จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1054

เขตตะวันออก แคว้นเทียนจิ่ว

หลังจากที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมาถึง ก็เห็นเหล่าทหารที่ประจำการอยู่นอกเมืองถูกคนลอบโจมตีจริงๆ

“ท่านพี่ เราเข้าไปช่วยกันเถอะ” หยุนถิงเอ่ยปากทันที

“ตกลง!” จวินหย่วนโยวลอยตัวออกไปโดยตรง มือหนึ่งกอดหยุนถิงเอาไว้ มือหนึ่งก็ตบคนชุดดำที่ลอบโจมตีพวกนั้นกระเด็นออกไป

“ท่านพี่ ปล่อยข้าลงเถอะ” ขณะที่พูด หยุนถิงผงะออกมาจากอ้อมแขนของจวินหย่วนโยว โจมตีไปทางคนชุดดำพวกนั้นทันที

เหล่าทหารที่เดิมทีกำลังตื่นตระหนกอยู่ ทันทีที่เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเร่งเดินทางกลับมา ก็รู้สึกมีกำลังใจสำคัญทันที พากันสังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

คนชุดดำพวกนั้นถูกจวินหย่วนโยวตบกระเด็นออกไปกว่าครึ่ง คนอื่นๆมีทั้งตายและได้รับบาดเจ็บ เมื่อเห็นว่าคนน้อยกว่า คนชุดดำที่เป็นหัวหน้าตะโกนขึ้นมาทันที “ถอย รีบถอย!”

“อย่าให้พวกเขาหนีไป ปล่อยธนู!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

บรรดาทหารหยิบหน้าไม้พันจักรกลขึ้นมา ยิงไปทางคนชุดดำพวกนั้น

เดิมทีนี่ก็เป็นหน้าไม้พันจักรกลที่หยุนถิงดัดแปลงแล้ว สามารถยิงออกไปไกลหลายร้อยเมตร ดังนั้นแค่ชั่วพริบตาเดียวคนชุดดำที่หนีไปพวกนั้นก็ถูกยิงเสียชีวิตทั้งหมด

หยุนถิงถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “ทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง คนที่ได้รับบาดเจ็บมาทางนี้ให้หมด ข้าจะช่วยรักษาให้ทุกคน”

“ซื่อจื่อเฟยวางใจ ถึงแม้คนของเราจะบาดเจ็บล้มตายเหมือนกัน แต่มีไม่มาก โชคดีที่ก่อนหน้านี้ท่านกำชับให้เราระมัดระวังตัว ตอนที่คนพวกนี้ลอบโจมตีเราก็เตรียมความพร้อมในการรับมือเรียบร้อยแล้ว” รองแม่ทัพตวนหยางตอบ

“เช่นนั้นก็ดี ทุกคนทำความสะอาดที่เกิดเหตุ ระมัดระวังตัวด้วย” หยุนถิงกำชับ สายตาชำเลืองไปทางเหล่าทหารพวกนั้น

นางมองดูพักใหญ่ ถึงได้หาหยุนไห่เทียนที่ปลอมตัวเป็นทหารทั่วไปในฝูงชนเจอ เดินก้าวใหญ่เข้ามา “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?”

“ก็แค่ถูกแทงที่แขนแผลหนึ่ง แผลภายนอกเท่านั้น ไม่เป็นไร” หยุนไห่เทียนตอบ

“ข้าดูหน่อย” หยุนถิงดึงแขนของหยุนไห่เทียนเข้ามาช่วยเขาตรวจบาดแผลโดยไม่อนุญาตให้โต้แย้ง จากนั้นก็ใส่ยาทำแผลให้เขา

เหล่าทหารคนอื่นๆล้วนรู้สึกขอบคุณหยุนถิงอย่างยิ่ง ซื่อจื่อเฟยไม่เคยดูถูกพวกเขามาก่อน ยิ่งไม่ได้รังเกียจพวกเขาเลย แต่ร่วมเป็นร่วมตายกับพวกเขา ซื่อจื่อเฟยที่เป็นเช่นนี้ทำให้ทุกคนชื่นชมจริงๆ

และไม่ไกลออกไป มีสายตาที่เย็นชาเห็นภาพฉากนี้อยู่ในสายตา คนผู้นั้นมองพิจารณาทหารที่ปลอมตัวโดยหยุนไห่เทียนสองสามครั้งจากนั้นก็มองไปทางอื่น และช่วยทุกคนทำความสะอาดสนามรบทันที

และหยุนถิงก็มัวแต่เป็นห่วงหยุนไห่เทียน ไม่ได้สังเกตเห็นเลยด้วยซ้ำ

จวินหย่วนโยวเฝ้าอยู่ข้างกายของหยุนถิง สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างเฉียบคม โดยเฉพาะทหารที่ได้รับบาดเจ็บพวกนั้น แน่ใจว่าพวกเขาไม่มีความผิดปกติถึงได้ปล่อยพวกเขาไป

แพทย์ทหารก็รีบเข้ามาให้ความช่วยเหลือ ติดตามซื่อจื่อเฟยช่วยทุกคนรักษาบาดแผล หลังจากที่พวกเขาเสร็จธุระฟ้าก็สางแล้ว

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปนวดไหล่กับหลังคอของหยุนถิง รู้ว่านางก้มหน้าช่วยทำแผลให้ทุกคนมาโดยตลอด ไหล่กับคอต้องเมื่อยเป็นพิเศษแน่นอน

