จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1055

“เจ้าคือหลิวต้าจ้วงจากหมู่บ้านตระกูลหลิวไง ตอนเด็กๆกินอาหารยังวางหัวหมูครึ่งหัวเอาไว้ สมาชิกในบ้านมีแม่ชรา แล้วก็มีลูกสองคน ปีที่แล้วเมียหนีไปกับคนอื่น แม่ทัพหยุนส่งคนไปดูแลคนในครอบครัวของเจ้า เจ้ายังคิดจะมาทดสอบข้าอีก ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหม” หวังเฉวียนกล่าวอย่างได้ใจ

ป๋อจิ้งแอบโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง รู้สึกโชคดีที่ตัวเองเตรียมความพร้อมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาจงใจให้คนมาลอบโจมตี ก็เพื่อหาโอกาสให้ตัวเองได้แฝงตัวเข้ามา

เขานำหน้ากากหนังมนุษย์ติดตัวตลอดเวลา อาศัยช่วงชุลมุนปลอมตัวเป็นทหารของแคว้นต้าเยียนที่ตายไป จากนั้นก็กรีดใบหน้าของคนผู้นั้น เช่นนี้ก็จะไม่มีใครจำตัวเองได้แล้ว

“แม้แต่เรื่องที่เมียข้าหนีไปกับคนอื่นเจ้าก็ยังรู้อีก” ป๋อจิ้งจงใจทำท่าทางนับถือ

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่าเจ้าก็ไม่ต้องเสียใจเกินไป นั่นเป็นเพราะนางไม่มีสายตามองการณ์ไกล รอให้พวกเราชนะศึกกลับไป ซื่อจื่อเฟยต้องให้รางวัลตามความชอบแน่นอน ถึงแม้ไม่มีความชอบทางทหารก็จะได้เงินตอบแทนจำนวนหนึ่ง ถึงเวลานั้นก็เพียงพอให้เจ้าแต่งเมียเป็นสิบคนเลย” หวังเฉวียนปลอบโยน

ป๋อจิ้งแสร้งทำเป็นเสียใจ “เจ้าพูดถูกต้องแล้ว ข้าจะต้องสร้างผลงานอย่างแน่นอน”

และทางด้านตระกูลฉี ในตอนที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเร่งมาถึงตระกูลฉี ก็เป็นเวลาก่อนเที่ยงของวันรุ่งขึ้นแล้ว

“ท่านพี่ ถ้าอย่างไรเราปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ชายแฝงตัวเข้าไปสืบที่ตระกูลฉีดีไหม?” หยุนถิงเสนอแนะ

“เหตุใดจะต้องยุ่งยากเช่นนี้ เรียกสายของจวนซื่อจื่อมาถามก็รู้แล้ว” จวินหย่วนโยวตอบ

หยุนถิงถึงได้ตอบสนองกลับมา “ใช่แล้ว ท่านพี่คิดได้รอบคอบจริงๆ”

ดังนั้นจวินหย่วนโยวก็เลยพาหยุนถิงไปที่ร้านสุราแห่งหนึ่งละแวกบ้านตระกูลฉี ทันทีที่ผู้จัดการเห็นจวินซื่อจื่อก็พาพวกเขาไปที่ห้องอักษรเทียนหมายเลขหนึ่งด้วยความเคารพนบนอบ “ข้าน้อยคำนับจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย”

“สถานการณ์ของตระกูลฉีเป็นอย่างไรบ้าง?” จวินหย่วนโยวถามขึ้นมาอย่างตรงประเด็น

“เรียนจวินซื่อจื่อ เดิมทีตระกูลฉีเป็นตระกูลการค้าแห่งราชวงศ์ของแคว้นเทียนจิ่ว เจ้าบ้านตระกูลฉีเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ง่ายกว่าที่ลูกชายจะเติบโตและแต่งภรรยา แต่คิดไม่ถึงว่าภรรยาจะเป็นตัวหายนะ

คุณชายฉีมักจะออกไปทำธุระข้างนอกบ่อยๆ ภรรยาของเขาก็มั่วสุมกับลูกชายที่ฮูหยินรองให้กำเนิด ซึ่งก็คือน้องชายต่างมารดาของคุณชายฉี

ต่อมาหลังจากที่คุณชายฉีรู้เข้า ต้องการจะฆ่าชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้ แต่เพราะเขาไม่มีวรยุทธ์ก็เลยถูกน้องชายต่างมารดากับเมียของเขาพลั้งมือฆ่าตาย

จากนั้นทั้งสองคนก็กวาดทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลฉีหนีไป หลังจากที่ฮูหยินเฒ่าฉีกลับมาพบว่าลูกชายเสียชีวิตแล้ว นางรู้สึกเสียใจอย่างมาก ส่งทุกคนออกไปตามหาร่องรอยของชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้

ได้ยินว่าหนึ่งปีให้หลังนางก็ตามหาจนเจอ ฮูหยินเฒ่าฉีแล่เนื้อเฉือนหนังชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นเป็นหมื่นๆชิ้น แต่ลูกของพวกเขากลับหายตัวไป

ฮูหยินเฒ่าฉีตามหาอยู่หลายปี ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดตั้งแต่กลางดึกเมื่อคืนที่ผ่านมา จู่ๆตระกูลฉีก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมา

