บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 456

เวินหนิงอยู่ในท่าทางทที่ยื่นมือออกไปอย่างตะลึง จู่ ๆ กงมั่วกลิ้งตกลงไปโดยที่เธอไม่คาดคิด จิตใต้สำนึกอยากจะยื่นมือออกไปดึงเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

เธอมองดูกงมั่วที่นอนไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้นชั้นล่าง เธอหน้าขาว ปากซีด ปากสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้ตกใจอย่างมาก

เสียงกรีดร้องนั้นของกงมั่วก่อนที่จะหมดสติไป ดึงดูดแขกทั้งหมดที่อยู่ภายนอกเข้ามา

แต่ละคนตกใจจนร้องออกเสียง พวกผู้หญิงใจฝ่อพวกนั้นร้องไห้ไม่หยุดยิ่งกว่า วินาทีต่อมาสายตาที่สงสัยต่าง ๆ นานา ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่เวินหนิงที่อยู่ด้านบน

เวินหนิงตัวแข็งยิ่งกว่าเดิม

“แม่เจ้า นี่มันคุณหนูกงคนนั้นนี่?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“เรื่องนี้เกรงว่ามีแต่คนที่อยู่ชั้นคนนั้นถึงจะรู้ พวกเธอดูท่าทางของเธอ จากที่ฉันดูคุณหนูกงล้มตกลงมา ต้องเกี่ยวข้องกับเธอเป็นอย่างแน่”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตรงนี้มีแค่พวกเธอสองคน คนนึงกลิ้งตกลงมา อีกคนยืนอยู่อย่างดี จะไม่เกี่ยวข้องกันได้ยังไง ไม่แน่เธออาจจะตั้งใจผลักกงมั่วก็ได้”

“ชู่ เธอเสียงเบา ๆ หน่อย”

“มีอะไรที่น่าระวัง พวกเธอรู้ไหมว่าคุณนายลู่ชอบคุณหนูกงคนนี้แค่ไหน ได้ยินมาว่าเตรียมจะให้เธอเป็นลูกสะใภ้ตัวเอง นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผู้หหญิงคนนี้ยังอยู่ดีถึงจะเป็นเรื่องน่าแปลก”

“ข่าวที่ฉันได้ยินนั้นตรงกันข้ามกับของเธอ ฉันได้ยินมาว่า คุณชายน้อยลู่อันหรานของตระกูลลู่ เกลียดคุณหนูกงคนนี้มาก เมื่อกี้ยังทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนเลย”

“ไม่ผิด ฉันก็ได้ยินมา อีกอย่างพวกเธอยังไม่ลืมข่าวในหนังสือพิมพ์ก่อนหน้านี้ไม่นานหรอกนะ คุณหนูเวินคนนี้ คือดวงใจของคุณชายลู่นะ”

“เห้อ ไม่ว่ายังไง ผลักคนก็ไม่ถูกต้อง บันไดที่สูงขนาดนี้ นี่ลงมือถึงขั้นตายเลยนะ น่ากลัวมากจริง ๆ”

“ใช่ ๆ เธอพูดได้ไม่มีผิด”

เสียงวิพากษ์วิจารย์อย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ ที่ด้านล่าง เข้าหูของเวินหนิงทั้งหมด เธอหน้าดำหน้าแดง กำหมัดแน่น มุมปากกระตุกนิดหน่อย

เธออยากจะพูดว่าตนเองไม่ได้ผลักกงมั่ว เป็นกงมั่วที่ไม่ระวังตกลงไปเอง แต่ถึงจะพูดแบบนี้ คนพวกนี้จะเชื่อเธอเหรอ?

ในขณะที่เวินหนิงไม่รู้ว่าจะทำยังไง เย่หวานจิ้งก็ปรากฏตัวขึ้น

“เสี่ยวมั่ว?

เสี่ยวมั่วหนูเป็นอะไร?”

เธอเดินเข้าไปข้างกายกงมั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและดูเป็นกังวลในทันที แขกเหรื่อที่อยู่ด้านข้างแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์

สายตาของเธอ มองไปเหมือนดาบคมในทันที

“เวินหนิง”

ชื่อของเธอ ถูกเย่หวานจิ้งกัดฟันเรียกออกมา

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกคือความหายนะ ทำร้ายลูกชายฉันไม่พอ วันนี้เป็นวันเกิดของนายท่านลู่ แกอยากจะทำอะไรกันแน่?”

