จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1026

ทางด้านนี้ โม่ฉือหานพากลุ่มทหารออกจากแคว้นต้าเยียน มุ่งหน้าไปที่ชายแดนในคืนนั้นเลย ระหว่างทางโม่ฉือหานให้ทุกคนพกพาอุปกรณ์ที่มีขนาดเบา จัดหาเสบียงบริเวณใกล้เคียง และเดินทางอย่างรวดเร็ว

ในคืนนี้ พวกเขาไปพักผ่อนที่ป่าแห่งหนึ่ง ทหารนายหนึ่งยื่นอาหารเข้ามา “ท่านอ๋อง ท่านกินตอนร้อนๆหน่อยเถอะ”

มองดูหม้อไฟที่ร้อนได้เองในมือ โม่ฉือหานขมวดคิ้วขึ้นมา หมอไฟนี้หยุนถิงเป็นคนคิดค้น ตอนนี้เหล่าทหราของแคว้นต้าเยียนล้วนกินสิ่งนี้กันทั้งนั้น สำหรับอาหารแห้งในอดีต สิ่งนี้มันไม่เลวจริงๆ

“ท่านอ๋อง หม้อไฟร้อนเองนี้อร่อยมากเป็นพิเศษจริงๆ เหล่าทหารออกรบอยู่ข้างนอกหาได้ยากที่จะได้กินของอุ่นๆ ต้องขอบคุณซื่อจื่อเฟย” ทหารเอ่ยปาก

“นางมักจะสามารถทำให้คนประหลาดใจได้เสมอ” โม่ฉือหานทอดถอนใจ

เหล่าทหารกินขึ้นมาทันที โม่ฉือหานก็หยิบตะเกียบกำลังจะกิน ก็เห็นไม่ไกลออกไปมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา สีหน้าของโม่ฉือหานตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อยทันที

เหล่าทหารก็เห็นเช่นกัน พากันระแวดระวังกันขึ้นมา บางคนถึงขั้นกำกระบี่เอาไว้แน่น

“พี่ชายทั้งหลายช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!” หญิงสาววิ่งเข้ามาร้องขอความเมตตาด้วยความตื่นตระหนก

โม่ฉือหานชำเลืองมองหญิงสาวคนนั้นครู่หนึ่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนร่างกายก็เป็นผ้าหยาบ แถมยังถูกฉีกขาดหลายแห่ง ดูทุลักทุเลอย่างมาก

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงมาขอร้องให้ช่วย?” โม่ฉือหานกล่าวถามเสียงเย็นชา

เมื่อหญิงสาวเงยหน้าก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่ฉือหาน องอาจกล้าหาญ จมูกสูงโด่ง โครงหน้าลึกล้ำ ริมฝีปากบางเม้มกันเล็กน้อย เย็นชาเล็กน้อย โอหังและถือดีเล็กน้อย สูงส่งเล็กน้อย หญิงสาวไม่เคยเห็นชายหนุ่มที่หน้าดีเช่นนี้มาก่อน จ้องตาเขม็งในทันที

โม่ฉือหานมองดูสายตาที่หลงใหลของหญิงสาว บนใบหน้ามีความรังเกียจและไม่สบอารมณ์เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

“นายท่านของข้าถามคำถามเจ้าอยู่?” ทหารที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นความผิดปกติบนสีหน้าของหลีอ๋อง กล่าวเร่งเร้าทันที

หญิงสาวถึงได้ตอบสนองกลับมา รีบตอบทันที “คุณชาย คุณชายช่วยข้าด้วย สามีของข้าเอาแต่เล่นการพนันจนเป็นนิสัย พอเล่นเสียก็ทุบตีข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ข้าไม่อยากถูกเขาซ้อมจนตายไปเช่นนี้ ดังนั้นถึงได้หนีออกมา ข้าไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว คุณชายจะให้อะไรข้ากินหน่อยได้หรือไม่?”

โม่ฉือหานชำเลืองไปทางรอยแดงตรงข้อมือของนาง รอยฟกช้ำสลับกันไปมา แสดงให้เห็นว่าไม่ได้โกหก

“แม่นาง เช่นนั้นเจ้ากินของข้าเถอะ” ทหารนายหนึ่งยื่นอาหารที่อยู่ในมือของตัวเองมาให้ด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“ขอบคุณพี่ชายมาก” หญิงสาวยื่นมือไปรับมา เริ่มกินคำใหญ่ขึ้นมา

