บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 483

เจเรมี่สตาร์ทรถทันที

หลังจากที่เมเดลีนได้ยินคำพูดของเขา ไม่นานรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เย็นชาของเธอ

เจเรมี่สามารถเห็นเมเดลีนประสานมือเข้าหากันแน่น ผ่านทางกระจก ความรู้สึกท่วมท้นมากมายที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้ ตามมาด้วยร่องรอยของความประหม่าปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เจเรมี่ยิ้มออกมาที่มุมปาก เมื่อได้เห็นถึงความสุขอย่างแท้จริงบนใบหน้าของเมเดลีน

ในที่สุดเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ขับรถผ่านถนนที่มีการจราจรคับคั่งมาได้ ในที่สุดรถก็ได้มาจอดยังสถานที่ที่เมเดลีนคุ้นเคย

เธอรู้สึกสับสนและงุนงงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเกี่ยวกับสถานที่ซึ่งเป็นทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่าง

‘ลูกของฉันอาศัยอยู่ที่เอพริล ฮิลล์ มาตลอดเลยงั้นเหรอ?’

‘แล้วใครเป็นคนดูแลลูกของฉันกัน?’

รถคันนั้นได้จอดลงช้า ๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดถึงคำถามพวกนี้

เมเดลีนรอไม่ไหวที่จะให้เจเรมี่เปิดประตูออกให้ เธอรีบกระชากประตูรถ และพุ่งตัวออกไปอย่างรีบร้อน

ทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเธอไม่ได้ดูแปลกไปเลยสำหรับเธอ พวกเขากำลังอยู่ที่ชายหาดของเอพริล ฮิลล์

ณ เวลานี้ มันเป็นช่วงที่หนาวที่สุดของฤดูหนาว และลมทะเลที่พัดผ่านเข้ามาก็หนาวจนถึงกระดูก

ไม่มีใครมาที่ชายหาดในฤดูนี้ แม้แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงก็แทบจะไม่ค่อยมีใครมาที่ชายหาดกัน

เมเดลีนมองดูความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะวิ่งไปหาเจเรมี่

“เจเรมี่ ลูกของฉันอยู่ที่ไหน?” เธอถามเขาอย่างรีบร้อน “ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่? ฉันอยากเจอลูกของฉัน!”

“ฉันจะพาเธอไปเจอลูกเราอย่างแน่นอน ก่อนวันนี้จะผ่านไป”

เขาใช้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเงียบเชียบ และเมื่อได้สติกลับมาเขาก็เห็นว่าเมเดลีนได้เดินหนีไปแล้ว

สายลมยังคงพัดผ่านอย่างต่อเนื่อง มันช่างเค็มและรสชาติเหมือนกับความทรงจำของพวกเขา เมื่อหลายปีก่อน

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ความทรงจำเหล่านี้หายไปราวกับคลื่นซัดฝั่ง สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือความเจ็บปวดที่ยากจะมองย้อนกลับไป

เจเรมี่เดินตามหลังเมเดลีน เธออยู่ใกล้เขามากแต่กลับดูเหมือนไกลเกินกว่าจะสัมผัสได้

เขาพยายามหาเรื่องพูดคุยกับเมเดลีน ในเวลานั้นเอง มีหญิงชราคนหนึ่งปรากฏตัวในทุ่งหญ้าตรงหน้าพวกเขาอย่างบังเอิญ หญิงชราคนนั้นพึ่งขุดเอามันเทศออกมาจากดิน และในตระกร้าของเธอก็เต็มไปด้วยมันเทศ แต่เนื่องจากปริมาณของพวกมันมีเยอะมากเกินไป มันเทศสองถึงสามหัวจึงพากันกลิ้งหล่นออกจากตะกร้าของเธอ

เมเดลีนรีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอ ดังนั้นเจเรมี่เองจึงวิ่งตามเธอไปด้วย

หญิงชราพูดขอบคุณพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ เมื่อเธอเห็นพวกเขา เธอก็ยิ้มและพูดขึ้นมาว่า “พวกเธอสองคนนี่เอง! พวกเธอมาที่นี่ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวมาก พวกเธอมาที่นี่ก็เพื่อระลึกความหลังในวัยเด็กกันอีกครั้งเหรอ?”

เมเดลีนและเจเรมี่ต่างพากันตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ในตอนนั้นเองที่พวกเขานึกขึ้นได้ในที่สุดว่าหญิงชราคนนี้ก็คือ หมอที่ปลดเกษียณในตอนนั้น