บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 458

“คุณชายลู่?

คุณยังมีธุระอะไรอีกเหรอคะ?”

แน่นอนว่ากงมั่วอยากจะอยู่ตามลำพังกับลู่จิ้นยวน แต่เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อสายตาที่ไม่เป็นมิตรที่ลู่จิ้นยวนมองเธอ

“กงมั่ว เธอควรจะดีใจ ที่เธอยังมีสถานะเป็นหลานสาวของเพื่อนเก่านายท่านลู่ชั้นหนึ่งอยู่ ไม่อย่างงั้น กล้าที่จะมีความคิดต่อคนของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ แน่”

ลู่จิ้นยวนพูดอย่างเย็นชา

ใบหน้าของกงโมจมเคร่งขรึมอย่างควบคุมไม่ได้ “คุณชายลู่ ฉันไม่เข้าใจว่าคำพูดนี้ของคุณหมายความว่ายังไง?”

เธอพูดต่อทันที “คุณหนูเวินต้องพูดอะไรกับคุณแน่ ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ฉันยอมรับแล้วแท้ ๆ ว่าเธอไม่ได้เป็นคนผลักฉัน ทำไมเธอยังใส่ร้ายป้ายสีฉันต่อหน้าคุณ”

ลู่จิ้นยวนหรี่ตา “ยอมรับแล้ว?

เธอหมายความว่า เธอถูกเวินหนิงผลักลงไปจริง ๆ?”

เธอดวงตาสั่นคลอ ก้มหน้าลง “ฉันไม่รู้ค่ะ ความทรงจำของฉันคลุมเคลือเล็กน้อย ตอนนั้นพวกเรากำลังถกเถียงกันอยู่ที่บันได คุณหนูเวินอาจจะอารมณ์ร้อนไปหน่อย”

“บางทีเธออาจจะไม่ได้อยากจะผลักฉันจริง ๆ เพียงแค่ไม่ระวังพลั้งมือไป ดังนั้นถึงได้...”

ลู่จิ้นยวนมองดูเธอ ในหัวไม่รู้คิดอะไรอยู่ จู่ ๆ ก็พูดขึ้น “พวกเธอถกเถียงอะไรกัน?”

กงมั่วมองเขาอย่างลังเล แล้วค่อย ๆ พูดขึ้น “อาจจะเป็นเพราะคุณหนูเวินเห็นฉันปรากฏตัวอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ จึงโมโห เธอพูดมาโดยตลอดว่าฉันไม่มีสิทธิ์อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลลู่ พูดประมาณว่าให้ฉันไสหัวออกไป”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า “เวินหนิงพูดไม่มีผิด เธอไม่เหมาะที่จะอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลลู่จริง ๆ ส่วนเรื่องที่ไสหัวออกไปไม่มีความจำเป็น แค่ย้ายออกไปก็พอแล้ว”

กงมั่ว “...”

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปทางเขา หน้าบุดหน้าเบี้ยวในทันที

ลู่จิ้นยวนพูดต่อ “ถ้าหากเป็นเพราะแบบนีี้ เธอไม่ระวังพลั้งมือผลักเธอ งั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ภายใต้ความอารมณ์ร้อนถือว่าเป็นพฤติกรรมปกติ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอดวงซวยไปหน่อย”

กงมั่ว “...”

เธอหน้าเขียวหน้าดำ มองดูเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เห็นได้ชัดว่าตกใจกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน

ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ ถ้าเวินหนิงผลักเธอ ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าเธอไม่ได้ผิด แต่ความผิดกลับเป็นเพราะตัวเอง?

เป็นถึงประธานบริษัทตระกูลลู่ ความคิดแบบนี้มันดีแล้วจริง ๆ เหรอ ความโมโหในใจของกงมั่วพุ่งไปโดยรอบ เธอระบายออกมาไม่ได้ อึดอัดเป็นอย่างมาก

ลู่จิ้นยวนยิ้มเยือกเย็นมองไปที่เธอ แล้วก็หมุนตัวเดินออกไป

ในเมื่อผู้หญิงชอบแสดงให้เขาดูขนาดนี้ งั้นก็ให้เธอได้เห็น ว่าความคิดจริง ๆ ของตัวเองเป็นยังไง ดูสิว่าเธอจะแสดงต่อไปยังไง

ในงานเลี้ยงเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ลู่อันหรานก็มารู้ในภายหลัง ในตอนที่เขาได้ยินคนมากมายขนาดนั้นกำลังพูดถึงคุณแม่ของตัวเองเสีย ๆ หาย ๆ หนุ่มน้อยโมโหเป็นอย่างมาก