คนของเราไปสอบถาม บอกว่าฮูหยินเฒ่าฉีหาเด็กในตอนนั้นเจอแล้ว กำลังทรมานนางอย่างแสนสาหัส และจู่ๆเมื่อคืนกองกำลังของตระกูลฉีในเมืองหลวงมากมายก็ถูกโยกย้ายกะทันหัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด”

ผู้จัดการเล่าทุกอย่างที่ตัวเองรู้ออกมา สายของจวนซื่อจื่อจับตาดูทุกแคว้น แต่ก็รู้แค่คร่าวๆเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะส่งคนแฝงตัวเข้าไปทุกหลังคาเรือน

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว “เด็กที่ตามหามาสิบกว่าปีก็ยังตามหาไม่เจอ จู่ๆก็หาเจอกะทันหัน และกองกำลังของตระกูลฉีก็ถูกโยกย้าย เมื่อคืนยังไปลอบโจมตีเหล่าทหารที่เขตตะวันออก หมายความว่า ป๋อจิ้งน่าจะเป็นคนตามหาเด็กคนนั้นเจอ และเขาก็ใช้เด็กคนนั้นทำข้อตกลงกับตระกูลฉี”

“ท่านพี่วิเคราะห์ได้อย่างเป็นระเบียบแบบแผน แต่เด็กคนนั้นเป็นใคร?” หยุนถิงสงสัย

“ถ้าหากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นฉีเทียนเจียว หลงเอ้อเคยบอกไม่ใช่หรือว่า ฉีเทียนเจียวจากไปพร้อมกับคนที่วางยาพิษคนนั้น โจรที่อยู่บนที่มั่นบนภูเขาล้วนตายหมดแล้ว หากไม่ใช่ความจำเป็น ป๋อจิ้งจะให้คนไปช่วยฉีเทียนเจียวได้อย่างไร” สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาเคร่งขรึมมากขึ้นเล็กน้อย

“นึกไม่ถึงว่าจะเป็นนาง เช่นนั้นเรายิ่งต้องไปพบนางแล้ว” หยุนถิงเสนอแนะ

บ่าวรับใช้สองคนที่อยู่หน้าประตูเห็นว่ามีคนมา ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่เมื่อคนผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้ก็รู้สึกว่าไม่คุ้นหน้าเลย พวกเขากำลังจะถามก็ถูกหยุนถิงตีจนหมดสติไป

หยุนถิงผลักประตูเข้าไปทันที นาทีที่เห็นฉีเทียนเจียว สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย

ฉีเทียนเจียวในเวลานี้มือและเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กที่หนาและหนัก ทั่วทั้งร่างกายมีรอยเลือดนับไม่ถ้วน แค่เห็นก็รู้ว่าถูกคนทรมานอย่างหนัก

ทั่วทั้งร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง บนใบหน้าถูกอาวุธมีคมฟันเจ็ดแปดแผล ทั่วทั้งใบหน้าเสียโฉมหมดสภาพ นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น เล็บทั้งสิบนิ้วถูกคนดึงออกไป อนาถจนไม่สามารถทนดูได้ และรอยเลือดที่อยู่ใต้ร่างของนางก็แดงเถือกไปทั่วตั้งนานแล้ว..........

ไม่เห็นแค่ไม่กี่วัน นางถึงกับอนาถและทุลักทุเลเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าถูกทรมานมาอย่างหนัก

ฉีเทียนเจียวที่ล้มตัวอยู่บนพื้นจู่ๆก็เห็นคนเดินเข้ามา ดวงตาคู่สวยที่เดิมทีไร้ชีวิตชีวาก็ค่อยจดจ่อขึ้นมา จากนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น

“ซื่อจื่อเฟย ขอท่านโปรดช่วยข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะไม่หนีอีกแล้ว ท่านให้ข้าทำอะไรข้าล้วนยินดีทั้งนั้น ขอเพียงท่านได้โปรดช่วยข้าด้วย!” ฉีเทียนเจียวร้องขอความเมตตาทันที

นางรู้ว่า หยุนถิงคือโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของนาง

หยุนถิงมองดูนางอย่างเย็นชา “ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ แต่มีเงื่อนไขเพียงขอเดียวเท่านั้น เจ้าช่วยข้าจับตัวป๋อจิ้ง!”

ฉีเทียนเจียวรับปากโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ “ข้ารับปาก ป๋อจิ้งไอ้สารเลวที่ต่ำช้านั่น ฆ่าพี่น้องที่มั่นบนภูเขาของข้าไปมากมายขนาดนั้น แถมยังส่งตัวข้าให้ฮูหยินเฒ่าฉีทรมานอีก หากไม่ใช่เพราะอยากล้างแค้นให้บรรดาพี่น้อง ข้าคงกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เพียงแต่ว่าข้าไม่ยินดีที่จะยอมรับ ถึงแม้ว่าจะต้องตาย ข้าก็จะลากตัวเขาลงนรกไปพร้อมกันด้วย!”

มองดูท่าทางโกรธแค้นของนาง เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา และความเกลียดชังสุดขีดในดวงตาคู่สวย หยุนถิงก็รู้แล้วว่านางไม่ได้โกหก

“ตกลง คืนนี้ข้าจะส่งคนมาช่วยเจ้า!” หยุนถิงพูดจบ ก็หันหลังจากไป