จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 101

“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง!” จวินหย่วนโยวตอบเสียงเรียบ

“ในเมื่อจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าก็กลับไปเถอะ ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว” ฮ่องเต้มีทีท่าอ่อนแรง

วุ่นวายมานานขนาดนี้ สุดท้ายยังตบหน้าตัวเองอีก ฮ่องเต้มีหรือยังจะกล้ารั้งพวกเขาไว้ พอแก้ปัญหาเสร็จก็รีบไล่พวกเขาไปทันที

“กระหม่อมทูลลา”

“หม่อมฉันทูลลา”

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงถอยออกไป หลีอ๋องก็ถวายบังคม ทำท่าจะไปเหมือนกัน

“หลีอ๋องอยู่ก่อน” ฮ่องเต้พลันเอ่ยปากขึ้น

รอจนจวินหย่วนโยวและหยุนถิงออกจากท้องพระโรง ฮ่องเต้ถึงถอนหายใจยาวพลางว่า “เรื่องวันนี้ลำบากเจ้าแล้ว เป็นเพราะปกติข้าลำเอียงรักชิวหยีมากเกินไป ถึงให้เจ้าไปจับหยุนถิงมาตั้งแต่ยังไม่ได้สืบเรื่องให้ดี”

“เสด็จพี่ตรัสเกินไปแล้ว ข้าเองก็คิดมิรอบคอบ สรุปแล้วคือชิวหยีเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ กล้าพูดจาดูหมิ่นฝ่าบาทเยี่ยงนี้ ถึงได้ทำให้ข้าโมโหนัก” หลีอ๋องถวายบังคมอย่างนอบน้อม

“เจ้าเข้าใจข้าก็ดี เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเจ้าก็กลับไปพักเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทางนี้ จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงออกจากตำหนักข้าง หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าเลื่อมใสว่า “ซื่อจื่อ เมื่อครู่ท่านช่างหล่อเหลานัก องอาจกล้าแกร่งยิ่ง เยี่ยมเลย”

จวินหย่วนโยวกลับมีสีหน้าเย็นชาราวกับไม่ได้ยิน และเดินหน้าต่อไป

หยุนถิงตะลึง “จวินหย่วนโยว ท่านเป็นอะไรน่ะ ทำไมไม่สนใจข้าล่ะ หรือว่าท่านโกรธที่ข้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ด?”

จวินหย่วนโยวหยุดฝีเท้า พลางหมุนตัวหันมามองเธอด้วยสีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง “ต่อให้เจ้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ดจนตาย แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับข้า?”

“งั้นท่านโกรธอะไรน่ะ?” หยุนถิงไม่เข้าใจ

“ทำไมเจ้าไม่ให้หลงเอ้อร์บอกข้า ถ้าข้ามาช้าไป ด้วยความเห็นแก่ตัวและชั่วร้ายของหลีอ๋อง ต้องไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่” จวินหย่วนโยวพูดอย่างดุดัน

หยุนถิงซาบซึ้งใจยิ่งนัก ที่แท้ซื่อจื่อก็เป็นห่วงตน รีบประจบว่า “ข้าแค่คิดว่าท่านยุ่งอยู่ไง เรื่องเล็กแค่นี้ไม่ต้องรบกวนท่านหรอก”

“เรื่องของเจ้าต่อให้เล็กแค่ไหนก็เป็นเรื่องใหญ่ ต่อไปไม่ว่าเรื่องอันใดต้องบอกข้านะ หากหลีอ๋องเล่นไม่ซื่อเล่า?” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งหน้าตาเย็นชา

“รับคำสั่งเจ้าค่ะซื่อจื่อ ต่อไปไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กข้าจะต้องให้คนรายงานท่านแน่นอน” หยุนถิงรับประกันทันที

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปคว้ามือขวาของหยุนถิงไว้ “ค่อยยังชั่ว ยังเจ็บมือหรือไม่?”

หยุนถิงอึ้ง ตามเขาไม่ทัน

“หรือว่ายกแส้ฟาดคนแล้วไม่เจ็บมือรึ?” จวินหย่วนโยวถาม

“ไม่เป็นไรหรอกซื่อจื่อ ข้ายังดี ไม่เจ็บมือ แค่ชาเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” หยุนถิงซาบซึ้งอย่างที่สุด

จวินหย่วนโยวผู้นี้จะเอาใจใส่ดีไปไหนเนี่ย เธอทำร้ายองค์หญิงเจ็ด เขายังเป็นห่วงว่าเธอจะเจ็บมือไหม สมเป็นผู้ชายมาดแมนของเธอจริงๆ

จวินหย่วนโยวยกมือนวดมือให้นางแผ่วเบา “ครั้งหน้าอยากสั่งสอนใคร ให้หลงเอ้อร์จัดการ เจ้ายืนดูเรื่องสนุกก็พอแล้ว”

“รู้แล้วซื่อจื่อ ท่านดีกับข้ายิ่ง ข้าชอบท่านมากเลย” หยุนถิงใช้อีกมือกอดจวินหย่วนโยว

“ไปเถอะ กลับไปเถอะ”

“จริงสิซื่อจื่อ ในเมืองหลวงนี้ที่ไหนมีสระน้ำรึ?”

