลอกเลียนแบบ บอกว่างานที่เธอยื่นไปเหมือนกับผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งเป๊ะ

กรรมการก็ดูจากเวลาที่ทั้งสองยื่นงานมา ผู้เข้าแข่งขันอีกคนยื่นก่อนเธอเป็นสิบวัน เพราะฉะนั้นกรรมการก็เลยตัดสินว่าเธอลอกเลียนแบบขโมยงาน

แล้วคนที่เธอลอกเลียนแบบ ก็เป็นผู้ชนะครั้งนี้ด้วย โม่โยวมองเห็นชื่อของคนคนนั้น

โม่โยวสูดหายใจเข้าลึกๆ "เปล่า" เสียงแหบแห้งไม่มีแรงเลย

สีหน้าลู่จิ้นยวนตึงเครียดขึ้นมาทันที มองไปที่หน้าจอ เป็นเว็บไซต์ของการแข่งขัน สายตาทั้งสองข้างก็ดุเดือดใแต่น้ำเสียงก็ยังอ่อนโยน

"โม่โยว เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปรับเธอ รถจะจอดอยู่ใต้บริษัท เธอมาหาฉันที่นี่ ลูกชายก็รอเธออยู่ที่บ้าน"

ไม่ได้พูดเรื่องเกี่ยวกับบนเว็บไซต์สักคำ โม่โยวได้ยินเสียงปลอบใจที่อ่อนโยนของเขา ก็รู้สึกเป็นครั้งแรกเลยว่าไปที่บ้านของเขาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดขนาดนั้น

โดยเฉพาะคำพูดสุดท้าย ลูกชายยังรอเธออยู่ที่บ้าน นี่ก็เลยทำให้ใจเธอเริ่มอบอุ่น ค่อยสงบสติอารมณ์ได้

ในใจเธอ กับตัวเองที่ความจำเสื่อม ตอนนี้มีแค่ลูกชายคนเดียวที่เป็นญาติทางสายเลือดของเธอ เธอกดวางโทรศัพท์แล้วจัดการตัวเอง จากนั้นก็เดินออกไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ตอนนี้ในบริษัทตระกูลลู่ เธออยู่ต่อไม่ได้จริงๆ คำตำหนิต่อว่าที่เอ่อล้นออกมาทุกที่ อยู่ต่ออีกแค่วินาทีเดียวก็จะรู้สึกหายใจไม่ออก

รถแล่นเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลลู่ พอเธอลงรถ ลู่อันหรานก็วิ่งออกมาเหมือนจรวด

"คุณแม่"

เธอนั่งลงไปแล้วกอดลูกชายตัวเองไว้แน่น ความรู้สึกอัดอั้นในใจก็เอ่อล้นออกมา แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

"แม่ครับ?"

ลู่อันหรานได้ยินโม่โยวกำลังร้องไห้ ถึงแม้จะไม่ร้องไห้เสียงดัง แต่เขาก็รู้สึกได้ เลยร้อนรนใจทำอะไรไม่ถูกทันที

โม่โยวถอนหายใจช้าๆแล้วปาดน้ำตา จากนั้นก็ยิ้ม "คุณแม่ไม่เป็นอะไร"