บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 292

นิ้วงอเรียวของเขา เจเรมี่ดึงมือกลับมาที่ตัวเองขณะที่คำพูดเด็ดขาดของเอวาและแดเนียลยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา

‘เธอคือแมดดี้!

‘ฉันไม่มีทางเชื่อว่ายังจะมีคนที่เหมือนกันทุกอย่างอยู่บนโลกนี้!’

ทำไมพวกเขาดูมั่นใจ? เว้นแต่ว่าพวกเขาจะเห็นหลักฐานบางอย่างที่สามารถระบุได้ว่าเธอคือมาเดลีนจริง ๆ ?

หลักฐานที่ระบุได้?

เจเรมี่นึกถึงไฝที่อยู่เหนือหน้าอกข้างซ้ายของมาเดลีน

เจเรมี่จำได้ว่าวีล่าจับผ้าขนหนูที่หลุดยังไงในตอนนั้นเธอกำมันแน่นขึ้นขณะที่เธอเดินออกจากห้องน้ำในตอนที่เธอมานอนค้างคืนกับแจ็คสัน

หรือบางทีเธอไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะว่าเธอแค่เขินอายแต่เป็นไปได้ไหมที่เธอกำลังกังวลว่าเขาจะเห็นอะไรบางอย่างเลยปกปิดไว้?

อัตราการเต้นของหัวใจของเจเรมี่พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะมองไปที่มาเดลีนที่ยังคงหลับสนิทอยู่ นิ้วข้างหนึ่งของเขาแตะที่กระดุมบนชุดโรงพยาบาลของเธอ

กระดุมเม็ดแรก เม็ดที่สอง และเม็ดที่สามที่ถูกปลดออกแต่ยังไม่ได้ถูกแยกตามลำดับ

กริ๊กก ประตูห้องเปิดออกเมื่อเจเรมี่ยังอยู่ในสภาพที่พยายามปลดกระดุมของมาเดลีน

“นายทำอะไรของนาย?” เฟลิเป้เดินเข้าไปในห้องเห็นมือของเจเรมี่ยังอยู่บนเสื้อมาเดลีน เขาเดินเข้าไปที่เตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมมาเดลีน

เจเรมี่จับมือของเขาทันทีขณะที่ใช้สายตาลึก เย็นชาของตัวเอง มองจ้องสายตาเฟลิเป้ด้วยความอยากรู้

“ตอนนั้นคุณย้ายภรรยาของผมไปประเทศอื่นยังไง?”

เฟลิเป้ยิ้มออกมาอย่างใจเย็น “กำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร เจเรมี่? นายคงไม่คิดว่าวีล่าเป็นมาเดลีนอยู่อีกนะ นายคิดยังไง?”

เจเรมี่เม้มริมฝีปากบางของเขา โดยเลือกที่จะไม่ตอบ

“ฉันจะไปรับใบสั่งยาให้วีล่า และอย่าทำในเรื่องที่ไม่สมควรทำ” เฟลิเป้ย้ำข้อความที่เป็นใจความสำคัญก่อนที่เขาจะหันหลังให้แล้วเดินออกไป

ด้านนอกประตู ริมฝีปากบางของเฟลิเป้แสยะยิ้มอย่างแผ่วเบาขณะที่เขามองดูเจเรมี่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างไร้วิญญาณ

‘ไม่มียาอะไรรักษาความเสียใจได้ เจเรมี่ ความรักที่มีตอนนี้มันสายเกินไปไม่มีค่าอะไร นายไม่คู่ควรที่จะได้มาเดลีนกลับคืนไป’

มาเดลีนที่ยังไม่ได้สติเริ่มฝันถึงเหตุการณ์บางอย่าง มันเป็นฉากในวัยเยาว์ของเธอเมื่อครั้งที่เธอกับเจเรมี่พบกันครั้งแรกที่ริมทะเล สายลมที่พัดมาทางทะเลมีรสเค็ม แต่อากาศที่อยู่รอบตัวเธอกลับหอมหวาน

ทั้งคู่จับมือกันโดยไม่สนใจใคร โอ้ ชีวิตแห่งความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนี้มันช่างเรียบง่าย

บางทีเธออาจได้บาดแผลแล้วในตอนนั้น และมีหนามฝังอยู่ในบาดแผล ทุกครั้งที่พบกันอีกครั้งหนามนั้นก็งอกออกมาทำร้ายเธอ ความเจ็บปวดแย่ลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอมาถึงจุดที่เธอเริ่มอธิษฐานขอความตาย ...

มาเดลีนขมวดคิ้วของเธอเมื่อความฝันเริ่มเปลี่ยนไป ดึงเธอกลับไปสู่ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดเมื่อสามปีก่อน มือของเธอจับผ้าปูที่นอนอย่างแน่นทันทีและเธอก็เริ่มพึมพำในขณะที่เริ่มละเมอ

“ทำไมกัน เจซ? ทำไมนายไม่เคยเชื่อฉันเลย…”