จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 100

ฮ่องเต้ที่อยู่บนบัลลังก์เองก็มีสีหน้าเย็นชาเคียดแค้น ดวงตาดำขลับมองโม่ชิวหยีอย่างเย็นชา แค้นจนอยากจะตบนางให้ตายคามือ

นังเด็กน่าตายนี่โดนตามใจจนเหลิงแล้วจริงๆ กล้าลบหลู่ตนเองกับหลีอ๋อง ยังใส่ร้ายหยุนถิง ช่ากล้าแข็งเสียจริงนะ

“องค์หญิงเจ็ดทำร้ายชาวบ้านกลางตลาด มิสนใจกฎหมาย เย่อหยิ่งเอาแต่ใจ ไสหัวกลับไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามออกมาเด็ดขาด” ฮ่องเต้ตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“เสด็จพี่?” โม่ชิวหยีตกใจหวาดกลัว

“ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าอีก ถ้ากล้าก่อเรื่องอีก ข้าจะถอดยศองค์หญิงของเจ้าซะ!” ฮ่องเต้สีหน้าเย็นชา เดือดดาลทะลุฟ้า

โม่ชิวหยีตกใจแทบตาย ไม่กล้าพูดอะไรอีก เดินตามองครักษ์ที่เข้ามาจากด้านนอกออกไปอย่างว่าง่าย ก่อนจะออกไปยังถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างมาดร้าย

ไม่ช้าก็เร็ว นางจะต้องทำให้หยุนถิงอยู่ไม่สู้ตาย

หยุนถิงสีหน้าไม่แยแส ก็แค่ระดับนี้ เธอไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก

ฮ่องเต้ลุกขึ้นยืน เดินลงมาหา และพยุงลุงคนนั้นขึ้นมาด้วยตัวเอง “เรื่องนี้องค์หญิงเย่อหยิ่งไร้เหตุผล มิรู้การควรไม่ควร นางทำไม่ถูก ข้าต้องลงโทษนางแน่ อีกอย่างประทานหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้แก่เจ้าเป็นการชดเชย ข้าจะส่งหมอหลวงไปรักษาอาการป่วยแม่เจ้า ถือเป็นการชดเชยที่ข้าให้เจ้า”

ลุงคนนั้นตกใจจนคุกเข่าลงพื้นดังพลั่ก “ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าน้อยไม่ต้องการของพระราชทาน แค่ขอร้องฝ่าบาทส่งหมอหลวงไปรักษาอาการป่วยของแม่ข้าน้อยก็พอ”

“เอาล่ะ ลุกขึ้นมาเถอะ คนอื่นก็ประทานห้าสิบตำลึงเงินเช่นกัน พวกเจ้าไม่กลัวโดนหางเลขและอันตรายเช่นนี้ วิ่งมาเป็นพยานให้หยุนถิง ข้าชื่นชมในความกล้านี้นัก แคว้นต้าเยียนของข้าควรจะมีชาวบ้านเช่นพวกเจ้ามากหน่อย ถึงจะทำให้ราษฎรของแคว้นต้าเยียนข้าอยู่เย็นเป็นสุขมากขึ้น” ฮ่องเต้ชมเชย

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ชาวบ้านพากันซาบซึ้งยิ่งนัก

พวกเขาเองก็กล้ามาเป็นพยานในวังหลวง เพราะได้รับสัญญาจากจวินซื่อจื่อว่าจะปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยทั้งชาติรวมถึงขอบคุณด้วย

“เอาล่ะ กลับไปเถอะ” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

ชาวบ้านทั้งหมดพากันถอยออกไปอย่างรู้ความ โดยมีขันทีน้อยพาออกไป

ตำหนักข้างที่กว้างขวางพลันเงียบลงทันที

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา ดวงตาดำขลับฉายแสงดุดัน “ในเมื่อฝ่าบาทสืบสวนจนรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว วันนี้เรื่องนี้จะตอบกระหม่อมและฮูหยินของกระหม่อมอย่างไร?”

