บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1392

หลังจากได้รับคำยืนยันจากแพทย์ เมเดลีนก็ค่อย ๆ โล่งใจขึ้นมา

แม้ว่าเจเรมี่จะไม่เป็นไรแล้ว แต่ตอนนี้ทุกคนก็ยังไม่พบเอโลอิสเลย

“เอวลีน ดูแลเจเรมี่ด้วย เดี๋ยวพ่อจะไปตามหาแม่” ฌอนตบไหล่เมเดลีนเบา ๆ ก่อนจะออกมา

เมื่อเมเดลีนเห็นแผ่นหลังฌอนที่วิ่งออกไป เธอก็เข้าใจได้ว่าในตอนนี้พ่อของเธอจะรู้สึกอย่างไร

เอโลอิสเป็นความรักเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของฌอน เช่นเดียวกับที่เธอรักเจเรมี่ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่เธอรักมากที่สุด ความกังวลในใจที่จะเกิดขึ้นเธอก็คงจะอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

เจเรมี่ถูกย้ายไปยังห้องพักผู้ป่วยโดยมีเมเดลีนคอยดูแลอยู่ข้างเตียง

เธอมองดูแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยแววตาอ่อนโยน

เมเดลีนจับมือของเจเรมี่ไว้และก้มลงจูบหลังมือของเจเรมี่เบา ๆ “ฉันรู้ว่าคุณเสี่ยงเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของฉัน ขอบคุณนะคะ”

“เราเป็นสามีภรรยากันนะ ทำไมคุณต้องขอบคุณผมด้วย”

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์แว่วเข้ามาในหู

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมที่มีน้ำตาคลอก็สบเข้ากับดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเจเรมี่

“เจเรมี่ คุณฟื้นแล้ว!” เมเดลีนขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น

“อืม” เจเรมี่ยกมือขึ้นลูบแก้มของเธอ “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงน ะที่รัก”

“ตราบใดที่คุณไม่เป็นอะไร ฉันก็สบายดีค่ะ” เมเดลีนน้ำตาไหลออกมาอย่างช้า ๆ “เจเรมี่ ฉันกลัวมากว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณ”

“ไม่ต้องกลัว ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณและอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต ผมสัญญา”

เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่มุมปากของอีกฝ่าย

เจเรมี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะนึกขึ้นได้บางอย่าง “แม่อยู่ที่ไหน?ผมจำได้ว่าจะขึ้นไปตามหาแม่ แต่พอผมก้าวขึ้นบันได ไม้ที่อยู่ใต้เท้าก็พังลงมา ผมไม่คิดว่าแม่จะอยู่ชั้นบนด้วยซ้ำ”

หลังจากที่พูดแบบนั้น เจเรมี่ก็เห็นความเศร้าบนใบหน้าของเมเดลีน

“แม่หายตัวไป”

“หายไป?” เจเรมี่ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ “ลินนี่ ไม่ต้องกังวล แม่จะไม่เป็นไร ผมจะส่งคนไปตามหาเอง”

“เฮ้ เพื่อนตัวเล็ก ทำไมถึงมาเตะบอลอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลแบบนี้เนี่ย?” เฟลิเป้ยิ้มและส่งบอลให้

คนตัวเล็กกะพริบตาอย่างมีชีวิตชีวาแล้วเอ่ยอธิบายอย่างจริงจัง “แม่กับผมกำลังรอพ่ออยู่ ผมไม่ได้เตะบอล ลูกบอลตกลงมาเอง”

ดูเหมือนว่าเขากำลังรอพ่อ เฟลิเป้จึงยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบผมของเด็กตัวเล็กเบา ๆ

“ฮวน กำลังคุยกับใคร? เราจะกลับบ้านกันแล้วจ้ะ”

เสียงที่ไพเราะจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังขึ้นตรงหน้าทำให้เฟลิเป้ต้องตกตะลึง เมื่อเงยหน้าขึ้นดวงตาเขาก็พบกับดวงตากลมที่ดูคุ้นเคยมากคู่หนึ่ง

เฟลิเป้ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

เขาแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

ร่างสูงเดินเข้าไปหาเคธี่ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลอย่างเหม่อลอย ใบหน้าของเธอยังคงเหมือนเดิมไม่ใช่ใบหน้าหลังจากที่ทำศัลยกรรมเลย

เฟลิเป้ไม่รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น แต่เขาก็มีความสุขมากจนเริ่มสะอื้นร้องไห้

“เคธี่ เป็นคุณจริง ๆ …”