จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1018

จวนตระกูลไป๋

ท่านพ่อไป๋และท่านแม่ไป๋พอเห็นกัวมู่ไป๋นำคนมา ก็เดือดดาลนัก “กัวมู่ไป๋ เจ้าทำเกินไปแล้วกระมัง คิดว่าตระกูลไป๋ของเราคนน้อยรึ?”

“ตระกูลไป๋และตระกูลกัวเป็นสหายกันมาหลายสมัย ข้าเองก็เห็นท่านลุงเป็นผู้อาวุโส การยกเลิกการแต่งงานเป็นความผิดของข้าเอง แต่ตระกูลกัวก็ชดเชยให้ตระกูลไป๋แล้ว เรามิติดค้างกันอีก แต่ไป๋หลานรั่วกลับซื้อตัวคนของสำนักยมบาล อาศัยตอนเม่ยเอ๋อร์กำลังคลอดลูก ส่งคนมาฆ่าล้างบางที่ตระกูลกัว คิดจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์ให้ตาย วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อคิดบัญชีกับไป๋หลานรั่ว หากท่านลุงขัดขวาง ก็อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของสองตระกูล ต่อให้ข้าต้องใช้พลังของตระกูลกัวทั้งหมดก็ไม่มีวันยอมละเว้นไป๋หลานรั่วไป ข้าไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายลูกเมียของข้าได้!”

กัวมู่ไป๋พูดอย่างเดือดดาล เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน รังสีอำมหิตเลือดพล่าน เห็นได้ชัดว่าโกรธมากจริงๆ

ท่านพ่อไป๋อึ้งไปครู่หนึ่งถึงได้สติกลับมา “เป็นไปไม่ได้ หลันรั่วจิตใจดีมีเมตตาที่สุดแล้ว นางไม่มีทางทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ออกมาแน่!”

“เจ้าปรักปรำชัดๆ!” ท่านแม่ไป๋ก็ไม่เชื่อ

“หากไม่มีหลักฐานแน่ชัด ข้ามีหรือจะกล้ามาเอาเรื่องที่ตระกูลไป๋ ทั้งสองท่านหากไม่เชื่อ ก็ไปเจอไป๋หลานรั่วด้วยกันเลย!” กัวมู่ไป๋ถามเสียงเย็น

“ได้ ข้าพาเจ้าไปเอง!” ท่านพ่อไป๋แค่นเสียงเย็นด้วยเช่นกัน

“ข้าก็ไปด้วย!” กัวมู่ไป๋เดินตามท่านลุงท่านป้าตระกูลไป๋มุ่งตรงไปยังเรือนหลัง จากนั้นก็เห็นไป๋หลานรั่วกำลังเต้นรำพร้อมดื่มเหล้าอยู่ในสวน

“ลูกแม่ มู่ไป๋บอกว่าเจ้าจ้างนักฆ่าไปลอบฆ่าจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ไม่จริงใช่หรือไม่?” ท่านแม่ไป๋รีบถามทันที

ไป๋หลานรั่วมองไปทางพ่อแม่ พอเห็นสีหน้าเคียดแค้นเดือดดาลของกัวมู่ไป๋ นางยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อคืนมีนักฆ่าคนหนึ่งกลับมารายงานว่าสำเร็จแล้ว

แต่ไป๋หลานรั่วไม่รู้ว่า นั่นเป็นคนที่มู่หย่าส่งไป ไป๋หลานรั่วคิดอย่างสุขใจว่า สุดท้ายแล้วพอรู้ผลลัพธ์เขาต้องผิดหวังมากแน่ แบบนี้ดียิ่งนัก

ไป๋หลานรั่วถามเขาอย่างเย็นชา “เจ้าพูดอย่างนี้มีหลักฐานรึ?”

