บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1387

เฟลิเป้ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่ใบหน้าที่เขาเห็นนั้นเหมือนจริงมาก

“เคธี่ เคธี่”

เขาพึมพำกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกอย่างแรง

ร่างบางที่ดูคุ้นเคยปรากฏขึ้นแวบ ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา เฟลิเป้จึงรีบตรงไปยังฝั่งตรงข้ามทันที

ชายหนุ่มรีบตามไปเพื่อให้ทัน แต่เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานจึงทำให้แม้เขาจะอยากวิ่งฝ่าไฟจราจรไปแค่ไหน เขาก็หาจังหวะไม่ได้เลย

“เคธี่ เคธี่!”

เฟลิเป้ตะโกนใส่ด้านหลังของหญิงสาวจากระยะไกล แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ โดยสนใจแค่สิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ราวกับว่าไม่ได้ยินเฟลิเป้ที่ตะโกนใส่เธอ และราวกับว่าเธอไม่รู้จักคนที่ชื่อเคธี่เลย

เฟลิเป้ไม่สามารถหาโอกาสที่จะวิ่งไปอีกฝั่งได้ เขาจึงได้แต่ไล่ตามผู้หญิงคนนั้นไปตามถนนสายเดิม และไม่ช้าเธอก็เดินเลี้ยวที่ตรงหัวมุมของสุดถนน

“เคธี่!”

เฟลิเป้ยอมไม่ได้ที่จะไม่ได้เห็นเธออีก เขาไม่สนใจจราจรและรีบข้ามถนนไป

คนขับรถหลายคนต่างก็ลดกระจกลงและโผล่หน้าออกมาตะโกนใส่เฟลิเป้ “อยากตายหรือไง? พุ่งออกมากลางถนนแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายฟรีหรอก!”

เฟลิเป้ไม่มีอารมณ์จะสนใจคำพูดเหล่านั้น เขารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เขากลัวว่าคนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาคนนั้นจะหายไปจากสายตาอีกครั้ง

เขารู้สึกหวาดกลัว

แต่เมื่อเฟลิเป้วิ่งไปที่หัวมุมถนน เขาก็ไม่เห็นเธอคนนั้นแล้ว

“เคธี่! เคธี่!” เฟลิเป้ตะโกนออกมาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ทว่ามีเพียงผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเท่านั้นที่มองเขาด้วยความสับสน ร่างบางที่เขากำลังมองหาไม่มีอีกแล้ว

“เคธี่...”

เฟลิเป้ก้มหน้าลงราวกับว่าหัวใจทั้งดวงของเขากำลังว่างเปล่า

‘เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่เห็นเมื่อกี้เป็นเพียงภาพลวงตาเพราะคิดถึงเธอมากเกินไป?

‘ใช่สิ

“แม่ครับ พ่อบอกว่าเรากำลังจะหม่ำ ๆ ข้าวเย็นกัน เพราะงั้นเราต้องรีบกลับบ้านนะ” แม้เด็กน้อยจะยังพูดได้ไม่ค่อยชัด แต่เขาก็พยายามแสดงความเห็นตัวเองอย่างเต็มที่

ผู้หญิงคนนั้นมองเด็กชายตัวเล็กในอ้อมแขนแล้วเลิกคิ้วพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน “งั้นกลับบ้านกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวพ่อกับพี่สาวจะรอนาน”

“ครับ!” คนตัวเล็กพยักหน้าและยิ้ม จากนั้นเขาซุกอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่าเชื่อฟัง

ดวงตากลมโตใสแป๋วมองไปรอบ ๆ อย่างสังเกตสิ่งรอบตัว ทันใดนั้นดูเหมือนว่าเขาจะเห็นร่างที่คุ้นเคย

“แม่ครับ ลุงคนนั้น”

เขาชี้ไปที่เฟลิเป้ซึ่งยืนนิ่งอยู่ริมถนนไม่ไกล

“ลุงคนนั้นอีกแล้ว”

“ลุงคนไหนจ๊ะ?” ผู้หญิงคนนั้นหยุด และมองไปยังทิศทางที่ลูกชายของเธอชี้อย่างอยากรู้อยากเห็น

ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ร่างสูงที่แสนหล่อเหลาและท่าทีว่างเปล่าเย็นชาของผู้ชายคนนั้นก็สะท้อนเข้ามาในแววตาของเธอ