“ทำไมจู่ๆก็ถามเรื่องนี้?” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วมองมา

“ในยาถอนพิษที่ข้าช่วยท่านทำขึ้น มีตัวยาสองตัวมีฤทธิ๋ร้อนยิ่ง และทำกลั่นออกมาเป็นหยดรวม กลัวท่านทานแล้วรับไม่ไหว ดังนั้นเลยหาสระน้ำมาป้องกันไว้ได้หน่อย หากไม่ใช้จะดีที่สุด ถ้าใช้ก็สามารถช่วยผ่อนคลายพิษร้อนในกายท่านได้” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวตื่นเต้นเล็กน้อย “เจ้าหมายความว่า ยาถอนพิษปรุงเสร็จแล้ว เร็วเพียงนี้?”

“สามารถถอนพิษได้อีกแค่สองส่วน แต่ถ้าอยากจะถอนพิษทั้งหมด ข้ายังไม่แน่ใจ และยังหาวิธีถอนพิษไม่ได้เลย”

“แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ขอบใจเจ้ามาก หยุนถิง” จวินหย่วนโยวกอดหยุนถิงอย่างซาบซึ้งใจ

นางเป็นดาวนำโชคของตนจริงๆ ท่านลั่วดูแลตนมาสิบกว่าปี ยังไม่เคยถอนพิษให้ตนได้เลย ได้แต่บำรุงร่างกาย แต่หลังจากหยุนถิงแต่งงานกับตนไม่นาน ก็ถอนพิษไปได้สองส่วน บัดนี้จะถอนอีกสองส่วน มิใช่ว่า พิษในร่างกายสี่ส่วนถูกถอนออกไปแล้วรึ จะไม่ให้จวินหย่วนโยวดีใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้งได้อย่างไร

“ซื่อจื่อไม่ต้องเกรงใจข้าเช่นนี้ ข้าเองก็ทำตามเงื่อนไขที่รับปากท่านไว้แต่แรก พิษสี่ส่วนนี้ถอนได้ค่อนข้างง่าย แต่อีกหกส่วนที่เหลือข้าไม่รู้ว่าจะปรุงยาถอนพิษได้เมื่อไหร่กันแน่ คงจะยุ่งยากมาก” หยุนถิงถอนหายใจยาว

“เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว” จวินหย่วนโยวซาบซึ้งใจนัก

รถม้าแล่นไปที่หยุนเฉิงเซี่ยง และหยุดลงที่หน้าประตู

หยุนเฉิงเซี่ยงยืนรออยู่หน้าประตูตลอด พอเห็นรถม้าของจวนซื่อจื่อมา ก็พุ่งเข้ามาหาอย่างตื่นเต้นทันที

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยนลงจากรถม้า และได้เห็นใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาไหลพรากของพ่อตนเอง “ลูกเอ้ย เจ้ากลับมาเสียที พ่อตกใจแทบตาย ฝ่าบาททำอะไรเจ้าหรือไม่ หลีอ๋องทำร้ายเจ้าหรือไม่ หากพวกเขารังแกเจ้า ต่อให้ข้าต้องตายก็จะปกป้องเจ้าให้ได้”

หยุนถิงซาบซึ้งยิ่งนัก “วางใจเถอะท่านพ่อ นี่ข้ายังสบายดีอยู่มิใช่รึ ไม่เป็นไรดอก โชคดีที่ซื่อจื่อพาชาวบ้านมาเป็นพยาน ฝ่าบาทได้สืบสวนรู้ความจริงแล้ว องค์หญิงเจ็ดทำร้ายชาวบ้านต่อหน้าธารกำนัล เดิมเป็นนางที่ทำไม่ถูก ข้าสั่งสอนนางเป็นการปกป้องเกียรติของราชวงศ์ ฝ่าบาทไม่ได้ลงโทษข้า ยังแต่งตั้งข้าเป็นท่านหญิง จะประกาศต่อใต้หล้าด้วย”

“จริงรึ?” หยุนเฉิงเซี่ยงไม่อยากจะเชื่อเลย