บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 173

แม่ของเธอ…

ไม่สิ เธอเป็นแม่ของเมเรดิธ

มาเดลีนหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ในใจของเธอเต็มไปด้วย ฉากที่เอโลอิสและฌอนตบหน้าเธอเพื่อปกป้องเมเรดิธ

เธอจำได้ว่าการเตะครั้งสุดท้ายของฌอนซึ่งส่งผลทำให้เธอกระอักเลือด

พวกเขาไม่เคยอยู่มองดูเธอว่าสุดท้ายเเล้วเธอจะเป็นอย่างไร

มาเดลีนจับประตูแน่นมาก และในขณะนั้น เอโลอิสหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อโทรหาเมเรดิธ

“เมอร์ ออกมาได้แล้วลูก แม่จะพาไปทำสปา หลังจากนั้นเราไปหาซื้อชุดกัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหนู และเจเรมี่ก็จะขอเธอแต่งงานเช่นกัน แม่อยากทำให้แน่ใจว่าหนูจะดูสวยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แม่จะเปลี่ยนหนูให้เป็นเจ้าหญิงที่ตื่นตาที่สุดในโลก ที่รัก หนูจะเป็นลูกสาวที่มีค่าของแม่ตลอดไป”

เจ้าหญิง? ลูกสาวที่มีค่า?

อ่าห์

มาเดลีนอยากจะหัวเราะเมื่อได้ยินทั้งหมดนั้น เธอไม่ต้องการฟังอีกต่อไป

เธอหมุนตัวหันหลังออกจากตรงนั้น แต่เธอไม่ทันสังเกตุเห็นว่ามีพนักงานของเธอกำลังถือกาแฟและขนมอยู่

ถ้วย และถาดทั้งหมดร่วงลงพื้น

“ขออภัยครับ คุณวีล่า ผมขอโทษจริง ๆ !” พนักงานเอ่ยขอโทษไม่หยุด

มาเดลีนรู้ว่าเธอเป็นคนผิดเพราะถูกทำให้เขาเสียสมาธิ ดังนั้นเธอจึงปลอบใจเขาและพูดว่า “ไม่ต้องขอโทษ ไม่ใช่ความผิดของนาย”

ในขณะที่เธอพูดจบ เธอก็เห็นว่าเอโลอิสได้เดินออกมาแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?” เอโลอิสถามอย่างสงสัย พลางเงยหน้าขึ้นมองมาเดลีนที่ยืนอยู่ข้างประตู “เธอคือ—”

“นี่คือผู้จัดการร้านของเรา คุณควินน์” พนักงานอธิบายสั้น ๆ

มาเดลีนหันหลังไปทางเอโลอิส ขณะที่เธอพูดเบา ๆ ว่า “ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องประชุม พวกคุณทุกคนตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้ปฏิบัติต่อลูกค้าของเราเป็นอย่างดี ฉันจะไปยังที่ประชุม”

“มันจะเป็นเช่นนั้นเสมอหากเธอมีความสุข” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชา

เมเรดิธรู้สึกเหมือนมีความหมายซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา แต่เธอไม่กล้ากดดันเรื่องนี้

เธอเดินตามเจเรมี่เข้าไปในสวน ขณะที่เค้กสูงเจ็ดชั้นถูกแกะออก เค้กนั้นสวยงามเกินกว่าจะหาเปรียบที่ไหนได้ และด้านบนเป็นรูปของคู่บ่าวสาว

ฝูงชนรายล้อมพวกเขาขณะที่เอโลอิสและฌอนเริ่มกดดันเขา “เจเรมี่ ลูกสาวที่มีค่าของฉันรอให้นายมาขอแต่งนานแล้ว จนสุดท้ายนายก็ไม่ขอเธอสักทีงั้นเหรอ?”

“เจเรมี่ วันนี้เป็นวันเกิดของเมเรดิธ ทำไมไม่ใช้โอกาสแห่งความสุขนี้เสนอให้เป็นประโยชน์ล่ะ?”

“เเต่งงาน! แต่งงาน!” แขกทั้งหลายเริ่มเอ่ยเสียงกดดันเช่นกัน

เมเรดิธมองไปที่เจเรมี่ด้วยใบหน้าที่เขินอาย “เจเรมี่…”

ในขณะที่เธอพูด เสียงผู้หญิงที่ไพเราะและสง่างามสามารถได้ยินได้จากระยะไกลดังขึ้น

“วันเกิดของคุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรีเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก ดูเหมือนจะมีการขอแต่งงานเกิดขึ้นใช่ไหม? ดูเหมือนคืนนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่สูญเปล่า”