บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1417

เจเรมี่วิ่งตามไป เขารู้สึกได้ว่าเมเดลีนกำลังอารมณ์ไม่ดี

เมื่อมองย้อนกลับไปยังหกเดือนนั้น มันไม่ใช่ความทรงจำที่เขาต้องการจะนึกถึงสักเท่าไหร่

เมเดลีนยืนอยู่ตรงชายหาดข้างโรงแรมพลางถอดหน้ากากออก ใบหน้าสวยปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนปะทะอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีจุดหมายในใจ

“ลินนี่”

เสียงของเจเรมี่ดังขึ้นจากด้านหลัง ฝีเท้าของเมเดลีนจึงค่อย ๆ หยุดลง

เธอไม่ต้องการทะเลาะกันกับเขา แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอกำลังอารมณ์เสียไปได้เช่นกัน

เจเรมี่เดินไปยืนตรงหน้าเมเดลีน ลมทะเลพัดโชยผมสั้นของเธอให้ปลิวไหว ภายใต้โคมไฟถนนสีเหลือง ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเศร้าหมองนั้นคือสิ่งเดียวที่เจเรมี่เห็นอย่างชัดเจน

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นอย่างนึกอยากจะขอโทษ ขณะเดียวกันเขาก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะลินนี่” เขากอดเธอไว้แน่น เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนดังอยู่ข้างหู “เราเป็นแค่เพื่อนกัน”

เมเดลีนมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตเงียบ ๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูจะพูดว่า “เธอจำคุณได้แม้ว่าคุณจะสวมหน้ากาก เธอเรียกคุณว่าเจเรมี่อย่างสนิทสนมด้วยนะ”

“ลินนี่” เจเรมี่คลายมือทั้งสองข้างมาจับแก้มของเธอแทน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อย “คุณหึงเหรอ?”

เมเดลีนยังคงเงียบและไม่ได้ปฏิเสธ

เจเรมี่จึงขยับมุมปาก ลักษณะที่น่าดึงดูดใจของเขาถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มยินดี

“คุณดูน่ารักเวลาหึงนะ มันทำให้ผมมีความสุขมากเลย”

เธอผละตัวเองออกจากอ้อมกอดเบา ๆ แล้วสบตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า “คุณบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เจเรมี่รู้ว่าเธอเป็นห่วงและหัวใจของเธอก็คงจะเจ็บปวดเช่นกัน เขาไม่คิดว่าจะอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นกังวลอีก

เขาจึงยิ้มและจับมือเธอเดินไปตามชายหาด

“หลังจากที่ผมแอบเห็นคุณครั้งสุดท้ายในวันนั้น ผมก็ตัดสินใจว่าจะต้องจากไป ผมคิดว่าอย่างน้อยถ้าผมต้องไปจริง ๆ ผมจะต้องจากไปโดยที่คุณจะยังคิดว่าผมยังมีชีวิตอยู่ ผมอยากจะทำแบบนั้นแทนการที่ต้องปล่อยให้ร่างกายตัวเองเน่าเปื่อยและตายลงต่อหน้าต่อตาของคุณเพราะยาพิษในร่างกาย”

ทันใดนั้นเองฝีเท้าของเมเดลีนก็หยุดชะงัก

ราวกับมีมีดนับพันทิ่มแทงเข้ามาที่อก แม้จะรู้ว่าเจเรมี่กำลังฟื้นตัว แต่เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดที่ค่อย ๆ แพร่กระจายจากหัวใจของเธอไปยังทุกส่วนของร่างกาย เมื่อจินตนาการไปถึงสภาพจิตใจและร่างกายของเจเรมี่ในตอนนั้น

เจเรมี่เองก็หยุดเดิน เขาพอจะเดาได้ว่าเมเดลีนกำลังคิดอะไรอยู่จากสีหน้าของเธอ เขายิ้มอย่างมั่นใจเพื่อปลอบโยนอีกฝ่าย “ตราบเท่าที่ผมกลับไปหาคุณได้ การอดทนต่อความเจ็บปวดที่เลวร้ายพวกนี้ก็คุ้มค่าแล้ว”