บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 516

ได้ยินเวินหนิงเรียกชื่อเต็มของตัวเอง ลู่อันหรานก็รู้แล้วว่าเธอโกรธ

เวินหนิงโกรธเขาน้อยครั้งมาก และบางครั้งก็ทำให้เขาเสียใจมาก

“ผม……”

ลู่อันหรานก้มหน้าอย่างน้อยใจ

ครั้งนี้ไม่ใช่การแสดง เป็นความรู้สึกน้อยใจมากจริงๆ

เพื่อเหอจื่ออันคนนี้ แม่ต้องตำหนิตนต่อหน้า หรือว่าเขาสำคัญมากกว่าตนเหรอ?

“ไม่เป็นอะไร ของพวกนี้ไม่แพง”

เหอจื่ออันเห็นสองแม่ลูกโวยวายไม่สบอารมณ์กัน ก็รีบเอ่ยปาก ไกล่เกลี่ยให้เข้าใจกัน

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่อยากเห็นสองคนนี้อารมณ์เสียกันเพราะเรื่องเงิน

“จริงเหรอ? ”

เวินหนิงได้ยินดังนั้นก็เหลือบมอง

ดูปริมาณนั้น ก็เหมือนไม่ได้ถูกเลยนะ

“ของอันนี้มันแค่ใหญ่ ข้างในมีไม่กี่อัน”

เหอจื่ออันยักไหล่ ชี้ไปที่ของเล่นขนาดใหญ่เหล่านั้นภายในร้าน ราคาด้านบนถึงแม้จะไม่ถูก แต่ก็ไม่เกินจินตนาการของเวินหนิง

“งั้น……งั้นก็แล้วไป”

เวินหนิงเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็ไม่อยากพูดอีกต่อไป สบายใจขึ้นบ้าง “ขอบคุณนะคะ จื่ออัน”

“ไม่เป็นอะไร”

เหอจื่ออันยกกล่องนั้นขึ้นด้วยความสุภาพบุรุษ “ฉันจะให้คนไปส่งของ พวกคุณเดินเล่นที่นี่กันไปก่อน”

เวินหนิงพยักหน้า เธออยากคุยอะไรบางอย่างกับลู่อันหรานพอดี จึงพาเขาไปที่ร้านขนม

ลู่อันหรานยังคงไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ถึงแม้เขายังเด็ก แต่เขาก็เป็นผู้ชาย ต้องมีเกียรติ และเมื่อครู่นี้แม่ไม่ให้เกียรติเขาเลย มันทำให้เขาไม่พอใจมาก

เวินหนิงก็ไม่รีบร้อนคุยกับเขา เธอกำลังคิดว่าจะพูดอย่างสละสลวยอย่างไรให้ลู่อันหรานเข้าใจความคิดตน

ทั้งสองเงียบจนถึงร้านขนม ลู่อันหรานก็ไม่พูดจา หาสถานที่นั่งลงขณะที่เบ้ปาก ยังอารมณ์เสียอยู่

“อันหราน หนูโกรธแม่เหรอ? ”

เวินหนิงเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็หมดหนทางอย่างมาก

ต้องบอกว่า ถึงแม้ลู่อันหรานมักจะเชื่อฟังมากต่อหน้าเธอ แต่อย่างไรแล้วก็เป็นเด็กที่ถูกตระกูลลู่เลี้ยงดูเอาแต่ใจจนโต ยังมีอารมณ์ร้อนแบบคุณชาย

“เปล่าฮะ”

ลู่อันหรานไม่อยากยอมรับ คิดว่ายอมรับแล้วจะขายหน้าเพราะเรื่องเล็กแค่นี้

“ลูกรู้ไหมว่าทำไมเมื่อกี้แม่ถึงโกรธขนาดนั้น? ”

เวินหนิงก็ไม่รีบร้อน “แม่จำได้ว่าเมื่อก่อน บ้านแม่ลำบากมาก ตอนนั้นคุณยายของลูกเกือบไม่มีเงินค่ารักษาโรงพยาบาล”

“……” ได้ยินแม่พูดถึงอดีตของเธอ ลู่อันหรานก็ไม่เอาแต่ใจแล้ว มองเธอ “จากนั้นล่ะฮะ? ”