หยุนถิงรู้สึกถึงความเอาใจใส่ของเขา รู้สึกประทับใจมาก “ขอบคุณท่านพี่มาก ท่านพี่รักและทะนุถนอมข้าที่สุดแล้ว การลอบสังหารเมื่อคืนนี้ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“ทำทีบุกโจมตีด้านทิศตะวันออกแต่กลับบุกทิศตะวันตก จุดประสงค์ก็เพื่อจัดการทหารต้าเยียน ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นการกระทำของป๋อจิ้ง” จวินหย่วนโยววิเคราะห์

“ป๋อจิ้งที่สมควรตายคนนี้ ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย เขาส่งคนมาวางยาพิษพี่ใหญ่ข้าก่อน ตอนนี้ก็มาโจมตีถึงที่ น่าชิงชังนัก!” หยุนถิงกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เขาไม่คู่ควรทำให้เจ้าโกรธ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง” จวินหย่วนโยวปลอบโยน

หยุนถิงพยักหน้า “ตกลง”

ทหารนายหนึ่งกำลังประคองทหารที่ได้รับบาดเจ็บนั่งลง “เจ้าระวังหน่อย บาดเจ็บสาหัสไม่น้อยเลย ถ้าหากแม่ทัพหยุนอยู่ด้วย เมื่อคืนเราต้องไม่ทุลักทุเลเช่นนี้แน่นอน”

เมื่อหวังเฉวียนได้ยิน ก็โมโหขึ้นมาทันที “ไอ้สารเลวที่ใช้ดาบพันเล่มฟันก็ไม่หายแค้นคนนั้นลอบทำร้ายแม่ทัพหยุน แต่แล้วเขาก็หนีไปได้ ถ้าหากข้าจับตัวเขาได้ ข้าจะต้องถลกหนังดึงเส้นเอ็นของเขาให้ได้”

ป๋อจิ้งที่ปลอมตัวเป็นทหารอยู่ด้านข้างเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย กล่าวถามอย่างหยั่งเชิง “แม่ทัพหยุนเก่งกาจขนาดนั้น ทำไมถึงได้ถูกฆ่าอย่างง่ายดาย คงไม่ได้มีคนปลอมตัวเป็นเขาและแกล้งตายหรอกใช่ไหม?”

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร เราทุกคนล้วนเห็นกับตาว่าแม่ทัพหยุนถูกคนลอบสังหาร ซื่อจื่อเฟยเสียใจจนหมดสติไป จากนั้นก็พาบรรดาพี่น้องต่อสู้จากชายแดนระหว่างสองแคว้นจนถึงเมืองหลวงมาตลอดทาง ที่ซื่อจื่อเฟยมาในครั้งนี้ก็เพราะจะให้ฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วใช้คำชี้แจ้ง จับตัวฆาตกรที่ลอบสังหารแม่ทัพหยุน!”

ป๋อจิ้งรู้สึกสงสัย หรือว่าตัวเองจะคิดมากไปจริงๆ

แต่เขาเอาแต่รู้สึกว่าหยุนไห่เทียนตายอย่างง่ายดายเกินไป หยุนถิงเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอก หากพี่ใหญ่ตายไปจริงๆยังจะไม่ทำลายล้างแคว้นเทียนจิ่วเลยหรือ แต่พระราชวังก็ไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ แสดงว่านางไม่ได้ผลีผลาม

คนที่เพิ่งเสียพี่ใหญ่ไปคนหนึ่ง แต่กลับไม่ลงมือกับเริ่นเซวียนเอ๋อร์ ดังนั้นป๋อจิ้งถึงได้รู้สึกสงสัย

จู่ๆเขาก็นึกถึงทหารคนที่หยุนถิงให้ความสนใจก่อนหน้านี้ จงใจเอ่ยปากขึ้นมา “น้องชายที่อยู่ตรงนั้นดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย หากคนในครอบครัวของเขาเห็นเขาในสภาพนี้ ต้องรู้สึกเอ็นดูสงสารอย่างแน่นอน”

หวังเฉวียนมองไปตามสายตาของป๋อจิ้ง ก็เห็นทหารนายหนึ่งกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ตรงนั้น “น้องชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสจริงๆ ใบหน้าซีดขาวไปหมด แต่ว่าทำไมเขาถึงดูไม่คุ้นหน้าเลย?”

“ครั้งนี้ทหารแคว้นต้าเยียนมามากมายขนาดนี้ มีตั้งหลายหมื่นคน เจ้าจะจำทุกคนได้อย่างชัดเจนได้อย่างไร ไม่คุ้นหน้าก็เป็นเรื่องปกติมาก?” ป๋อจิ้งจงใจกล่าวขึ้นมา

“ข้าย่อมจำได้ชัดเจนอยู่แล้ว ข้าเข้าร่วมกองทัพตั้งแต่เด็ก อยู่ในค่ายทหารมาหลายสิบปีแล้ว ใครชื่ออะไรบ้านอยู่ไหน มีสมาชิกในครอบครัวกี่คนข้าล้วนจำได้อย่างชัดเจน” หวังเฉวียนกล่าวอย่างได้ใจ

ป๋อจิ้งใจเต้นตึกตักขึ้นมา “เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?”

ในตอนที่เขาถามคำถามนี้ออกมา มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดเอาไว้แน่น ถ้าหากคนผู้นี้เปิดโปงตนเองจริงๆ เขาจะไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสเปิดปากอย่างแน่นอน