บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 488

เมเดลีนคุกเข่าลง นิ้วมือที่สั่นคลอนของเธอลูบไล้ลงบนคิ้วของแจ็คสันด้วยความอ่อนโยน

นิ้วของเธอลูบไล้ตั้งแต่ตา จนถึงจมูก จากจมูกจนถึงปากเล็ก ๆ ที่น่ารักของเขา...

“เป็นอะไรเหรอครับแม่? ร้องไห้ทำไมครับ?” แจ็คสันกะพริบตาด้วยความสงสัย ขณะที่เอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาไปเช็ดน้ำตาให้เมเดลีน

เมเดลีนกุมมือเล็ก ๆ และขาวผ่องของแจ็คสันไว้ในมือใหญ่ของเธอด้วยความรัก

“แจ็ค... ลูกชายสุดที่รักของแม่ ในที่สุดแม่ก็ได้พบกับหนูสักที!”

เมเดลีนอดไม่ได้ที่จะดึงร่างเล็ก ๆ ของแจ็คสันเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

เธอกอดแจ็คสันไว้อย่างแนบแน่น พายุแห่งความสุขและความเศร้าในตัวเธอ หมุนรวมเข้าด้วยกัน และกลั่นออกมาในรูปแบบของน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธอ

เธอรู้ดีว่าเธอควรจะมีความสุขและเบิกบานใจ แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ

เมเรดิธชั่วร้ายเกินไป หล่อนสามารถคิดวิธีเลว ๆ แบบนี้มาทรมานเธอและลูกได้อย่างไร?

เมเดลีนรู้สึกคับแน่นในอก เมื่อเธอจินตนาการถึงสิ่งชั่วร้ายที่เมเรดิธทำกับแจ็คสันในช่วงห้าปีที่ผ่านมา

เธอไม่กล้าแม้แต่จะย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เมเรดิธใช้มีดกรีดลงบนใบหน้าของแจ็คสัน เพราะมันเจ็บปวดมากเกินไป

มันสมเหตุสมผลแล้วที่เมเรดิธจะสามารถทำสิ่งที่ชั่วร้ายไร้ความปราณีแบบนี้ได้

เพราะเด็กน้อยที่ถูกเมเรดิธทรมานคือ ลูกของเมเดลีน

แม้ว่าแจ็คสันจะไม่เข้าใจเหตุผลที่ทำให้เมเดลีนทุกข์ใจ แต่เขาชอบความรู้สึกที่ได้อยู่ในสัมผัสอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักของเมเดลีน

เอโลอิสพิงไหล่ของฌอน ขณะที่ความสุขและความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าจะทำให้น้ำตาของเธอหลั่งไหลออกมา

พระเจ้าไม่ยุติธรรม

ทำไมถึงต้องยัดเยียดให้ลูกสาวของพวกเขา ต้องเจอกับความเจ็บปวดมากมายขนาดนี้?

เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออกหมด และยิ้มให้แจ็คสันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาเจเรมี่ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย

“มานี่หน่อย ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับคุณ”

เมเดลีนลุกขึ้นก่อนจะหันไปมองที่เอโลอิสกับฌอน เธอพูดด้วยความลังเล “ช่วยหนูดูแลแจ็คสันก่อนนะ เดี๋ยวหนูมา”

“เอวลีน...” เอโลอิสมองเธอด้วยสีหน้าเศร้า ๆ ขณะที่เมเดลีนหันหลังเดินออกไป

เจเรมี่ลูบหัวแจ็คสันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะรีบลุกเดินตามเธอไปแต่โดยดี

ลมหนาวพัดพาความเย็นยะเยือก ที่สั่นสะท้านถึงกระดูกเข้ามาหาพวกเขา ซึ่งยืนอยู่ข้างนอกในยามค่ำคืนของฤดูหนาว

เมเดลีนยืนรออยู่ใต้เสาไฟต้นหนึ่งอย่างเงียบ ๆ เธอหันหลังมาเมื่อได้ยินเสียงของฝีเท้าเจเรมี่เดินเข้ามาใกล้ ๆ ไม่มีสัญญาณของความอบอุ่นใดปรากฏอยู่ภายในแววตาของเธอเลย

เจเรมี่ยังคงแสดงท่าทีที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน “เธอต้องการจะคุยอะไรกับฉันเหรอ เมเดลีน?”