บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 478

ทั้งเอโลอิสและฌอนต่างกังวลว่า คืนนี้เมเดลีนจะไม่มา และในวินาทีที่พวกเขาเห็นว่าเธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับแจ็คสัน ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกายด้วยความปีติยินดี

“เอวลีน! เอวลีน ลูกมาที่นี่จริง ๆ ด้วย!” เอโลอิสเดินไปหาเมเดลีนด้วยความตื่นเต้น

เมเดลีนมองไปยังผ้าพันแผลที่ขาของเอโลอิสโดยที่เธอไม่รู้ตัว แล้วเมื่อเธอเห็นว่าเอโลอิสยังคงเดินกะเผลกอยู่ เธอก็พูดออกมาเรียบ ๆ ว่า “คุณนายมอนต์โกเมอรี คุณควรนั่งพักจะดีกว่าไม่อย่างนั้นแผลคุณอาจจะเปิดได้ ฉันไม่อยากจะติดค้างอะไรกับคุณ”

เมื่อเอโลอิสได้ยินดังนั้น เธอก็มองไปยังเมเดลีนด้วยสายตาเศร้าสร้อย “คนเป็นแม่ทุกคนต้องการให้ลูกของพวกเขาปลอดภัยและมีสุขภาพที่แข็งแรงกันทั้งนั้น แม่จะมีความสุขเสมอตราบเท่าที่ลูกสบายดี ลูกไม่ได้ติดค้างอะไรต่อพวกเราเลย เป็นพวกเราเองที่เป็นคนทำผิดต่อลูก”

ฌอนพยักหน้าอย่างเข้าข้างเอโลอิส เขามองไปที่เมเดลีนด้วยความรักและความเจ็บปวดที่ฉายชัดในแววตาของเขา “เอวลีน เราได้ทำผิดต่อลูกมาก หากลูกไม่ต้องการที่จะยอมรับพวกเรา ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะไม่บังคับลูก แต่แม่ของลูกและพ่อเองต่างก็มีความสุขมากตราบเท่าที่เรายังสามารถพบกับลูกได้”

หลังจากได้ฟังดังนั้น เมเดลีนก็พูดโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา “เราไม่ได้กำลังฉลองวันเกิดของแจ็คกันเหรอคะ?”

เอโลอิสและฌอนนิ่งค้าง หลังจากนั้นพวกเขาก็ยิ้มออกมาพลางพยักหน้า

“ใช่ วันนี้พวกเราจัดงานฉลองวันเกิดของแจ็ค แต่ก่อนที่เราจะเริ่มเฉลิมฉลองกัน เจเรมี่มีอะไรจะมอบให้กับลูก” เอโลอิสพูดขณะมองไปยังชายที่เดินถือเค้กเข้ามา

เมเดลีนขมวดคิ้วเข้าหากัน “ฉันไม่ต้องการที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้อีก ถ้าหากว่าการที่คุณขอให้ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะพูดจายกยอเขาแล้วละก็ ฉันคงจะต้องกลับเดี๋ยวนี้”

“เอวลีน! อย่าไปนะลูก!” เอโลอิสหยุดเธอเอาไว้ “เอวลีน อย่าโกรธเลย ถ้าลูกไม่ชอบ ถ้าอย่างนั้นแม่ก็จะไม่พูดถึงมันอีก”

ในจังหวะที่เมเดลีนเดินผ่านเขา เจเรมี่ก็ได้คว้าข้อมือของเธอไว้

ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาแผ่ไปยังผิวหนังของเธอ ความร้อนนั้นกระจายไปทั่วร่างกายของเธอ

เมเดลีนค่อย ๆ เงยหน้ามองเขาอย่างหงุดหงิด “ปล่อย”

“แจ็คอยากให้เธออยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับเขา ส่วนเรื่องของขวัญของฉัน ฉันเชื่อว่าเธอจะยอมรับมันได้ในวันหนึ่ง”

จู่ ๆ เด็กชายตัวน้อยก็เอ่ยขอบคุณเธออย่างจริงจัง

เมเดลีนมองหน้าเด็กน้อยผู้แสนบริสุทธิ์ด้วยความสับสน “ทำไมถึงขอบคุณฉันล่ะ?”

“วันนี้เป็นวันเกิดที่ดีที่สุด ตั้งแต่ผมเคยมีมาเลยครับ”

เมเดลีนและคนอื่น ๆ อีกสามคนในห้องเงียบไป หลังจากที่แจ็คสันพูดแบบนั้น

“แม่ที่ให้กำเนิดผมออกมา เธอไม่ชอบผมและผมก็ไม่ชอบเธอ เธอยิ้มให้ผมก็ต่อเมื่อแดดดี้อยู่ใกล้เท่านั้น ในตอนที่แดดดี้ไม่อยู่ ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นจะตีผมและตะคอกใส่ผมอยู่เสมอ เธอจะขังผมไว้ในห้องมืด ๆ ด้วย แต่ว่านะ คุณแม่น่ะแตกต่างออกไป ไม่ว่าแดดดี้จะอยู่หรือไม่อยู่ คุณแม่ก็จะคอยยิ้ม และปกป้องผมอยู่เสมอ”

แจ็คสันมองไปยังเมเดลีน และสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“คุณแม่ครับ คุณจะเป็นคุณแม่ของผมตลอดไปได้ไหมครับ? คุณแม่ปกป้องผมตลอดไปได้ไหม?”