“นำตัวมา!” กัวมู่ไป๋สั่งเสียงเย็น

ลูกน้องสองคนหิ้วปีกคนผู้หนึ่งซึ่งเลือดท่วมตัวเข้ามา มือและเท้าของเขาโดนตัดเส้นประสาทขาดหมด ร่างกายยิ่งเลือดเนื้อเจิงนองเละ แค่ดูก็รู้ว่าโดนทรมานมาอย่างหนัก

“นางน่ะแหละ คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ให้เงินพวกเราหนึ่งแสนตำลึง ให้พวกเราไปฆ่าคนที่ตระกูลกัว!” ชายผู้นั้นชี้ตัว

ท่านแม่ไป๋มองลูกสาวตนเองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา วินาทีนี้นางพลันรู้สึกว่าลูกสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ดูแปลกหน้ายิ่งนัก

“เป็นไปได้อย่างไร หลันรั่วเจ้ารีบบอกมู่ไป๋สิว่าเจ้าโดนปรักปรำน่ะ ปกติเจ้าไม่กล้าแม้แต่จะฆ่ามดสักตัว จะจ้างนักฆ่าไปฆ่าคนได้อย่างไรกัน?” ท่านแม่ไป๋รีบพูด

“หลันรั่ว เจ้าพูดซิ มันใส่ร้ายเจ้าใช่หรือไม่?” สีหน้าท่านพ่อไป๋เคร่งเครียดยิ่งนัก

ไป๋หลานรั่วยิ้มอย่างเยาะหยัน “กัวมู่ไป๋ เจ้าสนิทสนมเติบโตมากับข้าสิบกว่าปี แค่การใส่ร้ายของคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เจ้าก็มาสงสัยข้าแล้วรึ?”

นางยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นกัวมู่ไป๋พุ่งปราดเข้ามาบีบคางไป๋หลานรั่ว จากนั้นยัดยาเม็ดหนึ่งใส่ปากนาง พลางยกคางขึ้นให้ไป๋หลานรั่วกลืนลงไป

“ข้าบอกว่า เม่ยเอ๋อร์กับลูกสบายดี พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย แผนการร้ายของเจ้าน่ะล่มไม่เป็นท่าแล้ว เจ้าส่งคนไปฆ่าลูกเมียข้า วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า ตายเสียเถอะ!” กัวมู่ไป๋บอกอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน กระบี่ยาวในมือสะบัดทันที

“มู่ไป๋ ยั้งมือด้วย!” ท่านพ่อไป๋ร้องเสียงดัง แต่ไม่ทันแล้ว

“อ๊า!” ได้ยินแต่เสียงร้องโหยหวนของไป๋หลานรั่ว นางยกสองมือกุมหน้าทันที “หน้าของข้า อ๊า เจ็บนัก หน้าของข้า!”

นางร้องโหยหวนอย่างลนลาน สองมือที่กุมใบหน้าเลือดเจิงนอง ดูน่าสยดสยองนัก นางตกใจแทบบ้า

“ไม่ หน้าของข้า ข้าไม่อยากเสียโฉม กัวมู่ไป๋เจ้าทำลายใบหน้าข้าได้อย่างไร ข้าไม่อยากเป็นหญิงอัปลักษณ์!” ไป๋หลานรั่วร้องเสียงดัง

“รีบไปเชิญท่านหมอมาเร็ว เร็วสิ!” ท่านแม่ไป๋เห็นใบหน้าเลือดเนื้อเจิงนองของลูกสาว ก็สงสารยิ่งนัก นางร้องเสียงดังทันที

กัวมู่ไป๋ไม่ให้โอกาสไป๋หลานรั่วอ้อนวอนเลยสักนิด เขาฟันไปอีก ครั้งนี้ฟันแขนไป๋หลานรั่วขาดเลยข้างหนึ่ง ทำเอาไป๋หลานรั่วเจ็บจนล้มลงกับพื้น

“อ๊า แขนข้า กัวมู่ไป๋ เจ้าตัดแขนข้ารึ?” ไป๋หลานรั่วเจ็บจนใบหน้าซีดเผือด ดวงตางามแดงก่ำราวกับคนบ้า พลางตะคอกเสียงดัง

“เจ้าจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์กับลูก สองชีวิต ฆ่าเจ้ามันง่ายเกินไป ตอนนี้ข้าทำลายโฉมเจ้า ตัดแขนเจ้าข้างหนึ่ง ก็เพื่อให้เจ้ากลายเป็นหญิงอัปลักษณ์ ไร้ค่าไปทั้งชาติ ต้องมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความทุกข์ทรมาน ให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!” กัวมู่ไป๋บอกอย่างเคียดแค้น

“เจ้า เจ้าสารเลว เสียแรงที่ข้ารักเจ้าด้วยใจจริง เจ้า...” ไป๋หลานรั่วยังอยากพูดอะไรอีก แต่ก็เจ็บปวดจนสลบไปเสียก่อน