จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1020

“ฝ่าบาท ทรงรู้สึกอย่างไรบ้าง หยุนถิงรีบดูให้ฝ่าบาทหน่อย ทำไมทรงกระอักเลือดล่ะ?” ฮองเฮาลนลานใหญ่ ครั่นคร้ามยิ่งนัก

หยุนถิงรีบจับชีพจรให้ฮ่องเต้ทันที “ฝ่าบาท ท่านจะกริ้วมิได้ ยิ่งไม่อาจโกรธได้ด้วย ต้องรักษาความสงบของจิตใจเอาไว้ จะไม่ดีกับร่างกายเอานะ!”

ฮ่องเต้รีบระงับความโกรธในใจทันที “ได้ ข้าไม่โกรธ”

“ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย กระหม่อมต้องสืบหาฐานะของพ่อบ้านออกมาให้จงได้ และหายาถอนพิษของฝ่าบาทให้ได้” จวินหย่วนโยวบอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ข้าเชื่อในความสามารถของเจ้า” ฮ่องเต้ถอนหายใจยาว

“ตอนนี้พิษในตัวฝ่าบาทเข้ากระดูกแล้ว ห้ามกริ้วโกรธใดๆเด็ดขาด ต้องสงบใจพักฟื้น ห้ามเหน็ดเหนื่อยเกินไป ไม่เช่นนั้นจะเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งปี” หยุนถิงถอนหายใจออกมา

ฮ่องเต้ตัวแข็งทื่อไปเลย นี่เขาเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว

“พวกเจ้าออกไปกันก่อนเถอะ หยุนถิงอยู่ก่อน” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง

“พ่ะย่ะค่ะ!” จวินหย่วนโยวและฮองเฮาออกไป

พอฮ่องเต้เห็นทุกคนออกไป ถึงได้เอ่ยปากถาม “หยุนถิง ไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆรึ?”

หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันลองทุกวิถีทางแล้วจริงๆ หมดหนทางแล้ว หม่อมฉันส่งคนไปเชิญหมอยมบาลกลับมาแล้ว เขาความรู้กว้างขวาง อาจจะมีหนทางก็ได้”

ฮ่องเต้สีหน้าสิ้นหวัง “ฝีมือการแพทย์ของเขาด้อยกว่าเจ้าอีก ขนาดเจ้ายังหมดหนทาง เขาจะมีหนทางอะไรได้”

“ฝ่าบาทอย่าได้สิ้นหวัง หม่อมฉันเองก็จะวิจัยต่อไป หาวิธีถอนพิษ” หยุนถิงปลอบ

“เฮ้อ ข้ามีหรือจะไม่รู้ อีกฝ่ายวางแผนมาหลายปีก็เพื่อฆ่าข้า ย่อมต้องใช้พิษร้ายอยู่แล้ว เพียงแต่ข้ายังเป็นห่วงราษฎรแคว้นต้าเยียน และเป็นห่วงเหล่าองค์ชายองค์หญิง ข้ายังมีเรื่องมากมายที่ยังไม่ได้ทำ....”

พูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงฮ่องเต้แหบพร่าลง ไม่ว่าใครมาได้ยินว่าตนจะอยู่ได้อีกไม่เกินหนึ่งปี ก็ไม่อาจทำใจรับได้ตอนนี้เหมือนกัน

หยุนถิงเห็นท่าทางทุกข์ทรมานของฮ่องเต้ อยากจะปลอบใจแต่ไม่รู้จะปลอบอย่างไรดี ได้แต่มองดูอย่างสงบ

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามทำใจสงบ “ข้าพูดกับเจ้าเรื่องพวกนี้ทำไมกันนะ”

“ฝ่าบาทเป็นเช่นนี้เป็นเรื่องปกติ ขอฝ่าบาททรงรักษาพระวรกายด้วย!” หยุนถิงปลอบ

“ช่างเถอะ เจ้าไปเถอะ หลายวันมานี้เจ้ารักษาข้าก็ลำบากมากแล้ว” ฮ่องเต้ถอนหายใจบอก

“เพคะ!” หยุนถิงถอยไปอย่างนอบน้อม

ฮองเฮาเห็นหยุนถิงออกมา ก็ร้องไห้โฮใส่อย่างรู้สึกผิด “ฝ่าบาท หม่อมฉันไร้สามารถ หม่อมฉันไม่ได้ปกป้องพระองค์ให้ดี!”

