บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1189

เมื่อรู้สึกว่ามีแขนกำลังโอบรอบเอวสอบของตัวเอง เขาก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นเมเดลีนจับเขาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรงขณะที่สองเท้าเล็ก ๆ ของเธอเปลือยเปล่า เขาไม่ลังเลที่จะอุ้มเธอขึ้นมาในทันที

เมเดลีนรู้สึกเศร้ามากจริง ๆ และด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ เธอจึงโอบแขนรอบคอของเขาแน่น ขณะที่ฝังใบหน้าซีดเซียวของตัวเองเอาไว้ระหว่างซอกคอของเขา

“เจเรมี่ อย่าเมินฉันเลยนะ”

เสียงของเมเดลีนฟังราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ และเสียงของเธอฟังดูตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อน

เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาจะทนเฉยเมยต่อเธอได้ยังไง?

เขาต้องการปลอบโยนเธอ แต่สิ่งที่เขาได้ยินคือเมเดลีนกำลังขอโทษ “ฉันรู้ว่าเมื่อกี้ฉันดุคุณ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เจเรมี่หยุดเดินแล้วก้มศีรษะลงหอมแก้มเธอ เขากดริมฝีปากบางของเขาเข้าที่หูของเธอเบา ๆ “คุณพูดเรื่องอะไร ผมจะโกรธคุณได้ยังไง? คุณไม่ต้องขอโทษหรรอกนะ เพราะคุณไม่ได้ทำอะไรผิด”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนสายลมพัดผ่านหัวใจที่บาดเจ็บของเธอเบา ๆ ขณะที่หลับตาลงและฝังตัวลึกลงไปในตัวเขาอย่างอ่อนแรง

“งั้นอย่าไปเลยนะ อยู่กับฉัน”

“โอเค ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เจเรมี่สัญญาและต้องการพาเมเดลีนไปนั่งที่เตียง แต่เธอกลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

“ฉันอยากให้คุณกอดฉัน” เธอร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่ไม่เคยใช้กับเขามาก่อน

เจเรมี่เองก็ไม่ต้องการปล่อยเธอไปเช่นกัน เขาจึงนั่งลงบนเตียงโดยมีเมเดลีนอยู่ในอ้อมแขน ขณะที่ค่อย ๆ ลูบไล้ฝ่ามืออุ่นและนิ้วเรียวผ่านผมยาวของเธอไปอย่างอ่อนโยน

“เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณมีคำถามมากมาย แต่คุณต้องเชื่อใจนะ ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะไม่มีวันทำร้ายคุณ”

“อืม ผมรู้” เจเรมี่พยักหน้า

“คืนนี้อย่าไปไหนนะคะ ได้ไหม? อยู่กับฉันที่นี่นะ”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เปื้อนน้ำตาซึ่งดูราวกับหยาดน้ำค้างบนกลีบดอกไม้ จิตใจของเจเรมี่กระตุกไหวเมื่อเห็นเธอในขณะนั้น

“หยุดเสแสร้งได้แล้วเอวลีน ฉันเห็นนะ ว่าเธอกับไรอันแอบพบกันที่ทางเข้าโรงพยาบาลตอนที่ลูกสาวของเธอเข้ารับการรักษาตัว เขาพาเธอกลับบ้าน พอเสร็จธุระเขาก็พาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลอีก แหม เขาช่างใจดีจัง”

‘ลินนี่ ตอนนั้นคุณไปหาไรอันสินะ

‘แต่ทำไมคุณไปพบเขาอีกแล้วล่ะ?

‘ตอนที่ช่วงบ่ายออกไปข้างนอก คุณก็ไปหาไรอันด้วยใช่หรือเปล่า?

‘นั่นคือเหตุผลที่ไรอันกระโดดลงไปช่วยคุณตอนที่คุณกระโดดลงไปในแม่น้ำเหรอ?’

เจเรมี่ลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งแล้วจ้องมองเมเดลีนที่กำลังฉีดยาให้เขาด้วยสีหน้าจริงจัง

หลังจากที่เมเดลีนฉีดยาให้เขาแล้ว เธอก็ทิ้งเข็มฉีดยาและขวดยาทันที ในขณะเดียวกันเจเรมี่ก็ยังคงแสร้งทำเป็นหลับต่อไป

หลังจากนั้นไม่นานเมเดลีนก็กลับมาที่เตียงของเจเรมี่ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวลากไล้ไปที่คิ้วของเขาเบา ๆ

เมื่อเมเดลีนนึกภาพว่าเขาต้องทรมานจากพิษเพียงลำพัง เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก