บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 145

เมเรดิธโยนช่อดอกไม้ที่มือทิ้งอย่างไม่ใยดี และรีบวิ่งไปขว้างหน้ามาเดลีนอย่างเร่งรีบ เธอเริ่มสะอื้นตามบทปกติที่คอยแต่สวมหน้ากากที่น่าสงสารบนใบหน้าของเธอเสมอมา

“แมดดี้ วันนี้เป็นพิธีหมั้นของฉันและเจเรมี่ ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรแบบไร้ความคิดเพียงเพื่อทำร้ายคนที่ฉันรักหลอกนะ”

“มาเดลีน วันนี้เป็นงานหมั้นของลูกสาวสุดที่รักและลูกเขยของผม ถ้าไม่อยากมีปัญหา เธอควรไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” ฌอนเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาต้องการไล่เธอให้ออกจากงานนี้ไป

“มาเดลีน สำหรับผู้หญิงโหดร้ายและไร้หัวใจอย่างเธอยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้…บทลงโทษพวกนั้นมันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับเธอ ไปให้พ้น! ถ้าไม่ ฉันจะทำให้เธอต้องเสียใจ!” เอโลอิสขู่

มาเดลีนจุกในใจเป็นอย่างมาก กระนั้น เธอยังคงมีสีหน้าสงบ เธอยิ้มอย่างใจกว้าง และพูดว่า “คุณรู้ดวงชะตาของฉันหรือไงกัน นายหญิงแห่งมอนต์โกเมอรี? ฉันมีชีวิตที่ขื่นขมและลำบากมาจนถึงอายุเท่านี้”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินเช่นนั้นเขารู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของมาเดลีนนั้นช่างน่ามองเป็นพิเศษ มันน่าสะพรึงกลัวจนกัดกินจิตใจเขาเช่นกัน

ใบหน้าของเอโลอิสและฌอนเปลี่ยนเป็นสีเข้ม “มาเดลีน ยัยคนชั่วร้าย ทำไมถึงไร้ยางอายขนาดนี้? นี่ยังพยายามที่จะเข้ามาแทรกการแต่งงานของเจเรมี่กับเมอร์อีกงั้นหรอ?”

“ฉันกับเจเรมี่แต่งงานกันมาสามปีและเราเพิ่งหย่ากันได้ไม่นาน แต่เด็กที่เมเรดิธมีให้เจเรมี่ตอนนี้อายุประมาณสองขวบแล้ว ดังนั้น ใครคือคนที่เข้ามาแทรกระหว่างการแต่งงานของคนอื่น? ใครคือเมียน้อยที่ไร้ยางอายกันแน่?”

“เธอ…” หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เอโลอิสและฌอนก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ ในขณะเดียวกันใบหน้าของเมเรดิธแปรเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวมาก

แขกที่มางานเริ่มพากัซุบซิบ พวกเขารู้เเละได้ยินเรื่องนี้มาเช่นกัน

มาเดลีนสามารถจินตนาการถึงใบหน้าของเมเรดิธในขณะนี้ เธอยิ้มและเดินไปตามทิศทางเสียงของเจเรมี่

“อดีตสามีของฉัน” มาเดลีนเรียกเจเรมี่ “ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่อยากเห็นฉัน โดยเฉพาะคุณ ดังนั้นฉันไปทันทีหลังจากที่ฉันให้ของขวัญกับคุณแล้ว”

เจเรมี่รู้สึกได้ถึงขมับที่สั่นไหวของเขา ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจับจ้องไปที่มาเดลีนและน้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนขึ้น “เธอต้องการให้อะไรกับเพวกเรา?”

มาเดลีนใช้ความรู้สึกของมองไปในทิศทางที่เจเรมี่ยืนอยู่แทนสายตาที่สูญเสียการมองเห็น

หลังจากเจเรมี่ได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไป เขามองไปที่ดวงตาที่ไม่สามารถจับจุดการมองเห็นได้ของมาเดลีนแต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

มาเดลีนยิ้มอย่างอ่อนโยน และรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอดูน่าเศร้ายิ่งนัก มันเริ่มค่อยๆหายไปเมื่อความเจ็บปวดที่น่าเบื่อจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอเริ่มครอบงำเธอ มันทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป

“เจเรมี่ ขอบคุณที่เข้ามาอยู่ในชีวิตของฉัน ขอบคุณที่มอบความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้นให้ฉัน ในตอนนี้ฉันจะคืนเงินให้คุณทั้งหมด ฉันจะคืนทุกอย่างให้คุณ รวมทั้งขี้เถ้าของฉันด้วย จากนี้ไปเราจะไม่เป็นหนี้ซึ่งกันและกัน ฉันหวังเพียงว่าฉันจะไม่เจอคุณในชาติหน้า…”

หลังจากที่เธอพูดจบน้ำตาร้อน ๆ ได้ไหลลงมาที่แก้มของเธอ เธอไม่ยืนอยู่ที่นั่นต่อไปเธอหันหลังเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกร้อนเริ่มขึ้นจากช่องท้องของเธอและมันยังคงเพิ่มขึ้น ในที่สุด เลือดที่เธอไม่สามารถกั้นเก็บไว้ข้างในก็เริ่มไหลออกมาทางปากของเธอ

มาเดลีนใช้มือปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว แต่เลือดที่ออกมามันมากจนไม่สามารถหยุดมันไว้ได้ ของเหลวสีแดงสดหยดลงบนชุดสีขาวของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ รอยปะเปื้อนสีแดงบานสะพรั่งกลายเป็นสีที่ดูฉูดฉาดเลอะบนชุดสีขาวของเธอ ภาพที่เห็นตรงหน้าได้ยำยีเจเรมี่อย่างไร้ความปรานี