บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 363

วินาทีที่แจ็คสันเห็นว่ามาเดลีนปลอดภัยดี ดวงตากลมโตสองข้างของเขาเปล่งประกายเจิดจ้า

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรออกมา แต่ความโล่งใจที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ถูกเขียนไว้ทั่วใบหน้าของเด็กชายตัวน้อย

“วีล่า ควินน์ เธอทำในสิ่งที่ชั่วร้ายขนาดนี้แล้วเธอยังจะดูมีปากมีเสียงอยู่งั้นเหรอ! เธอยังมีหน้ากลับมาที่นี่อีก!” เอโลอิสชี้นิ้วไปที่มาเดลีนและตะโกนขึ้นมาว่า “จะกล่าวหาลูกสาวของฉันว่าเป็นอาชญากรรมอะไรอีกในตอนนี้?”

มาเดลีนเงยหน้าใช้สายตาราวกับคริสตัลของเธอมองก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณนายมอนต์โกเมอรี อยากให้ฉันตายมากนั้นเหรอ?” เธอถามด้วยรอยยิ้ม ทว่าดวงตาเธอกลับดูไร้จุดหมายขณะที่เธอพูด “สิ่งเดียวที่ฉันกังวลคงจะเกรงว่าเธออาจจะไม่สงบสุขอีกครั้งถ้าฉันต้องตายไปจริง ๆ คุณนายมอนต์โกเมอรี”

“หืม ผู้หญิงอย่างเธอจะมีใครจดจำหากเธอตายไป ทำไมฉันจะรู้สึกไม่สงบถ้าเธอตายไปจริง ๆ?” เอโลอิสมองเธออย่างเฉยชา “วีล่า ต้องให้ฉันแนะนำอีกครั้งไหมว่าให้เธอหยุดในสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ การยึดมั่นในการทำความชั่วจะนำพาหายนะมาสู่ตัวเธอเองไม่รู้หรือไง!”

“ถ้างั้นคุณควรบอกเรื่องนี้กับลูกสาวสุดที่รักของคุณจะดีกว่า เมเรดิธรู้ดี” มาเดลีนพูด พร้อมกับโยนผู้ชายที่เธอจับไว้เป็นตัวประกันล้มอยู่ที่แทบเท้าของเมเรดิธ

ชายคนดังกล่าวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะพยายามดิ้นรนลุกขึ้นแล้วหนีหายไป

“เจเรมี่ อย่าปล่อยให้เขาหนีไป”

ทันทีที่เจเรมี่ได้ยินดังนั้น เขายืดขาออกไปและทำให้ชายคนนั้นสะดุดล้มได้อย่างง่ายดาย

ชายคนดังกล่าวทรุดลงไปกับพื้นแล้วเริ่มคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยผมไป! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ผมจะไม่หนี ตกลงไหม?”

มาเดลีนเดินเข้าไปหาเขาด้วยสีหน้าจริงจังและชี้ไปทางแจ็คสัน “บอกให้พวกเขาฟังหน่อยว่านายทำอะไรกับเด็กคนนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน”

ชายคนนั้นผอมแห้งแลดูอ่อนแอ เขามองไปที่แจ็คสันก่อนจะกวาดสายตามองไปที่ผู้คนรอบ ๆ ตัว ทันใดนั้น เขาสบตาเข้ากับเจเรมี่ถึงกับตัวสั่นเมื่อได้เห็นสายตาที่เป็นดั่งแสงสะท้อนที่ทรงพลังและเย็นชาของเจเรมี่

“ผม-ผมลักพาตัวเด็กคนนั้นไป” เขาพูดตะกุกตะกักและยอมรับมัน

“ทำไมนายต้องลักพาตัวเขาด้วยเหตุผลอะไร?” มาเดลีนถามอีกครั้ง

“มี-มีคนจ้างวานให้ผมลักพาตัวและฆ่าเขาทิ้งซะ”

“หมายความว่าไงนะ?” สีหน้าของเอโลอิสกำลังแตกสลาย “ใครกันที่เป็นคนให้เงินจะทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าพวกนี้? บอกพวกเรามา!”

เมเรดิธยืนกัดฟันขณะที่ตื่นตระหนก เธอจ้องชายคนนั้นและนึกไม่ออกว่าเธอจะได้ยินอะไรในนาทีที่จะถึงข้างหน้านี้

“คน… คนนั้นคือ คือ…”

“วีล่า ควินน์ ถึงขั้นนี้แล้วมีอะไรที่จะแก้ตัวไหม?” เอโลอิสโกรธเป็นไฟ ประกายแห่งความโกรธถูกจุดในดวงตาเธอ “เธอมันน่ารังเกียจ! ฉันจะแจ้งตำรวจมาเลนตอนนี้และจะทำให้เธอเด็กสำนึกในบาปของตัวเองในคุก! อย่าแม้แต่จะคิดที่จะได้ออกมาอีก!”

“เจเรมี่ คุณได้ยินไหม? ทั้งหมดนี้เป็นกับดักที่วีล่าวางขึ้น แม้แต่คนที่เธอติดสินบนก็รับความจริงตรงนี้ไม่สามารถหนีไปไหนได้” เมเรดิธยังคงพูดชักจูงให้เขาเชื่อ

เจเรมี่หันหน้าไปมองอย่างเย็นชา “งั้นเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มีประกายแวววาวในดวงตาแคบ ๆ ของเขา

เมเรดิธรู้สึกเสียความมั่นใจขณะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อส่วนลึกของจิตใจเธอรู้ดีว่าเธอมีความผิด “เจเรมี่ คุณไม่เชื่อฉัน?”

“มันเป็นไปได้ยากที่จะเชื่อแบบนั้น” มาเดลีนกล่าวช้า ๆ

เมเรดิธและเอโลอิสจ้องเธอด้วยสายตาแค้น “วีล่า เรามาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังจะ…”

“นายบอกว่าเงินนี้เป็นเงินที่ฉันติดสินบนนาย ถูกไหม?” มาเดลีนเอ่ยขัดจังหวะอย่างใจเย็น เธอชี้ไปที่ซองที่อยู่ข้างเท้าของเธอ แล้วเธอก็ถามชายคนนั้นว่า “แล้วฉันเป็นคนยื่นมันให้นายกับมืองั้นเหรอ?”

“ใช่!” ชายคนนั้นยืนยันอย่างเด็ดขาด “คุณเป็นคนสั่งการทุกอย่าง! คุณบอกให้ผมฆ่าเด็กคนนั้น! แต่ทั้งหมดนี้ผมคิดว่าเด็กคนนี้น่ารักเกินไป ทำให้ผมไม่กล้าที่จะลงมือ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมปล่อยเขาไป ผมคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงที่นี่ แต่นี่คุณต้องการให้ผมใส่ร้ายคนบริสุทธิ์ ผมทำมันไม่ได้จริง ๆ”

“นายช่างจิตใจดีซะเหลือเกินนะ” เมเรดิธพูดอย่างเหน็บแนม “แต่ว่า ทำไมกันนะที่คนใจบุญแบบนี้ถึงรับเอาเงินจากใครบางคนไปทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นได้ล่ะ?”