บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 382

มาเดลีนลงจากเตียงและไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเธอเดินออกจากห้องน้ำพร้อมแต่งตัวเสร็จเพื่อที่จะไปทักทายเจเรมี่ ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงดังบางอย่างจากทางระเบียง

ภาพที่เธอเห็นคือผู้ชายที่กำลังยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ในตอนนี้เจเรมี่ดูอ่อนแอจนหาคำไหนมาอธิบายไม่ได้เมื่อมองดูจากด้านหลังชายร่างสูงที่ดูสมบูรณ์แบบคนนี้

นิ้วมือของเขาคีบบุหรี่เอาไว้อย่างนั้น ปลายของบุหรี่ส่องแสงสว่างขึ้นและดับลงในเวลาไม่กี่วินาที ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ดูว่างเปล่าท่ามกลางแสงแดดเงียบเหงาในยามเช้า

อาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา ทำให้เขาหันกลับมาเห็นมาเดลีนกำลังเดินเข้ามาหาเขา ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณตื่นเร็วจัง?”

“ฉันตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้นอนเต็มอิ่มแล้ว” มาเดลีนเผยรอยยิ้มและเห็นเจเรมี่สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของเมื่อวาน เธอเลยถามเขา “นี่คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ?”

มุมริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มออกมา ดวงตาของเขามืดมิดราวกับตอนกลางคืนในขณะที่จ้องไปที่ใบหน้าอันแสนอ่อนโยนและงดงามของมาเดลีน

“มันกลายเป็นเรื่องยากสำหรับผมไปแล้วที่จะนอนหลับในช่วงสามปีที่ผ่านมา”

แววตาของเธอมีประกายวาววับอยู่ข้างในเมื่อได้ยินดังนั้น

เจเรมี่ดับบุหรี่แล้วเดินไปข้างหน้าเธอ

กลิ่นจากยาสูบที่อยู่ในตัวบุหรี่อันเป็นเอกลักษณ์กระจายไปทั่วร่างกายของเขากลายเป็นกลิ่นกายที่รายล้อมเธอไว้อย่างช้า ๆ

“วีล่า คุณคิดว่าการที่คน ๆ หนึ่งจะได้รับการให้อภัยหลังจากที่พวกเขาได้ขอโทษในสิ่งที่เคยทำผิดพลาดลงไปได้ไหม?”

ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

พยาบาลคนนั้นทำให้เขานึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามปีก่อน

บางทีเขาอาจจะคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เขาคิดว่าชั่วช้าจะทำเรื่องดีลับหลัง ดั้งนั้น อาจเป็นเพราะสิ่งนั้นทำให้เขาโทษตัวเองว่าคิดผิดไป

มาเดลีนยิ้มออกมา ก่อนที่เธอจะยกมือขวาขึ้นไปลูบใบหน้าของเจเรมี่ที่ดูเหมือนรู้สึกกังวล “เจเรมี่ เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงถามแบบนี้ออกมาล่ะ?”

เจเรมี่เอามือของเขาประกบมือเธอไว้ในขณะที่เธอกำลังลูบใบหน้าเขาอยู่

มือของเขาเย็นเฉียบ และมีเพียงอุณหภูมิอบอุ่นเบา ๆ ข้างในมือของเขาที่ห่อหุ้มมือของเธอเอาไว้ในตอนนี้ “คุณจะไม่ทิ้งผมไป ใช่ไหม?”

“แล้วทำไมฉันจะต้องทิ้งคุณไปโดยที่ไม่มีเหตุผลล่ะ?” มาเดลีนถามออกมาด้วยรอยยิ้มที่เผยให้เห็นเพียงเล็กน้อย “ตอนนี้คุณคงเหนื่อยจากการที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เราจะไปศาลกันภายหลัง เมเรดิธจะถูกตัดสินในวันนี้” มาเดลีนเอ่ยหลังจากที่ดึงมือของตัวเองออกจากหน้าของเขาและหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อเธอเห็นว่าสถานการณ์เป็นไปเช่นนี้ เมเรดิธใช้โอกาสนี้เพื่อร้องทุกข์ “ศาลที่เคารพ ฉันถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ! ฉันถูกบางคนใส่ร้าย!”

เธอใช้สายตาจ้องไปที่เจเรมี่หลังจากที่เธอพูดจบ

“เจเรมี่ คุณเห็นไหม? ฉันเป็นคนบริสุทธิ์ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยทำอะไรที่ผิดศีลธรรม”

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เธอไม่เคยทำอะไรที่ผิดศีลธรรมอยู่แล้ว เพราะคนอย่างเธอไม่มีมันซะด้วยซ้ำ”

น้ำเสียงเย็นชาของมาเดลีนดังขึ้นในศาล

เมเรดิธเหลือบตามองและเห็นว่ามาเดลีนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับรัศมีที่ทรงพลัง เธออยู่ในชุดสูทที่เรียบง่ายแต่คงไว้ซึ่งความสง่างาม

ด้วยรูปลักษณ์เด่นสง่าของมาเดลีนทำให้เมเรดิธดูต้อยต่ำมากเลยตอนนี้

เมเรดิธกัดฟันพร้อมกับกำหมัดในขณะที่เธอทำหน้าฉุนเฉียวใส่มาเดลีน

มาเดลีนเดินไปที่แท่นของพยานเพื่อที่จะนำหลักฐานเสนอต่อผู้พิพากษา “ตัวข้าแต่ศาลที่เคารพ ฉันเป็นเหยื่อในคดีนี้ ฉัน วีล่า ควินน์ มีหลักฐานที่สามารถระบุแน่ชัดได้ว่า เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ดวางแผนที่จะทำร้ายฉัน รวมไปถึง แจ็คสัน วิทแมน ลูกชายของเธออีกด้วย”