“จะโทษเจ้าได้อย่างไรกัน เป้าหมายของพวกมันคือข้า ทุกอย่างฟ้าลิขิตมาแล้ว เจ้าให้คนไปเชิญหลีอ๋อง เฉินอ๋องและซวนอ๋องมา ข้ามีเรื่องจะสั่งพวกเขา และปิดข่าวเรื่องยังมีเวลาอีกหนึ่งปีไว้ซะ!” ฮ่องเต้สั่งการ

“เพคะ!” ฮองเฮาปาดน้ำตา และออกไปจัดการทันที

ไม่นานพวกหลีอ๋อง เฉินอ๋องสามคนก็มา “ถวายบังคมฝ่าบาท”

“เสด็จพี่ทรงเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ข้าได้ยินว่าคนตระกูลเวินลอบฆ่าเข้าวังหลวงมารึ?” เฉินอ๋องโม่ฉือชิงมองมาอย่างเป็นห่วง

เขาคอยเฝ้าอยู่ข้างกายโม่หลานตลอด เลยไม่รู้เหตุการณ์ในวังแน่ชัด

“หลีอ๋องไม่เหมาะ ถึงเขาจะสุขุมกว่าเมื่อก่อนมากนัก แต่มักกระทำการตามใจ คิดเล็กคิดน้อย ริษยาเป็นที่สุด ไม่คำนึงถึงส่วนรวม หากมอบแคว้นต้าเยียนให้เขา ต้องวุ่นวายอลหม่านแน่ ถ้าให้หลีอ๋องเป็นเซ่อเจิ้งอ๋อง เจ้าไม่กลัวเขาแก้แค้นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรึ? ถึงเวลานั้นต้าเยียนภายในวุ่นวาย อีกสามแคว้นพากันจับตาจ้องมองตาเป็นมัน แผ่นดินแคว้นต้าเยียนข้ามิอันตรายรึ”

“ข้าจะแต่งตั้งเขาเป็นแม่ทัพครองรัฐ กุมอำนาจทหารส่วนหนึ่ง สำหรับราชสำนักมีเพียงเจ้าเท่านั้น ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบเรื่องการแก่งแย่งชิงดีในราชสำนักมาแต่ไหนแต่ไร แต่ข้าก็จนปัญญา ข้ารอไม่ถึงวันนั้นแล้ว เจ้าเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด สนิทสนมกับหยุนถิงและจวินหย่วนโยว หลีอ๋องยิ่งยำเกรงเจ้า ดังนั้นมอบให้เจ้าข้าวางใจที่สุด” ฮ่องเต้พูดอย่างหนักแน่น

คำพูดมากมายโม่เหลิ่งเหยียนฟังไม่เข้าหูเลย มีเพียงประโยคเดียวที่ว่า หากหลีอ๋องเป็นเซ่อเจิ้งอ๋อง ต้องแก้แค้นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ทำให้โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้วน้อยๆ

ใช่สิ ด้วยความเจ้าคิดเจ้าแค้นที่โม่ฉือหานมีต่อหยุนถิง หากเขามีอำนาจต้องล้างแค้นส่วนตัวแน่

“ตกลง กระหม่อมรับปากฝ่าบาท แต่กระหม่อมก็มีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง ไท่จื่ออ่อนวัยกระหม่อมสามารถเป็นเซ่อเจิ้งอ๋องได้ รอไท่จื่อสามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเองแล้ว กระหม่อมก็จะขอถอนตัว ลาออกจากราชการ ไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องภายนอกอีก” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

“ข้ารับปากเจ้า!”

อีกด้านหนึ่ง พอออกจากพระราชวัง หยุนถิงรู้สึกเศร้าหมอง “ท่านพี่ ข้าไร้ประโยชน์มากใช่หรือไม่?”

จวินหย่วนโยวรั้งหยุนถิงเข้าอ้อมกอด “ไม่ เจ้าเก่งมากแล้ว”

“แต่ข้าช่วยฝ่าบาทไม่ได้!” หยุนถิงโทษตัวเอง

“เจ้าพยายามเต็มที่แล้ว ตระกูลเวินวางแผนมาหลายปี สุดท้ายก็เป็นแค่หมากที่โดนคนจัดวาง เป้าหมายตอนแรกของพวกเขาคือฝ่าบาท พ่อบ้านอยู่ข้างกายข้ามาสิบกว่าปี ข้ายังไม่เคยเห็นความผิดปกติของเขาเลย ข้าไร้ประโยชน์มากกว่าหรือไม่?” จวินหย่วนโยวย้อนถาม

“เป็นไปได้อย่างไรกัน พอรู้ว่าพ่อบ้านทรยศ คนที่เสียใจมากที่สุดต้องเป็นท่านพี่แน่ อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี จู่ๆมาได้รู้ว่าทั้งหมดเป็นการวางแผนมาทั้งสิ้น ท่านพี่ ท่านยังมีข้านะ ครอบครัวเราต่อไปต้องอยู่ด้วยกันดีแน่” หยุนถิงปลอบ

หลายวันนี้ถึงนางจะวุ่นวายกับการถอนพิษให้ฝ่าบาท แต่ก็เห็นได้ชัดว่าจวินหย่วนโยวไม่พอใจเลย เรื่องนี้ต่อให้เป็นคนอื่น ใครก็ยอมรับไม่ได้ทั้งนั้น

“อืม ข้ายังมีเจ้า ยังมีเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียน” จวินหย่วนโยวกุมมือหยุนถิงแน่นขึ้น