กล้าคุมตัวหยุนถิงต่อหน้าธารกำนัล จวินหย่วนโยวไม่มีทางยอมปล่อยโม่ฉือหานไปง่ายๆแน่

โม่ฉือหานสีหน้าเย็นเยียบ ไม่น่าดู ดำทะมึน และยังมีแววกระอักกระอ่วนกับเก้อเขิน เขาเอาแต่คิดว่าจะจับหยุนถิงให้ถึงตาย  แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรไปเช่นนี้

หากเป็นแค่ชาวบ้านไม่กี่คน เขายังสามารถซื้อตัวหรือข่มขู่ได้ แต่คนมากมายเดินไปมาบนถนนอย่างนั้น เขาไม่มีทางจะปิดปากของทุกคนได้

หากให้เสด็จพี่รู้ว่าเขาทำเช่นนี้ น่ากลัวจะผิดหวังกับเขามากเช่นกัน วินาทีนี้โม่ฉือหานเคียดแค้นโม่ชิวหยีนัก ต้องโทษที่ตนเชื่อใจนางเกินไป สุดท้ายแล้วกลับเป็นนางที่ปรักปรำหยุนถิงเสียเอง

“จวินหย่วนโยว เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกัน ปกติชิวหยีโดนข้ากับหลีอ๋องตามใจจนเคยตัวแล้ว ดูท่าคงเคียดแค้นหยุนถิง ดังนั้นเลยจงใจแต่งเรื่องว่าหยุนถิงด่าว่าลบหลู่ข้ากับหลีอ๋องขึ้นมา ในเมื่อเป็นแค่การเข้าใจผิด เรื่องนี้ก็พอแค่นี้เถอะ” ฮ่องเต้บอกอย่างเข้มงวด

“หลีอ๋องนำกองทัพหลวงไปคุมตัวฮูหยินของกระหม่อมมา ตอนนี้ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าเยียนแล้ว ฝ่าบาทรับสั่งว่าเป็นแค่การเข้าใจผิดคำเดียวก็เรียบร้อยหรือ? เรื่องวันนี้เป็นความผิดขององค์หญิงเจ็ด หยุนถิงทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของฝ่าบาท ถึงได้โดนองค์หญิงเจ็ดเคียดแค้นเพียงนี้ ไม่แน่ว่าต่อไปนางอาจจะโดนแก้แค้นอีก

“เจ้าจะเอาอย่างไร?” โม่ฉือหานถามด้วยสีหน้าทะมึน

เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า ตนจะพ่ายแพ้ในเงื้อมมือหยุนถิงอีกครั้ง หากเป็นเพียงอนุธรรมดา คุมตัวมาก็คุมมาแล้ว แต่หากเป็นซื่อจื่อเฟย มันจัดการได้ไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว

“หลีอ๋องต้องทำการขออภัยซื่อจื่อเฟยของข้าต่อหน้าทุกคน และต้องอธิบายถึงสาเหตุ ซื่อจื่อเฟยตกใจหวาดกลัวมาตลอดทาง ชื่อเสียงเสื่อมเสีย หลีอ๋งต้องชดเชยค่าชดเชยเป็นจำนวนหนึ่งแสนตำลึง” จวินหย่วนโยวตอบอย่างองอาจ

หยุนถิงที่ยืนอยู่ข้างๆพอใจมาก คำพูดนี้ของซื่อจื่อตรงใจเธอนัก

“เป็นไปไม่ได้ หนึ่งแสนตำลึง จวินหย่วนโยวเจ้าไม่ไปปล้นเอาเล่า?” โม่ฉือหานปฏิเสธอย่างเย็นชาโดยไม่คิดสักนิดเลย

“ในเมื่อหลีอ๋องไม่รับปาก เช่นนั้นข้าคงได้แต่ใช้วิธีตนเองจัดการแล้ว” จวินหย่วนโยวยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแสและเย็นชา

“เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ข้าอยากจะทำอย่างไร มิต้องบอกหลีอ๋องแล้วกระมัง” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงใส่

“เอาล่ะ ไม่ต้องถกเถียงกันแล้ว เรื่องนี้เดิมเป็นหลีอ๋องที่ผลีผลามเกินไปจริงๆ ต้องโทษว่าปกติตามใจองค์หญิงเจ็ดมากเกินไป เจ้าก็ชดเชยหนึ่งแสนตำลึงให้หยุนถิงซะ ส่วนเรื่องขออภัยต่อหน้าธารกำนัล

เรื่องในวันนี้หยุนถิงทำได้ไม่เลว หากมิใช่นางยับยั้งเอาไว้ ข้าเองก็คงโดนหาว่าให้ท้ายน้องสาวทำการมิชอบ หยุนถิงยิ่งใหญ่เช่นนี้ ไม่หวาดกลัวอำนาจ ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นหยุนจวิ้นจู่ ประกาศต่อใต้หล้า” ฮ่องเต้พูดเสียงเนิบช้า

โม่ฉือหานโกรธแทบระเบิดแล้ว แต่ไม่กล้าขัดขืน เขารู้ว่าเสด็จพี่ให้เขารับผิดแทน เพราะอย่างไรก็ไม่อาจให้เสด็จพี่ออกมายอมรับผิดเองกระมัง