บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 312

ดวงตาของเมเรดิธเต็มไปด้วยประกายของนักฆ่า เธอมีเจตนาที่ต้องการฆ่าอย่างชัดเจนเหมือนแววตาของเธอดูคล้ายว่าต้องการค่ามาเดลีนด้วยมีดนับพันเล่ม

เธอหยิบกรรไกรอันใหญ่หลังตู้ และชี้ปลายแหลมเข้าหามาเดลีน และพุ่งไปที่มาเดลีนอย่างโหดเหี้ยม

เมเรดิธอัดแน่นไปด้วยความโกรธและเธอต้องการที่จะสั่งสอนให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้สำนึกและลงเอยแบบเดียวกันกับที่มาเดลีนเคยเจอ

กระนั้น ท่าทีของมาเดลีนในตอนนี้ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอหลบปลายแหลมของกรรไกรได้

เธอใช้โอกาสนั้นจับแขนของเมเรดิธไว้อย่างใจเย็น ในขณะที่เมเรดิธถือโอกาสนั้นตวัดกรรไกรไปรอบ ๆ

ดวงตาสีอัลมอนด์เบิกกว้าง เธอยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อทำการลอบโจมตีมาเดลีนแต่มาเดลีนรู้ทันและมองออกในทันที ขณะที่เมเรดิธหยุด มาเดลีนยกมือขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะตบลงบนหน้าเมเรดิธอย่างเต็มแรง

จากการถูกตบ เมเรดิธก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บอย่างสุดเสียง

บาดแผลที่อยู่บนหน้ายังไม่หายดีและยังเปียกชุ่มไปด้วยไวน์ หลังจากถูกตบ ความเจ็บปวดที่ร้อนแรงก็แผดเผาซึมซับเข้าไปในส่วนใต้ผิวหนัง

“ใบหน้าของฉัน!” เธออุทานออกมา พร้อมดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ

เธอไม่อยากเห็นแววตาที่หยิ่งยโสและเลือดเย็นของมาเดลีนในขณะนี้หลังจากเงยหน้าขึ้น เธอไม่สามารถหยุดร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองได้

“เป็นอะไรไปล่ะ? ในที่สุดเธอก็ได้ลิ้มลองการที่ถูกเอาเกลือมาทาที่แผลมันรู้สึกยังไงแล้วสินะ?” มาเดลีนหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เธอ…วีล่า ควินน์ มันจะดีมากถ้าปล่อยฉันตอนนี้!” เมเรดิธโกรธ รำคาญ และเธอต้องการหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้สักที “วีล่า ควินน์ ฟังให้ดีนะ ปล่อยมือฉันตอนนี้ ไม่เช่นนั้น...ไม่เช่นนั้น ฉันจะทำให้เธอเสียใจ!”

“เสียใจ?” มาเดลีนขยับริมฝีปากกรีดยิ้มน่ากลัวออกมา แต่เธอไม่ได้ปล่อยเธอแต่อย่างใด แต่กลับจับข้อมือเมเรดิธแน่นขึ้น

ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นระเบิดแสงแหลมคม รังสีของแสงพุ่งเข้าไป “เมเรดิธ เธอควรฟังฉันให้ชัดเจนอีกครั้ง ฉันไม่ใช่มาเดลีนที่จะยอมให้ตัวเองถูกเหยียบย่ำและโดนเอาเปรียบ”

เหมือนว่าเธอสวมชุดที่ดูดีแต่กลับเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไวน์ไปทั่ว ผมของเธอยุ่งเหยิง แล้วเธอดูกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก

“เจเรมี่…” ทันใดนั้นเมเรดิธรีบเข้าไปอย่างเร็ว เธอวิ่งเข้าใส่เขาก่อนจะเหวี่ยงตัวเองเข้าไปและกอดรัดเขาไว้แน่น

เจเรมี่ขมวดคิ้วทเขารู้สึกไม่พอใจ และกำลังจะผลักเมเรดิธออกไป แต่ในทันใดนั้นเธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เจเรมี่ ทำไมกัน? ฉันต้องมีสภาพแบบนี้ด้วย ทำไมคุณควินน์ถึงอยากสร้างปัญหาให้ฉันทุกที? เธอวางแผนลักพาตัวฉันออกมาจากโรงพยาบาลมาก่อน แถมให้พวกผู้ชายพวกนั้นย่ำยีและทำให้ฉันอับอาย! เธอบอกว่าฉันสกปรกและไม่คู่ควรกับคุณ เธอโยนอาหารที่ฉันตั้งใจทำขึ้นเพื่อคุณลงพื้นและล้อเลียนฉันว่าไม่มีค่าพอที่จะทำอาหารให้คุณ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังตบหน้าฉันหลายที ฮือ ๆ ๆ… คุณควินน์เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมากจริง ๆ เจเรมี่ ... ”

นาทีที่เมเรดิธฟ้อง เจเรมี่ใช้สายตามองไปยังร่างคุ้นเคยที่อยู่ภายใต้แสงไฟ

เขาเงยหน้าขึ้นเห็นมาเดลีนยืนอยู่ไม่ไกล แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาผลักเมเรดิธ ที่กอดเขาไว้แน่นออกไป และเดินไปทางมาเดลีน

“วีล่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”