จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1019

“ลูกแม่ ลูกสาวของแม่ หลันรั่ว ใครก็ได้ ท่านหมอล่ะ ทำไมท่านหมอยังไม่มาอีก?” ท่านแม่ไป๋กอดไป๋หลานรั่วร้องโหยหวน

สีหน้าท่านพ่อไป๋เครียดขรึมนัก “มู่ไป๋ บัดนี้เจ้าทำลายรูปโฉมหลันรั่ว ซ้ำยังตัดแขนนางข้างหนึ่งอีก ไว้ชีวิตนางด้วยเถอะ!”

กัวมู่ไป๋เหล่มองไป๋หลานรั่วที่สลบไปแล้วด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม “ในเมื่อท่านลุงพูดเช่นนี้แล้ว เราก็ไม่ติดค้างกันอีก หากไป๋หลานรั่วยังกล้าทำร้ายลูกเมียข้าอีก ครั้งหน้าข้าจะฆ่านางด้วยมือของข้าเองแน่!”

พูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งคำ กัวมู่ไป๋ก็พาทุกคนจากไป

ท่านพ่อไป๋โกรธกัดฟันกรอด ถลึงตามองไป๋หลานรั่วอย่างเดือดดาลที่นางดื้อรั้นเกินไป “ใครก็ได้ ส่งคุณหนูใหญ่ไปเรือนนอกที่บ้านนอก ให้นางเอาตัวรอดเอง ให้คนเฝ้านางไว้ หากนางกล้าทำเรื่องเลวทรามต่ำช้า หักขานางซะ!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านตกใจรีบไปจัดการทันที

“ทำไมท่านทำเช่นนี้กับลูกสาวเรา นางพึ่งโดนทำลายรูปโฉมและแขนขาด ท่านเป็นพ่อไม่รู้จักสั่งสอนกัวมู่ไป๋ กลับใจไม้ไส้ระกำต่อลูกสาวตนเองเช่นนี้ ท่านยังคู่ควรเป็นพ่อคนอยู่รึ?” ท่านแม่ไป๋ตะคอกถาม

“หากให้นางอยู่ที่ตระกูลไป๋ ไม่ช้าก็เร็วตระกูลไป๋ต้องโดนหางเลขเพราะนางแน่ ทั้งตระกูลคงพินาศแน่ เจ้าน่ะแหละตามใจนางมากเกินไป คนว่ากันว่าแม่ใจอ่อนทำลูกเสียคน ตอนนี้หลันรั่วกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าให้ท้ายน่ะแหละ!” ท่านพ่อไป๋ตะคอกอย่างเดือดดาล

“ข้ามีลูกสาวคนนี้คนเดียว ข้ารักนางแล้วทำไม?”

“เจ้ารักได้ดี รักจนตอนนี้รูปโฉมเสียหาย แขนขาดหนึ่งข้าง เจ้าก็ไปเรือนนอกกับนางเถิด ชาตินี้อย่ากลับมาทำข้าเดือดร้อนไปด้วยอีก!” ท่านพ่อไป๋ทิ้งท้ายไว้ แล้วจากไปอย่างเฉยเมย

ท่านแม่ไป๋มองตามแผ่นหลังเย็นชาเด็ดขาดของท่านพ่อไป๋ และหันมองลูกสาวที่สลบไสล นางร้องไห้โฮว่า “ข้าทำกรรมอะไรไว้เนี่ย!”

อีกด้านหนึ่ง กัวมู่ไป๋พึ่งกลับถึงบ้าน ลูกน้องที่คอยจับตาดูจวนตระกูลไป๋ก็กลับมารายงานว่า “คุณชาย นายท่านไป๋ส่งไป๋หลานรั่วและฮูหยินไป๋ไปอยู่ที่เรือนนอกบ้านนอก”

ลูกน้องลังเลก่อนจะถาม “คุณชาย พวกเราจะปล่อยไป๋หลานรั่วไปเช่นนี้จริงรึ นางเกือบฆ่าฮูหยินน้อยและคุณชายน้อยแล้วนะ?”

ดวงตาทุ้มลึกของกัวมู่ไป๋ฉายแววเย็นเยียบ “แน่นอนว่าไม่มีทาง ไป๋หลานรั่วเกือบฆ่าเม่ยเอ๋อร์และลูก หากข้าฆ่านางเลย จะทำให้ตระกูลกัวตระกูลไป๋บาดหมางกัน ตระกูลไป๋มีลูกสาวแค่คนนี้คนเดียว ถึงเวลานั้นตระกูลไป๋ต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อต่อกรกับตระกูลกัวแน่ ถึงตระกูลกัวจะไม่กลัว แต่เม่ยเอ๋อร์พึ่งคลอดลูกได้ไม่นาน  จะมีอะไรผิดพลาดไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันให้โอกาสไป๋หลานรั่วได้ทำร้ายเม่ยเอ๋อร์อีก สันดอนขุดง่ายสันดานขุดยาก คาดหวังให้ไป๋หลานรั่วกลับตัวกลับใจสำนึกผิด มันเป็นไปไม่ได้เลย ครั้งนี้ข้าจะจัดการให้เด็ดขาดไม่เหลือหนามยอกอกไว้

เจ้าเอายาขวดนี้ไป คิดหาหนทางใส่ในอาหารของไป๋หลานรั่ว ถึงจะไม่ได้ทำให้นางตายในทันที แต่ก็สามารถทำให้นางเจ็บปวดจนอยากตาย อยู่ไม่สู้ตายได้ เท่านี้ก็ถือเป็นการล้างแค้นให้เม่ยเอ๋อร์และลูกแล้ว”

