บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 422

ในตอนบ่าย

ผู้อำนวยการหรงคนก่อนก็มาจริงๆ ระหว่างขั้นตอนการส่งมอบงาน ทัศนคติของผู้อำนวยการหรงท่านนี้ดีมาก เธอไม่เข้าใจตรงไหน อีกฝ่ายก็อธิบายอย่างละเอียดมาก

ผู้อำนวยการหรงอาทิตย์หน้าจะมาทุกวัน อยู่ภายในห้องทำงานเวินหนิง สอนเธอ พยายามให้เธอเริ่มงานให้เร็วที่สุด

นอกเวลางาน ผู้อำนวยการหรงท่านนี้ ก็ยังริเริ่มให้คำแนะนำการออกแบบกับเธอ นี่มันน่าประหลาดใจอย่างแท้จริง

ถึงแม้ความสามารถของอดีตผู้อำนวยการท่านนี้ จะผ่านการรับรองแผนก B ในสำนักงานใหญ่บริษัทตระกูลลู่ แต่สำหรับครึ่งทางของเวินหนิง ยังเป็นอาจารย์ที่หายากมาก

ผู้อำนวยการหรงทุ่มเทแบบนี้ แน่นอนว่าลู่จิ้นยวนสั่งเอง ปกติเธอเจอประธานลู่ท่านนี้ยากมาก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายริเริ่มสั่งตัวเองเรื่องนี้ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถทำแย่ๆ ได้

อีกไม่กี่วันต่อมา แน่นอนว่าอย่างที่เธอคิดไว้ เธอไปทำงานเลิกงาน เมื่อเธอเดินออกมาจากแผนกออกแบบ ก็จะมีหลายคนให้ความสนใจกับเธอ

บางคนอยากรู้อยากเห็น บางคนมุ่งร้าย บางคนดูถูก……

สถานการณ์แบบนี้ เคยเกิดขึ้นที่เมืองเจียงเฉิงมาแล้ว ดังนั้นครั้งนี้เธอปรับตัวได้เป็นอย่างดี เพิกเฉยอย่างสมบูรณ์ ควรทำอะไรก็ทำแบบนั้น

เวลาหนึ่งสัปดาห์นี้ เพราะได้รับคำแนะนำที่ไม่ลังเลของผู้อำนวยการหรง เวินหนิงเริ่มต้นทำงานได้อย่างรวดเร็วมาก มีความเข้าใจดีเกี่ยวกับสถานการณ์แผนก B ทั้งหมด รวมถึงเข้าใจเกี่ยวกับผลการดำเนินงานไม่กี่ปีที่ผ่านมาและโครงการขนาดใหญ่บางโครงการด้วย

นี่มันทำให้เธอผ่อนคลายไม่น้อยเลยจริงๆ

ส่วนรองผู้อำนวยการเหมยท่านนี้ สัปดาห์นี้ก็ทำตัวดีมากจริงๆ เจอเวินหนิง ไม่ต้องพูดถึงทัศนคติ เวลาประชุมนั้นก็ไม่กล้าสงสัยสักนิด เดาว่ากลัวเวินหนิงจะจับผิดเธอ

เป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน เธอไม่ได้เจอลู่จิ้นยวนเลย เขาก็ไม่ได้มาหาเธอ ไม่ได้ติดต่อกับเธอ พูดตามตรง นี่มันทำให้เวินหนิงอึดอัดนิดหน่อย เมื่อได้สติก็อดไม่ได้ที่จะบ่นตัวเอง

วันนี้พอเลิกงาน เธอก็ขับรถกลับไปที่ชุมชน แน่นอนว่าลู่จิ้นยวนเป็นคนจัดรถคันนี้ให้ เหมือนกับบ้าน และให้เหตุผลที่เธอไม่มีทางปฏิเสธ

เมื่อขึ้นไปข้างบน เธอก็ตกตะลึง

หน้าประตูบ้านตัวเองมีผู้ใหญ่คนหนึ่งและเด็กคนหนึ่งยืนอยู่ กำลังมองมาที่เธอพร้อมกัน ดวงตานั้น เหมือนลูกสุนัขที่เห็นเจ้าของบ้านกลับมา

“แม่ แม่กลับมาแล้ว อันหรานรอแม่นานมากเลย” ลู่อันหรานรีบพุ่งเข้ามา

เธออุ้มลูกชายเธอขึ้นมา แล้วมองลู่จิ้นยวน “พวกคุณมาที่นี่ทำไม”

