บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 390

สายตาจ้องมองเธอราวกับผู้ชนะที่มองดูผู้แพ้ ชายผู้นั้นเต็มไปด้วยแสงอันน่ากลัวที่ครอบงำเขา

“คุณอย่าทำให้ผมเสียเวลาเลย เว้นแต่คุณต้องการความตายอันเจ็บปวดที่จะมาถึงตัวคุณ” เขาเตือนอย่างเย็นชา

เมเรดิธไอออกมาสองครั้งจากการที่เธอโดนบีบรัดคอและเธอเงยศีรษะขึ้นอย่างยากลำบาก “ฉัน...ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรโกหกคุณ เจเรมี่ แต่ฉันสาบานว่าความรักที่ฉันมีต่อคุณนั้นมีจริง ฉันรักคุณ เจเรมี่ ฉันรักคุณจริง ๆ”

“หยุดพูดพล่ามสักทีเถอะ” เจเรมี่ขัดจังหวะอย่างไร้อารมณ์

เมเรดิธก้มหน้าลงต่ำและกัดริมฝีปากของเธอ “ได้ ฉันจะบอกให้ก็ได้...”

เธอยังคงก้มหน้าลงอยู่ ดวงตาของเมเรดิธเป็นประกายด้วยเล่ห์กล ‘ถ้าฉันไม่ได้ผู้ชายคนนี้ มาเดลีน เธอก็ลืมความรักของเขาไปได้เลย!’

เธอกัดกรามและสาบานในใจ ก่อนที่จะอ้าปากพูดว่า “ในช่วงมหาวิทยาลัย ฉันเลือกวิชาเรียนเดียวกันกับมาเดลีนในปีแรก และมีผู้หญิงชื่อลินนี่ในชั้นเรียนนั้น ฉันกับมาเดลีนบังเอิญดูไดอารี่ของเธอ และเราก็พบว่าเธอมีอดีตร่วมกันกับคุณ เจเรมี่ ดังนั้นฉัน...”

เมเรดิธหยุดก่อนจะพูดต่อ “ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ย้ายออกไปด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ฉันได้แอบขโมยไดอารี่ของเธอก่อนเธอจะจากไป ฉันคิดว่ามาเดลีนก็อยากจะปลอมเป็นผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่เธอทำไม่ได้เพราะฉันปสดงนำหน้าเธอไปหนึ่งก้าว”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเอื้อมมือไปดึงขากางเกงของเจเรมี่ และขอร้องอ้อนวอน “ได้โปรด เจเรมี่ เห็นแก่แจ็คเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ...”

“คุณกล้าดียังไงที่พูดถึงแจ็ค? คุณไม่เคยเหมาะกับการเป็นแม่ของเขาเลย!”

เจเรมี่เตะเมเรดิธออกไปอย่างเย็นชาขณะที่พูดคำเหบ่านั้นออกมา จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป ความเย็นชาของเขายังคงอยู่ในบุคลิกตัวตนของเขา

“เจเรมี่ เจเรมี่...” เมเรดิธส่งเสียงคร่ำครวญด้วยลำคอที่แข็งกระด้างของเธอ แต่ชายคนนั้นก็ค่อย ๆ เดินหายวับจากเธอไปทันที...

เมื่อออกจากศูนย์กักกัน เจเรมี่ก็มุ่งหน้าไปที่สุสาน

เขาจุดบุหรี่และเหม่อมองไปบนท้องฟ้ากับความรู้สึกเศร้าในใจ

คำพูดของเมเรดิธทำให้เขานึกถึงบางสิ่งที่มาเดลีนบอกเขาเมื่อหกปีก่อน

จังหวะการเต้นของหัวใจของเจเรมี่ดับวูบทันที

และหลังจากทิ้งดอกไม้ให้ปู่ของเธอ มาเดลีนก็ยืนขึ้นและเดินไปที่หลุมศพเพื่อลูบชื่อที่จารึกไว้บนหลุมฝังศพ

“ฉันรู้ว่าคุณอยากช่วยฉันตามหาพ่อแม่ของฉันเสมอมา คุณปู่ แต่ตอนนี้ในที่สุดฉันก็เจอแล้ว ไม่รู้ว่าคุณควรจะรับรู้ดีไหม”

เธอยิ้ม แต่มันสัมผัสได้ถึงหางตาที่ขุ่นเคือง “มันน่าตลกดีที่พ่อแม่อันเป็นที่รักและผู้ชายที่ฉันเคยรักมากที่สุด ได้รักผู้หญิงชั่วร้ายที่ฆ่าคุณ และลูกของฉัน แล้วยังเกือบจะฆ่าฉันด้วย”

“แต่ไม่ต้องกังวลไปนะ คุณปู่ ลินนี่ใกล้จะล้างแค้นให้พวกคุณทั้งสองคนได้แล้ว!”

เธอแสดงความแค้นที่พุ่งพล่านในดวงตาของมาเดลีน ขณะที่มุมปากของเธอกระตุกเป็นรอยยิ้ม

เธอหันมาจุดเทียนให้ปู่ของเธอ จากนั้นเธอเจอใครบางคนยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก ในขณะที่เธอหันหลังกลับ...