บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 457

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินหนิงได้รับความเย็นชาจากเขาแบบนี้ ความเจ็บปวดในใจแทบจะดับวูบ

เขาก็เชื่อว่าตัวเองเป็นคนผลักกงมั่วใช่ไหม ดังนั้นถึงไม่ยินยอมที่จะมองเธอ?

ในใจของเวินหนิงในขณะนี้ยู่ในความเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เหมือนกับย้อนกลับไปในเรื่องราวเหล่านั้นเมื่อห้าปีก่อน

“ลู่จิ้นยวน ฉันไม่ได้ผลักกงมั่ว”

ในที่สุดเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา แต่คนด้านข้างกลับไม่ให้การตอบรับใด ๆ ทั้งสิ้น เวินหนิงค่อย ๆ ปิดตาลง

มาถึงโรงพยาบาลในไม่ช้า ลู่จิ้นยวนอุ้มกงมั่ววิ่งเข้าไปด้านใน คุณหมอและพยาบาลที่ติดต่อไว้ก่อนหน้านี้ได้ลงมารอที่ชั้นล่างแล้ว เมื่อส่งกงมั่วเข้าไป เขาถึงได้โล่งใจ

กงมั่วอยู่ในห้องผ่าตัด ทั้งสองรอข่าวคราวอยู่ด้านนอก

ลู่จิ้นยวนไปห้องน้ำทำความสะอาดตนเอง หลังจากที่ออกมาก็นั่งลงข้างเวินหนิงแล้วมองหน้าเธอ เขาพูดขึ้นช้า ๆ “เวินหนิง เรื่องคืนนี้ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจะต้องบอกกับฉันอย่างละเอียด”

เวินหนิงมองสีหน้าที่จริงจังของเขาอย่างไร้อารมณ์ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยออกมา

“นายไม่ใช่ว่ามั่นใจแล้วว่าฉันเป็นคนผลักเธอลงไปเหรอ ในเมื่อเป็นแบบนี้ จะมีอะไรน่าถามอีก”

ลู่จิ้นยวนตะลึง มองเธออย่างอธิบายไม่ถูก เขาเพียงแค่อยากจะทำความเข้าใจกับรายละเอียดของเรื่อง ถึงจะจัดการเรื่องนี้ได้

เขาไม่เข้าใจว่า จู่ ๆ ทำไมเวินหนิงถึงได้กลายเป็นเหมือนเม่น หรือว่าเธอตกใจ?

เมื่อคิดได้แบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาเป็นคนพาเธอมา แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ภายใต้สายตาของเขา ถ้าคิดดี ๆ เขาก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ

“เวินหนิง อย่าดื้อ เวลานี้แล้วอย่าเอาแต่ใจ บอกรายละเอียดกับฉัน”

“เธอต้องรู้ไว้ว่า คนในเหตุการณ์เยอะแยะขนาดนั้นคิดว่าเธอเป็นคนผลักกงมั่ว ดังนั้นเวลานี้กงมั่วจะเกิดอะไรขึ้นไม่ได้ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ จะกระทบกับอาชีพของเธอแน่นอน ฉันคิดว่านี่ก็เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็น”

ตอนนี้ถึงคราวที่เวินหนิงต้องตะลึง เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ค่อย ๆ เอ่ยปากขึ้น “นาย...ทำเพื่อฉัน?”

ลู่จิ้นยวนมองไปที่ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเธอด้วยความตะลึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะลูบหัวของเธอ “แน่นอนว่าฉันทำเพื่อเธอ นอกจากเธอแล้วฉันจะทำเพื่อใครได้อีก?”

“เวินหนิง นี่เธอเป็นอะไร?

จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตกใจกับเรื่องคืนนี้ใช่ไหม?”

เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล ลูบไหล่ของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มีฉันอยู่ เธอไม่ต้องกลัว สำหรับกงมั่ว ฉันเชื่อว่า เรื่องที่กงมั่วตกบันไดไม่เกี่ยวข้องกับเธอ”

“ในทางกลับกัน ถึงแม้ว่าการตกบันไดของกงมั่วจะเกี่ยวข้องกับเธอจริง ๆ นั่นก็ต้องเป็นเพราะเธอทำอะไรบางอย่าง นั่นก็สมควรแล้ว เธอไม่ต้องโทษตัวเองใด ๆ ทั้งสิ้น”

คำพูดแบบนี้ ในความทรงจำ ความบ้าบิ่นที่คุ้นเคย ลู่จิ้นยวนที่ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ปกป้องเธอได้กลับมาแล้ว เวินหนิงเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วหลับตาลง

เมื่อรู้ว่าตนเองเข้าใจเขาผิด เวินหนิงลำบากใจเล็กน้อย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ปรับอารมณ์ จากนั้นก็เล่าเรื่องราวคืนนี้ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดช้า ๆ

ลู่จิ้นยวนฟังอย่างเงียบ ๆ ในตอนที่ได้ยินคำพูดพวกนั้นที่กงมั่วพูดต่อเวินหนิง แสงเย็นที่ส่องประกายในดวงตาของเขา เขารู้อยู่ในใจ

เป็นไปอย่างที่คิด เขารู้สึกว่าเรื่องคืนนี้แปลกประหลาดนิดหน่อย ต้นตอของเรื่องเกิดขึ้นจากกงมั่วผู้หญิงคนนั้น

การกระทำของกงมั่วในคืนนี้เต็มไปด้วยช่องโหว่ ถึงแม้เขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่ก็มีเหตุผลที่ดาดเดาสถานการณ์ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะล้มไปเอง

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงท่าทางของกงมั่ว บันไดที่สูงขนาดนั้น หัวแตก เลือดออกเยอะขนาดนั้น เกินความจริงไปมาก ใครจะไปคิด ว่าเธอจะตั้งใจล้มลงมาแบบนี้?

เธอพูดจบก็เหลือบมองลู่จิ้นยวนอย่างระมัดระวัง

ลู่จิ้นยวนสีหน้าไร้ความรู้สึก ดูอะไรไม่ออกสักนิด

ลู่จิ้นยวนไม่แปลกใจกับสิ่งที่เธอพูด ถ้าหากเป็นคนฉลาด ก็จะพูดตามความจริง ในเมื่อหากคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาจริง ๆ แล้วพูดคำพูดที่ว่าถูกคนทำร้ายผลักตกลงมา ก็สามารถถูกล้มล้างได้

เย่หวานจิ้งหน้าแข็งทื่อ คิดไม่ถึงว่ากงมั่วจะพูดแบบนี้ เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เสี่ยวมั่ว หนูจำผิดหรือเปล่า คนตัวโตขนาดนี้อยู่ดี ๆ จะตกบันไดได้ยังไง?

ตอนนั้นมีแต่พวกหนูสองคน จะเป็นไปได้ยังว่าไม่ใช่เธอผลักหนู?

“พอแล้ว”

นายท่านลู่มองดูสีหน้าของหลานชายที่ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากตำหนิ “นี่เธอพูดอะไร?

เสี่ยวมั่วก็พูดแล้วว่าไม่ใช่เวินหนิงผลัก”

“เจ้าของเรื่องพูดแบบนี้แล้ว แล้วเธอหละ ในฐานะนายหญิงของตระกูลลู่ อาศัยข้อมูลส่วนตัวและสมมติฐานของตัวเอง เธอจะทำให้ตระกูลลู่ของฉันเสียหน้าจนหมดสิ้นเหรอ?”

“หวานจิ้ง หลายปีมานี้เธอยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีความคิดแล้ว”

เย่หวานจิ้งหวาดกลัวนายท่านลู่จริง ๆ ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ แต่ความโกรธที่มีต่อเวินหนิงกลับยิ่งมากขึ้น

เชื่อว่าหลายครั้งที่เธอเสียหน้าเป็นเพราะเวินหนิง เธอคือนางจิ้งจอก คือความหายนะ

นั่งอยู่ได้ครู่หนึ่ง นายท่านลู่ก็กวาดต้อนเย่หวานจิ้งออกมา ลู่จิ้นยวนที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดตั้งแต่ต้นจนจบยังคงอยู่