กัวมู่ไป๋พูดพลางควักขวดกระเบื้องออกจากในแขนเสื้อ ในนั้นเป็นยาพิษที่หยุนถิงให้เขาไว้ก่อนหน้านี้

ลูกน้องรับมาทันที “ขอรับ คุณชายเฉลียวฉลาดนัก!” พูดจบก็หยิบยาออกไปทันที

มู่หย่าที่ปีนกำแพงคอยคุ้มครองจ้าวเม่ยเอ๋อร์อย่างลับๆพอเห็นฉากนี้ก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ กัวมู่ไป๋ผู้นี้ถือว่าฉลาดนัก รู้ว่าไม่อาจเหลือหนามยอกอกไว้ได้

หนามยอกอกอย่างไป๋หลานรั่วนี้ต้องจัดการถอนรากถอนโคนเท่านั้น มิเช่นนั้นหากให้โอกาสนางได้พัก นางจะกระทำการหนักหนากว่าเดิม ต่อให้กัวมู่ไป๋ไม่ลงมือ มู่หย่าก็ไม่มีทางปล่อยไป๋หลานรั่วไปแน่

นกพิราบสื่อสารตัวหนึ่งมาเกาะไหล่นาง มู่หย่าเปิดอ่านจดหมายที่ติดมากับขานกพิราบ พอเห็นตัวหนังสือบนนั้น มู่หย่ากระโดดลงจากกำแพงและเข้าไปในตระกูลกัวทันที

กัวมู่ไป๋กำลังจะเข้าไปหาจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ก็เห็นคนผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากฟ้า อดตกใจไม่ได้ แต่ไม่ได้ประหลาดใจอะไร

“แม่นาง เกิดเรื่องอะไรใช่หรือไม่?”

“ซื่อจื่อเฟยเขียนจดหมายให้หมอยมบาล ในเมื่อจ้าวเม่ยเอ๋อร์คลอดลูกเรียบร้อยแล้ว ท่านเองก็จัดการคนที่ลอบทำร้ายนางได้แล้ว ข้ามารับหมอยมบาลกลับไป” มู่หย่าตอบ

“ฝ่าบาททรงฟื้นแล้ว ดียิ่งนัก ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ใครก็ได้ไปเชิญซื่อจื่อเฟยมา เร็ว!” ฮองเฮาดีใจน้ำตาไหลพราก กุมมือฮ่องเต้ร้องเสียงดัง

พอนางกำนัลได้ยิน รีบไปเชิญซื่อจื่อเฟยที่ตำหนักข้างทันที

ฮ่องเต้ลืมตามาเจอฮองเฮาที่ดวงตาแดงก่ำ ร้องไห้แทบเป็นสายน้ำ “ร้องอะไร ข้ายังอยู่มิใช่รึ?”

คำพูดเดียวทำฮองเฮาน้ำตาร่วงพรูดังเขื่อนแตกอีก “ฝ่าบาทรับสั่งถูกแล้ว ฝ่าบาททรงมีบุญญานัก”

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวพุ่งเข้ามาจากด้านนอก หยุนถิงรีบจับ

ชีพจรให้ฮ่องเต้ทันที “ฝ่าบาท ไม่สบายตรงไหนหรือเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่?”

ยังไม่รอฮ่องเต้ตอบ จวินหย่วนโยวพลันพูดขึ้นว่า “ขอฝ่าทรงอภัยด้วย พ่อบ้านแฝงตัวอยู่ในจวนของกระหม่อมมาหลายปี กระหม่อมมิเคยรู้ความผิดปกติของเขาเลย บัดนี้เขากลับทำให้ฝ่าบาทถูกพิษ กระหม่อมสมควรตายนัก ขอฝ่าบาทลงอาญาด้วยเถอะ!”

น้ำเสียงทั้งโทษตนเองและรู้สึกผิด ดูจริงใจมาก

ฮ่องเต้ถลึงตามองจวินหย่วนโยวอย่างเดือดดาล ตะคอกดังว่า “เจ้าเป็นซื่อจื่อคนแรกของแคว้นต้าเยียน กลับไม่รู้เลยสักนิดถึงความผิดปกติของพ่อบ้านในจวนมาสิบกว่าปี เสียแรงที่ผู้คนต่างบอกว่าเจ้าเฉลียวฉลาด ข้าว่าเจ้าตาบอดมากกว่า แต่เรื่องนี้ก็ไม่อาจโทษเจ้าได้ มันแฝงตัวมาสิบกว่าปีไม่เคยเผยพิรุธให้เห็นเลย ก็เพื่อหลอกทุกคน เพื่อเอาข้าให้ถึงตาย มันโดนใครบงการมากันแน่ เจ้าจับตัวมันได้หรือไม่?”

“ทูลฝ่าบาท พ่อบ้านตายแล้ว ตอนกระหม่อมสืบสวนเขา เขาก็โดนคนฆ่าปิดปาก กระหม่อมได้ส่งคนไปสืบเรื่องฐานะของเขาแล้ว หากสืบทราบเมื่อใดจะรายงานต่อฝ่าบาททันที!” จวินหย่วนโยวตอบอย่างนอบน้อม

“ต้องสืบฐานะที่แท้จริงของมันให้ได้ โดยเฉพาะคนบงการมัน หากข้าเป็นอะไรไป ต้าเยียนต้องอลหม่านแน่ ถึงเวลานั้นสถานการณ์ที่ทั้งสี่แคว้นสมดุลกันนั้นจะยุ่งเหยิงทันที คงจะเป็นตัวกระตุ้นให้อีกสามแคว้นแย่งชิงกันแน่ ไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์เลย” ฮ่องเต้กำชับ