บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 541

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เมเดลีนก็ขมวดคิ้วอย่างงุนงง

เธอกำลังจะผลักบานประตู ในขณะที่มือที่กำลังยกขึ้นของเธอถูกคว้าไว้อย่างแผ่วเบา

เมเดลีนหันศีรษะไป และเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นของเฟลิเป้ “เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ”

เขาจับมือเธอ และกำลังจะจากไปเมื่อเมเดลีนคว้าเขาไว้ "เฟลิเป้ ในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรังแกชายชรา"

“เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของคนอื่น” เฟลิเป้ขมวดคิ้วราวกับว่าเขากังวล แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก "เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราไม่รู้ข้อมูลลึก ๆ ของสถานการณ์นั้น ไปกันเถอะ"

เมเดลีนเหลือบมองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง ใบหน้าที่เกลียดชังของอีวอน และร่างกายที่ดูน่าสังเวชในรถเข็นนั่นทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ

คาเลนไล่ตามเมเดลีนไปจนถึงลิฟต์ แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้โวยวาย ประตูลิฟต์ก็ปิดลงต่อหน้าต่อตาเธอ

เธอสบถด้วยความโกรธ และขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ ประตูลิฟต์ข้าง ๆ ก็เปิดออก

เจเรมี่เพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ เขาเดินออกมาจากลิฟต์ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรัศมีอันทรงพลัง

คาเลนรีบเข้าไปหา “เจเรมี่ แกไปไหนมาทั้งเช้า? แกรู้ไหมว่าเฟลิเป้เพิ่งออกไปพร้อมกับเมเดลีน? ฉันว่า พวกนั้นคงมี...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คาเลนเห็นความโกรธที่ไหลออกมาจากดวงตาของเจเรมี่

เจเรมี่เหลือบมองแล้วหันหลังเดินจากไป

“เจเรมี่ ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปเถอะ อีกไม่นานปู่ของแกจะต้องออกจากโรงพยาบาล เขาจะทำอย่างไร ถ้าไม่มีแก?!”

คาเลนตะโกนใส่เจเรมี่ด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นเธอก็เริ่มแสดงท่าทางอ่อนโยน

“เจเรมี่ คุณปู่ของลูกพูดหรือเดินไม่ได้แล้ว น่าสงสารจัง!”

“หืม อาจเป็นเพราะเธอทำให้หลายคนขุ่นเคือง ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในวันนี้” คาเลนกลอกตา

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หวาด

เมื่อเธอสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของเจเรมี่ เธอรีบหมุนตัวอย่างรีบร้อน “แม่... แม่จะกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยก่อน อย่าลืมไปรับคุณปู่ของลูกทีหลังล่ะ”

ทันทีที่คาเลนจากไป เจเรมี่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก จากนั้นเขาก็ยืนยันกับฌอนและเอโลอิส โดยกล่าวว่า "ผมเพิ่งไปที่สถานีตำรวจมา และได้รู้ทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ปล่อยให้ ลินนี่ต้องทนทุกข์โดยเปล่าประโยชน์"

เอโลอิสปิดหน้าและร้องไห้ “ฉันไม่รู้ว่าทำไมพระเจ้าถึงต้องการทรมานลูกสาวของฉัน เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปีแล้ว และตอนนี้เธอก็สูญเสียความทรงจำของเธอไปด้วยซ้ำ…”

ดวงตาของเจเรมี่หม่นลง “บางที การลืมความทรงจำที่ไม่มีความสุขนั้น อาจเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ”

เมื่อฌอนและเอโลอิสได้ยินคำพูดของเขา พวกเขาก็รู้สึกผิดมากขึ้น ขณะที่หัวใจของพวกเขาเจ็บปวด