โม่ฉือหานที่อยู่ด้านข้างเห็นทุกอย่างนี้อยู่ในสายตา มองเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าถึงแม้จะกินคำใหญ่ แต่กลับเลี่ยงผักกูดเพียงอย่างเดียว ดวงตาลึกล้ำซ่อนความหมายเอาไว้อย่างมิดชิด

หญิงสาวกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ช้าก็กินหมดไปหนึ่งกล่อง นางใช้แขนเสื้อเช็ดปากอย่างไม่มีภาพลักษณ์เลยแม้แต่น้อย “ขอบคุณพี่ชายมาก ข้าไม่เคยกินของอร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย”

“เจ้ากินอิ่มแล้วก็รีบไปเถอะ” ทหารตอบ

“พี่ชาย หากข้ากลับไปต้องถูกสามีของข้าซ้อมจนตายแน่นอน ขอพวกท่านเมตตา ให้ข้าติดตามพวกท่านเถอะ ละแวกนี้ข้าคุ้นเคยที่สุด อีกสองสามวันรอให้สามีของข้าหายโกรธแล้ว ข้าค่อยกลับไป ไม่ทำให้พวกท่านล่าช้าอย่างแน่นอน” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับร้องไห้ด้วยความน้อยใจ

ทหารลำบากใจอย่างมาก มองไปทางโม่ฉือหานโดยสัญชาตญาณ “นายท่าน ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“ในเมื่อนางไม่มีที่ไป เช่นนั้นก็ให้นางติดตามไปเถอะ” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา

“ขอรับ!”

“ขอบคุณคุณชายมาก ขอบคุณ!” หญิงสาวกล่าวขอบคุณ

หญิงสาวพูดจบ ก็ร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมา

บรรดาทหารฟังด้วยความตกใจ มองไปทางหลีอ๋องด้วยความไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้

สีหน้าของหลีอ๋องเย็นยะเยือกราวกับเกล็ดน้ำแข็ง เดินไปทางหญิงสาวคนนั้นภายในไม่กี่ก้าว “บัดซบ เจ้าเข้ามาเสนอตัวในกระโจมของข้ากลางดึกแท้ๆ ข้าถึงได้ตบเจ้าออกมา เจ้าถึงกับก่อความวุ่นวายสุ่มสี่สุ่มห้า”

“คุณชายท่านใส่ร้ายข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านข่มเหงรังแกไม่สำเร็จยังมาใส่ร้ายข้าอีก ต่อไปจะให้ข้าพบหน้าคนได้อย่างไร ยังไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า” หญิงสาวอดกลั้นต่อความเจ็บปวดลุกขึ้นมาจากพื้น

โม่ฉือหานมองไปทางนางอย่างเย็นชา “หากเจ้าไม่ตาย ข้าจะเป็นคนส่งเจ้าไปเอง!”

หญิงสาวเห็นดังนั้นก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังเข้าไปใหญ่ “คุณชายนี่ท่านจะบีบคั้นข้าให้ตายหรือ!”

“ทำไม เจ้าไม่กล้าตาย หรือว่ากำลังเล่นละครอยู่ ที่นี่มีต้นไม้มากมายขนาดนี้ เจ้าชนได้ตามสบายเลย!” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเหยียดหยาม

“ท่าน ท่าน......” หญิงสาวโกรธจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว พูดอะไรไม่ออกแล้ว ยื่นมือไปเช็ดน้ำตา แต่กลับฉวยโอกาสตอนที่โม่ฉือหานไม่ทันได้ระวังจู่ๆก็โปรยผงยาเข้ามาหนึ่งกำมือ

โม่ฉือหานปิดจมูกเอาไว้โดยสัญชาตญาณ ตรงหน้าเต็มไปด้วยผงสีขาว เขายกมือฟันไปหนึ่งฝ่ามือโดยสัญชาตญาณ

“ทุกคนระวังด้วย ปกป้องนายท่าน” ทหารนายหนึ่งตะโกนเสียงดัง

ทุกคนกำลังจะพุ่งเข้ามา ถึงได้พบว่า จู่ๆบริเวณรอบๆของพวกเขามีหมอกควันหนาทึบเกิดขึ้นมากะทันหัน เดิมทียังสามารถมองเห็นหลีอ๋องกับหญิงสาวคนนั้นอย่างชัดเจนแค่ชั่วพริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นเลือนรางไม่ชัดเจน

หญิงสาวคนนั้นไม่มีความน้อยใจและน่าสงสารเหมือนเมื่อครู่นี้อีก สายตาเย็นชาไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย อาศัยตอนที่โม่ฉือหานมองไม่เห็น แว๊บไปด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นมาเคาะโม่ฉือหานหมดสติในหนึ่งฝ่ามือ และพาเขาจากไป