“ยังมีเสี่ยวมั่วอีก คิดไม่ถึงว่าแกจะร้ายกาจขนาดนี้ ถึงได้ผลักกงมั่วลงมาจากชั้นบนที่สูงขนาดนี้ แกใจกล้ามาก”

เวินหนิงกัดปากอย่างแรง จ้องมองไปที่เย่หวานจิ้ง แล้วฝืนพูดออกมา “ฉันไม่ผลักเธอ”

“แกหุบปากไปเลย คนเยอะแยะขนาดนี้เห็นอยู่ แกยังจะแถยังไงอีก?

ฉันดูท่าแล้วแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา พ่อบ้านหละ?

พ่อบ้าน เรียกตำรวจ เรียกตำรวจเดี๋ยวนี้ จับฆาตรกรคนนี้ไปซะ”

เวินหนิงหน้าซีดขาวมากกว่าเดิม น่าตลกจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไร เย่หวานจิ้งไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด อ้าปากก็สามารถเอาคำว่าฆาตกรมาใส่หัวเธอได้

ผู้หญิงคนนี้ ไม่อยากทำลายตัวเองตลอดเวลาจริงๆ ในใจเวินหนิงทั้งขมขื่นทั้งโมโห

ลู่จิ้นยวนก็สีหน้าเย็นชา “คุณแม่ครับ คุณแม่เห็นเธอเป็นคนผลักเหรอครับ?”

“ฉัน...” เย่หวานจิ้งพูดไม่ออก

“ในเมื่อไม่เห็น โปรดระวังคำพูดของคุณแม่ เวินหนิงผมเป็นคนพามา ควรจะทำยังไงผมรู้ดี ถ้าหากคุณแม่เหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนนะครับ”

หลังจากที่เขาเห็นเวินหนิงเดินลงมา ไม่ได้พูดอะไรมาก แล้วพาเธอเดินออกไป ปล่อยให้ฉังอวิ๋นจัดการเรื่องราวต่อไป

“จิ้นยวน ลูก ลูกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ”

ต่อหน้าผู้คนที่มีหน้ามีตาเยอะแยะขนาดนี้ ลูกชายของตัวเองไม่ไว้หน้าเธอเลยแม้แต่นิด เย่หวานจิ้งรู้สึกโมโหจนเจ็บหน้าอก

“คุณผู้หญิง เรื่องต่อจากนี้ผมจะจัดการแทนท่านประธานลู่เองครับ คุณผู้หญิงไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ พ่อบ้าน พยุงคุณผู้หญิงขึ้นไปพักที่ชั้นบนเถอะ”

เย่หวานจิ้งโมโหจนกัดฟัน จ้องมองไปที่ฉังอวิ๋นเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไร สุดท้ายก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ เดินพึมพำเดินขึ้นไปชั้นบนเอง

ฉังอวิ๋นกล่าวคำขอโทษ แล้วยกเลิกงานเลี้ยงก่อนกำหนด

อีกด้านหนึ่ง บนรถที่กำลังรีบไปโรงพยาบาล

ลู่จิ้นยวนวางศรีษะของกงมั่วลงบนหน้าตัก ฝ่ามือกดลงบนบาดแผลของเธอ มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด บรรยากาศในรถอึดอัดแปลก ๆ

สายตาของเวินหนิงมองอยู่แบบนั้น มองดูเขาประครองศรีษะของกงมั่วอย่างอ่อนโยน กระทั่งถอดเสื้อคลุมพันแผลของเธอไว้ สีหน้าของเขาเย็นชามาก

เธอดึงสายตากลับ เอนตัวลง มองไปทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่างรถ บนกระจกสะท้อนใบหน้าเศร้าหมองของเธอ

ลู่จิ้นยวนเป็นห่วงกงมั่วขนาดนี้ เป็น...เพราะชอบเธอเหรอ แคร์เธอ ดังนั้นเมื่อเห็นเธอได้รับบาดเจ็บ ถึงได้กังวลขนาดนี้?

ตั้งแต่ที่เธอขึ้นรถมาถึงตอนนี้ อย่าพูดว่าลู่จิ้นยวนจะคุยกับเธอ แม้แต่มองเธอสักนิดก็ไม่มี