บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 333

ทันทีที่เมเรดิธพูดประโยคนั้นออกมา เธอรู้สึกได้ถึงคลื่น มีความหนาวสั่นที่รุนแรงกำลังเข้ามาห่อหุ้มร่างกายเธอไว้ในพริบตา

เธอรู้สึกได้ถึงความหนาวและมันช่วยไม่ได้เลยที่เธอจะเกิดอาการสั่น

ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดว่าเจเรมี่จะทำอะไรกับเธอนั้น เธอแทบจรู้สึกได้ถึงบางอย่างกำลังบีบแน่นที่คอของเธอในทันที และในวินาทีต่อมา เธอรู้สึกไม่สามารถหายใจได้

“เจ ... เจเรมี่่ ... ”

เมเรดิธเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองไปที่ชายคนนั้นที่บีบคอเธอด้วยความไม่เชื่อ

นี่ มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

เขาจะทำอย่างนี้กับเธอได้ยังไงกัน?

นี่เขากำลังบีบคอเธออยู่เป็นเพราะมาเดลีนยัยบ้านั่นจริง ๆ!

“รู้ไหมว่าคุณทำอะไรลงไป? คุณคิดว่าคุณจะสามารถทำอะไรได้ตามต้องการเป็นเพราะว่าผมชอบและคอยให้ท้ายคุณงั้นหรือไง?” เสียงอันเยือกเย็นของเขาโหมเข้าซัดเธอหนาวราวกับพายุฤดูหนาว สายตาที่เขามองมาที่เธอนั้นเป็นแววตาเดียวกันกับฆาตกร

เมเรดิธรู้สึกได้ว่าตัวเธอกำลังจะถูกบีบคอตาย เธอรู้สึกหายใจไม่ออกและอึดอัดมาก

กระนั้น แม้ว่าเธอจะพูดอะไรไป แต่เจเรมี่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอ เขากลับใช้นิ้วมือบีบคอขึ้นทีละนิ้ว

ดวงตาของเขามืดมิดและทรยศในตอนนี้ ราวกับว่าเขาเป็นซาตานที่กำลังจะกลืนกินเธอทั้งหมด รังสีเยือกเย็นของเขาทำให้เธอเกิดความกลัวว่าเขากำลังจะฆ่าเธอจริง ๆ

“เจเรมี่ ฉัน ... มันเจ็บนะ ปล่อยฉันไปเถอะ เจเรมี่ เจซ ... ”

เจเรมี่ปล่อยเมเรดิธในช่วงเฮือกสุดท้ายที่เธอเกือบจะหมดลมหายใจ

เธอนั่งอย่างอ่อนแรงบนพื้น สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างเต็มที่

คาดไม่ถึงว่าแค่คำว่า “เจซ” คำเดียวเท่านั้นที่เป็นตัวกระตุ้นเขาให้รู้สึกตัวในท้ายที่สุด

นี่คงเป็นเรื่องที่แน่นอนว่า เขาชื่นชอบและหลงใหลในตัวมาเดลีนมาก

ขณะที่เมเรดิธคิดถึงเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ น้ำตามากมายเอ่อล้นอยู่ที่ดวงตาคู่สวยของเธอ เธอรู้สึกกลัว เสียขวัญ อิจฉา และเต็มไปด้วยความริษยา!

เธอเกลียดที่มาเดลีนครอบครองหัวใจของเจเรมี่ ไม่ว่าจะเป็นตอนแรกหรือตอนนี้ก็ตาม

เขาเตือนเธออีกครั้ง ความอดทนของเขาหายไปจากดวงตาสีเข้มของเขาตั้งนานแล้ว

เมเรดิธน้ำตาหยุดไหลทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด

“เจเรมี่ คุณจะทำเย็นชากับฉันแบบนี้งั้นเหรอ? นี่คุณไม่สนใจใส่ใจความรู้สึกของฉันแม้แต่นิดเดียวเลยสินะ?

เจเรมี่หัวเราะเบา ๆ ออกมา “กลับไปถามตัวเองให้ดีว่าคุณเคยทำอะไรมาบ้าง และการที่คุณยังยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ก็ถือว่าเป็นความอดทนที่มากและยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมมีต่อคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเรามีความคุ้นเคยกันในตอนเด็ก คุณต้องเข้าไปอยู่ในคุกตั้งนานแล้ว”

“...”

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เมเรดิธเหมือนลูกบอลที่โดนเจาะเอาลมออก เธอรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็หัวเราะด้วยรอยยิ้มเศร้า ๆ “ฉันสามารถคืนขี้เถ้าของมาเดลีนให้คุณได้ แต่ฉันมีคำขอ”

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเมเรดิธที่ดูแสนสาหัสในตอนนี้ เจเรมี่นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่สวยงามที่ทั้งคู่มีให้กันในสมัยเด็ก

ในขณะที่เขานึกถึงภาพเด็กหญิงที่ส่งยิ้มมาให้เขาอย่างนุ่มนวลนั้น ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นและสงบลงไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนที่สามารถอธิบายมันออกมาได้