พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของอีวอน ทำให้เมเดลีนนึกถึงเมเรดิธ
เธอสังเกตเห็นบางอย่าง จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยอยู่ข้างหลังเธอ
“พี่เจเรมี่คะ พี่มาทันเวลาพอดี เมื่อกี้ฉันบังเอิญชนเข้ากับวีล่า แต่เธอกลับต่อว่าฉัน และผลักฉันลงมากองที่พื้น เจ็บชะมัด ฮึก...”
หึ
แน่นอนว่าพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของอีวอนเป็นเพราะเจเรมี่
เรื่องนี้คล้ายกับละครสองหน้าที่ยังสดใหม่อยู่ในความทรงจำของเมเดลีน
เมเรดิธเคยทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าเจเรมี่ สิ่งที่ทำให้เธอท้อแท้อย่างขมขื่นคือ เจเรมี่เลือกที่จะเชื่อเมเรดิธครั้งแล้วครั้งเล่า
เมเดลีนไม่ได้ตั้งตารอคอยความเห็นของเจเรมี่
ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม มันไม่สำคัญอะไรกับเธอ
“พี่เจเรมี่ ดูเหมือนข้อเท้าของฉันจะแพลง เจ็บมากเลย ฉันลุกขึ้นไม่ไหวเลยค่ะ พี่ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?” อีวอนยื่นมือออกไปหาเจเรมี่อย่างน่าสงสารด้วยสายตาที่คาดหวัง
เมเดลีนคิดว่าเจเรมี่จะช่วยลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างแน่นอน แต่ชายคนนั้นกลับเมินหน้าหนี และเดินตรงมายังเมเดลีน เสียงนุ่มนวลของเขาพูดว่า “ลินนี่ ข้างนอกลมแรงและหนาวมาก เธออยากขึ้นไปชั้นบนไหม?”
สีหน้าของอีวอนเปลี่ยนไปทันที เธอรู้สึกผิดหวังและเสียใจ “พี่เจเรมี่ ผู้หญิงคนนี้ และผู้ชายอีกคนหนึ่งร่วมมือกันทำลายหน้าที่การงานที่พี่ทุ่มเทอย่างหนัก เธอทำให้คุณป้าโกรธจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ และเธอยังผลักฉันล้มลงไปอย่างเลวทราม ทำไมพี่ถึงยังสนใจเธออยู่อีก?”
เจเรมี่หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูเย็นชาขึ้น “อย่ามาตีสองหน้ากับฉัน คิดว่าฉันจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดเหรอ?”
“…” ใบหน้าของอีวอนแดงขึ้นเพราะโกรธจัด เธอเถียงสู้ “พี่งเจเรมี่ อะไรนะ... ฉันพูดความจริง ผู้หญิงคนนี้ผลักฉันจริง ๆ!”
“…” อีวอนไม่คาดคิดว่าเธอจะถูกเมเดลีนปั่นหัว เธอพยายามระงับความโกรธที่เพิ่มสูงขึ้น และจากไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
เมเดลีนหรีตามองอีวอนด้วยความรู้สึกขบขัน จากนั้นเธอก็หันไปเห็นสายตาที่จ้องมองมาของเจเรมี่ เธอสัมผัสได้ถึงความซาบซึ้งในดวงตาของเขาที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ลินนี่ คุณโตขึ้นมากจริง ๆ” จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา
เมเดลีนหัวเราะเล็กน้อยและพูดอย่างประชดประชันว่า “ที่ฉันเป็นแบบนี้ ต้องขอบคุณคุณกับเมเรดิธ”
เมื่อพูดถึงเมเรดิธ เจเรมี่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อกี้เธอทำร้ายคุณเหรอ?”
“หลังจากผ่าน ‘การฝึก’ ของคุณกับเมเรดิธมา ฉันก็ไม่ใช่คนโง่ที่ทุกคนสามารถรังแกได้อีกต่อไป” เมเดลีนหัวเราะเยาะตัวเอง จ้องมองใบหน้าของเจเรมี่ที่หม่นหมองลง “แจ็คอยู่ไหน?”
“เขาหลับอยู่ คืนนี้ผมอยากให้เขาอยู่ที่นี่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...