บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 614

แต่คุณหมอคิดไปมา คิดว่าโทรศัพท์สายของเวินหนิงน่าสงสัยมาก เลยบอกลู่จิ้นยวนตอนที่เขาไปตรวจร่างกาย

"คุณชายลู่ครับ เมื่อกี้มีคนแอบมาสอบถามอาการของคุณ ผมถามว่าเธอเป็นใคร ก็เอาแต่เปลี่ยนประเด็น อาจจะมีแผนไม่ดี"

พอลู่จิ้นวนได้ยิน ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตอนนี้เขากำลังพักฟื้นอยู่ ภายนอกก็ต้องอยากรู้เรื่องอาการของเขาแน่นอน แต่กี่วันนี้ก็เริ่มซาลงแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ มีบุคคลต้องสงสัยมาแอบถามอาการของเขาอีกแล้ว

"เอาเบอร์ของคนคนนั้นให้ผม"

ลู่จิ้นยวนคิดไปมา จะให้ลูกน้องไปสืบ ใช้โอกาสตอนที่เขากำลังบาดเจ็บ จะได้รู้ว่าใครกำลังจ้องมองตำแหน่งเขาอยู่ จากนั้นก็จัดการทิ้งซะ ลดปัญหาในอนาคตด้วย

คุณหมอพยักหน้า เขียนเบอร์โทรไว้ที่กระดาษ แล้วยื่นให้ลู่จิ้นยวน

พอลู่จิ้นยวนรับมาดู ก็แสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เบอร์โทรนี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็ไม่ลืมเด็ดขาด นี่เบอร์ของเวินหนิงไม่ใช่เหรอ?

พอเห็นสีหน้าลู่จิ้นยวนแปลกๆ คุณหมอก็กังวล หรือว่า คนคนนั้นเป็นคนที่คิดไม่ดีจริงๆ?

"คุณแน่ใจเหรอครับไม่ได้ตาฝาด ไม่ได้จำผิด?"

ลู่จิ้นยวนไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง ลู่อันหรานมาหาเขา บอกว่าเวินหนิงเป็นห่วงตัวเองจริงๆ แต่ลู่จิ้นยวนก็ไม่กล้าเชื่อ

เพราะเขารู้จักลูกชายตัวเองดี เด็กน้อยอยากให้พวกเขาคืนดีกัน ยอมทำทุกวิถีทางแน่นอน

ลู่จิ้นยวนไม่อยากโดนปฏิเสธอีก ก็เลยเอาแต่นิ่งไม่ได้ทำอะไร

เพราะนิสัยคุณชายอย่างเขา ถูกเวินหนิงปฏิเสธมาตั้งหลายครั้งแล้ว เขาทำไม่ได้ที่จะไม่สนศักดิ์ศรีแล้วไปตามตื้ออีก

แต่ตอนนี้ เห็นว่าเวินหนิงโทรมา ใจของเขาก็เริ่มเต้นอีกครั้ง

"จำไม่ผิดแน่นอนครับ ผมจดตามในโทรศัพท์"

คุณหมอส่ายหน้า เห็นสีหน้าแบบนั้นของลู่จิ้นยวน จึงแอบพึมพำในใจ

ทำไมรู้สึกว่าคุณชายลู่ไม่ได้โมโห แต่กลับดีใจล่ะ?

คนที่โทรมาเป็นผู้หญิง เป็นใครกันแน่ถึงทำให้คุณชายเย็นชาคนนี้ใส่ใจ

"ครับ ผมรู้แล้ว ขอบคุณมากครับ"

พอลู่จิ้นยวนได้ยิน ความสงสัยในใจก็หายไปทันที เขาอยากไปหาเวินหนิงตอนนี้ด้วยซ้ำ อยากถามเธอว่าคิดยังไงกันแน่

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนยังรักษาสติไว้ได้ เขาจำได้ ลู่อันหรานบอกเขาว่าจะทำอะไรเพื่อช่วยตัวเอง

ตอนนี้เขาต้องถามให้แน่ใจก่อน เดี๋ยวถึงเวลาทั้งสองพูดไม่ตรงกันอีก เดี๋ยวทำให้คนอื่นโกรธเปล่าๆ

ลู่จิ้นยวนคิดไปมา เลยโทรหาลู่อันหราน

"คุณพ่อ? ทำไมนึกขึ้นได้ถึงโทรหาผมครับ ผมกำลังจะไปหาพอดีเลย ผมจะบอกข่าวดีพ่อด้วย คุณยายผ่าตัดเสร็จแล้ว สำเร็จมาก พรุ่งนี้ก็น่าจะตื่นแล้วครับ"

ลู่จิ้นยวนคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินข่าวนี้ นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ถ้าเป็นแบบนี้ เวินหนิงก็ไม่ครียดเรื่องแม่จนกินไม่ลงนอนไม่หลับ

แต่ว่า……

ลู่จิ้นยวนเหลือบมองลู่อันหราน เด็กคนนี้ต้องพูดอะไรที่ไม่ควรพูดอีกแล้ว ถึงได้กลัวขนาดนี้?

"ผมบอกคุณแม่ว่า มือของพ่อสาหัสมาก อาจจะมีผลกระทบในอนาคตข้างหน้า คุณแม่เลยตกใจ เลยมาหาพ่อ ผมบอกไว้ก่อนเลยนะครับ ผมไม่ได้จะแช่งพ่อ แต่ว่าผมคิดวิธีอื่นไม่ออกจริงๆ……"

พอลู่จิ้นยวนได้ยิน ก็รู้สึกหมดคำพูด

เขาเดาแทบตายก็เดาไม่ถูกว่าลู่อันหรานจะพูดแบบนั้น พูดได้แค่ว่า โลกของเด็ก ผู้ใหญ่ไม่มีทางเข้าใจ

แต่ว่า คิดไม่ถึงจริงๆว่าวิธีนี้จะใช้ได้

ลู่จิ้นยวนไม่รู้จะทำตัวยังไง เขาพยายามมาตั้งนาน สัญญาไปตั้งเยอะ แต่เวินหนิงก็ไม่เชื่อ จนไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินว่าเขาบาดเจ็บ ก็เลยเป็นห่วงเขา

แต่ว่า นี่ก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นแคร์ตัวเองจริงๆ อีกอย่าง เวินหนิงแคร์ที่ตัวเขาจริงๆ แต่ไม่ใช่ทรัพย์สินอำนาจในพินัยกรรมของเขา

พอคิดแบบนี้ อารมณ์ลู่จิ้นยวนก็ดีขึ้นไม่น้อย

ลู่อันหรานเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าจะต่อว่าตัวเอง จึงโล่งอกไปที

"พ่อครับ งั้นพ่อจะคืนดีกับคุณแม่เมื่อไหร่ครับ?"

ลู่จิ้นยวนเงียบไปพักหนึ่ง ยังไม่ทันได้ตอบ ข้างนอกก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงดังเข้ามา

เย่หว่านจิ้งมาเยี่ยมลู่จิ้นยวน

พอเห็นท่าน ลู่จิ้นยวนก็เหมือนถูกเตือนความจำ เขารู้ ถ้าไม่จัดการปัญหาของเย่หว่านจิ้ง ถึงแม้เวินหนิงยังรักตัวเอง เธอไม่มีทางรับรักเขาแน่