ความโมโหนี้แน่นอนว่าต้องคิดบัญชีที่หัวของกงมั่ว

ในสายตาของเขา กงมั่วถึงจะเป็นผู้หญิงคนนั้นที่น้ำเสียเต็มท้อง ครั้งนี้ต้องเป็นเธอที่ใส่ร้ายคุณแม่ของตัวเองแน่ ๆ

ตั้งแต่เล็กจนโตลู่อันหรานใช้ชีวิตแบบไข่ในหิน ไม่เคยได้รับความปวดร้าวใด ๆ ความโมโหในใจแต่ไหนแต่ไรไม่เคยอดกลั้นไว้ มีแต่คิดจะหาวิธีแก้แค้น

วันนี้เขาอยากให้เย่หวานจิ้งพาเขาไปที่สวนสนุกอย่างไม่เคยมีมาก่อน คุณผู้หญิงอย่างเย่หวานจิ้ง จะไปที่แออัดคนพลุกพล่านอย่างสวนสนุกนี่ได้ยังไง

แต่หลานชายสุดที่รักอ้อน เธอใจอ่อน ไม่อยากจะปฏิเสธ ทันใดนั้นก็เกิดแรงบันดาลใจขึ้นมา

“อันหราน หนูว่าแบบนี้ดีไหม ให้คุณน้ากงไปเที่ยวเป็นเพื่อนหนู”

ลู่อันหรานชี้เข้าไปข้างในด้วยสายตาที่สุดใส

ลู่เอ๋อไม่ได้พูดอะไร แล้วตรงเข้าไปซื้อตั๋ว

กงมั่วไม่อยากจะเข้าไปข้างในจริง ๆ จึงฝืนยิ้มพูดกับเขา “อันหราน เครื่องเล่นนี้แค่ดูก็รู้ว่าค่อนข้างอันตราย พวกเราเปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่นเถอะ น้าว่าอันนั้นไม่เลวนะ”

ลู่อันหรานมองตามนิ้วมือของเธอไป คาดไม่ถึงว่าจะเป็นม้าหมุน เด็กน้อยหน้ามุ่ย มองเธอด้วยความดูถูก

“คิดไม่ถึงว่าคุณน้ากงจะชอบเครื่องเล่นที่ไร้เดียวสาขนาดนี้ ผมไม่ชอบ”

เขาพูดจบ ก็วิ่งเข้าไปในพื้นที่ของรถบัมพ์ กงมั่วหมดหนทาง สีหน้าเคร่งขรึมเดินตามเข้าไป

เธอนั่งลงบนรถที่คับแคบ เธอไม่รู้ว่าควรจะวางมือไว้ตรงไหน รู้สึกว่าในรถนี้ตรงไหนก็สกปรกไปหมด

ในตอนที่กำลังเตรียมตัวจะหยิบกระดาษทิชชู่เปียกออกมาเช็ด จู่ ๆ รถก็พุ่งไปด้านหน้า เธอร้องออกมาโดยไมทันได้ตั้งตัว แผ่นหลังกระแทกเข้าอย่างแรง

ลู่อันหรานมองดู ในใจพึมพำ สองมือจับพวงมาลัยไว้แน่น พุ่งชนรถคันอื่นโดยตรง ชนเข้าหนักมากทุกครั้ง

กงมั่วทรมานแสนข็ญ ฟังเธอกรีดร้องและร้องเจ็บอยู่ตลอดเวลา

“อันหราน หยุดเดี๋ยวนี้รีบหยุดเดี๋ยวนี้ น้าจะลงไป”

หนุ่มน้อยเพิกเฉย แต่กลับชนอย่างแรงกว่าเดิม เสียดายที่เครื่องเล่นนี้มีเวลาจำกัด แค่เพียงกี่นาทีเท่านั้น ลู่อันหรานกระโดดลงจากรถอย่างไม่ได้ดั่งใจ

กงมั่วหน้าเสียเป็นอย่างมาก แทบจะค้ำรถเดินลงมา โดยไม่ห่วงความสกปรกแล้ว

ลู่อันหรานมองเธอแล้วเบ้ปาก “คุณน้ากง รถเล็กขนาดนี้คุณน้ายังตกใจขนาดนี้ อ่อนแอเกินไปจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณน้าร้องมั่ว ๆ ก่อกวนฝีมือของผม ผมจะต้องขับได้ดีกว่านี้แน่”