ลู่จิ้นยวนยิ้มแล้วหยิบกระเป๋าเธอมาอย่างง่ายดาย “ลูกชายคิดถึงเธอ เฮ้อ ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ก็เลยมา”

เวินหนิงเม้มปาก ไม่ได้ตอบ หยิบกุญแจมาเปิดประตูห้อง

เธอนั่งโซฟากำลังเล่นกับลูกชาย

สำหรับอาหารเย็น ลู่จิ้นยวนริเริ่มที่จะทำมัน แต่……

“เวินหนิง ลูกชายอยากกินมะเขือเทศผัดไข่ ควรใส่ไข่ก่อนหรือว่ามะเขือเทศก่อน”

“เวินหนิง หุงข้าวยังไง? กดสวิตช์แล้วก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมันใช่ไหม?”

“เวินหนิง เธออยากกินรากบัวชิ้นเล็กๆ หรือรากบัวฝาน?”

“เวินหนิง……”

เธอกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้แค่ลุกขึ้นเดินไป มองห้องครัวที่ยุ่งเหยิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันทำเองดีกว่า”

“ได้ยังไง เธอทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว ฉันทำเองก็ได้ เธอไปรอกินเถอะ”

เวินหนิง： “……”

“คุณว่าฉันรอคุณทำเสร็จ ฉันจะได้กินเมื่อไร?”

ลู่จิ้นยวนยิ้ม “งั้นเอาแบบนี้ เธอทำ แล้วฉันเป็นลูกมือดีไหม แบบนี้จะได้ประหยัดเวลา”

“ไม่ต้อง คุณออกไปเถอะ อย่าขวางทาง” เวินหนิงขมวดคิ้ว

“ยัง เขายังไม่รู้ว่าเธอคือแม่ของอันหราน ฉันยังไม่ได้บอก” ไม่ได้เข้าหาเวินหนิงล่วงหน้า เขากล้าพูดที่ไหนล่ะ

“แล้วทางด้านแม่คุณล่ะ? เธอไม่อยากเจอฉันเหรอ?” เวินหนิงพูดอย่างใจเย็น

ใบหน้าลู่จิ้นยวนเกิดความกระอักกระอ่วน “เราไปเจอคุณปู่ก่อนดีกว่า ส่วนคนอื่นๆ ถ้าเธอไม่อยากเจอ เราก็ไม่ต้องไปเจอ”

เธอมองไป “ดังนั้นจริงๆ แล้วแม่คุณก็เคยพูดว่าอยากเจอฉันใช่ไหม”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า

ในใจเวินหนิงเกิดความรู้สึกประชดประชัน แม่ของลู่จิ้นยวนตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตนเป็นใคร คงคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไม่เจียมตัวที่อยากไต่เต้าเข้าตระกูลลู่พวกเขาล่ะสิ

อยากเจอตน คิดว่าคงอยากจะเอาชนะตน ให้เธอเจียมตัวล่ะมั้ง

เฮอะ ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเธอคือเวินหนิง ไม่รู้ใบหน้านั้นจะแสดงสีหน้าอะไรออกมา

เวินหนิงอยากพูดอะไรบางอย่าง หางตาก็เหลือบไปมองอันหรานแล้วก็เงียบอีกครั้ง บางเรื่อง พูดต่อหน้าลูกชายก็ไม่ดีนัก

“เมื่อไร?”

ลู่จิ้นยวนมองเธอ “สุดสัปดาห์หน้า วันไหนก็ได้”

ต่อมา มื้ออาหารก็เงียบลงอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนต้องอยากใช้เวลากับเวินหนิงมากหน่อยอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะกินอิ่มแค่ไหน ก็ถึงเวลาที่กินเสร็จ ก็อาสาทำความสะอาดถ้วยชามตะเกียบ

เขาจูงลูกชาย พูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “’ งั้นฉันพาลูกชายกลับแล้วนะ”

“อืม เดินทางระวังด้วย” เวินหนิงพูดเรียบๆ

จริงๆ แล้วสิ่งที่ลู่จิ้นยวนอยากพูดมากกว่าก็คือ ตอนนี้ดึกขนาดนี้แล้ว เขาควรนอนที่นี่ดีกว่า แต่พอคิดว่าเวินหนิงต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ เขาจึงไม่พูดออกไป เฮ้อ