เติบโตภายใต้การดูแลของตระกูลลู่มาตั้งแต่เล็ก ไม่ขาดอะไรเลย ยิ่งลู่อันหรานที่ไม่เคยขาดแคลนเงินไม่มีทางคิดได้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร

“ต่อมาคุณยายลูกก็รักษาหาย แม่อยากบอกว่าไม่ใช่ช่วงแรกที่มันยากลำบากมาก แต่อยากบอกว่า ถึงจะใช้ชีวิตยากลำบากมากขนาดนั้น แม่ก็ยังรักคุณยายของลูกมาก ไม่รู้สึกเสียใจ บางครั้งเงินก็ไม่ใช่ของที่สำคัญขนาดนั้น”

เงิน……ไม่ใช่ของที่สำคัญขนาดนั้นเหรอ?

ลู่อันหรานได้ยินคำพูดนี้เป็นครั้งแรก ตั้งแต่เล็ก เขาไม่ขาดแคลนเงิน ตระกูลลู่ไม่สอนเขาเรื่องแบบนี้ อย่างไรแล้ว เขาในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวของลู่จิ้นยวน ไม่มีทางที่จะตกอับแน่นอน

แต่คำพูดนี้ของเวินหนิง มันทำให้เขาเกิดแรงบันดาลใจ

“ดังนั้น แม่ไม่อยากให้ลูกตัดสินใครที่ราคาของที่เขาซื้อให้ แบบนี้มันด้านเดียวและมันไม่ยุติธรรมมากๆ ”

เวินหนิงพูดอย่างจริงจังมาก

“อ่า งั้นก็ได้”

เวินหนิงไม่เพียงแต่ไม่คิดถึงเรื่องอื่นๆ ในทางตรงกันข้ามกลับรู้สึกเห็นด้วยอย่างมาก

หลักๆ คือ ด้วยนิสัยทำอะไรได้ไม่นานก็ล้มเลิกอย่างลู่อันหราน ไม่แน่ว่ากลับไปเล่นไม่กี่วันก็โยนเข้ามุมแล้ว นั่นจะเป็นการสูญเปล่ามาก

ถ้าได้เล่นกับเหอจื่ออัน เธอก็จะไม่กังวลว่าเขาจะใช้เงินไปเปล่าประโยชน์

“……”

ลู่อันหรานเบ้ปาก ตอนแรกอยากปฏิเสธ ใครอยากเล่นเลโก้กับคุณอาแปลกหน้ากันล่ะ เขาเอาไปอวดกับเด็กผู้หญิงสวยๆ ในชั้นเรียนไม่ดีกว่าเหรอ?

แต่เขาเห็นท่าทางแม่ รู้ว่าถ้าตัวเองปฏิเสธน้ำใจคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล เธอต้องไม่พอใจแน่ ทำได้แค่อดทนต่อความอัปยศ

“ก็ได้ฮะ”

ลู่อันหรานพยักหน้าอย่างฝืนยิ้ม ตอบตกลง

เหอจื่ออันยิ้ม “งั้นให้คำแนะนำเยอะๆ นะ”

เวินหนิงเห็นทั้งสองเข้ากันได้ไม่เลว ในใจก็ยินดีมาก

พวกเขาดื่มกันเสร็จแล้ว กำลังจะออกไป โทรศัพท์เหอจื่ออันก็ดังขึ้น

เขาเหลือบมอง ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรรับหรือควรวาง

เวินหนิงเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็รีบให้เขาไปทำธุระของตัวเอง เหอจื่ออันคิดสักพัก ท้ายรถเขายังมีกล่องใหญ่ของลู่อันหราน พวกเขาคนหนึ่งเป็นผู้หญิง คนหนึ่งเป็นเด็กย้ายของไม่ได้อยู่แล้ว

ดังนั้นยืนกรานที่จะไปส่งสองคนที่โรงพยาบาล เอาของไปส่งข้างบน แล้วค่อยออกมา

โชคดีที่ห้องผู้ป่วยของไป๋หลินยวี่มีขนาดใหญ่มาก มีของแบบนี้เพิ่มมา ก็ไม่ได้เบียดมาก

“อันนี้ที่จื่ออันซื้อให้เหรอ? ให้อันหราน? ”

ไป๋หลินยวี่ยินดีกับเหอจื่ออันมาก เขาเริ่มเอาใจลู่อันหราน ดูเหมือนเรื่องดีๆ จะอยู่ไม่ไกลแล้ว