จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1056

และจวินหย่วนโยวที่อยู่ห้องโถงด้านหน้าจู่ๆก็ได้ยินเสียงระเบิดที่คล้ายกับเสียงพลุดังมาจากด้านนอก ก็ลุกขึ้นมาโดยตรง “ฮูหยินเฒ่าวันนี้รบกวนแล้ว!” กล่าวจบก็หันหลังจากไป

“น้อมส่งจวินซื่อจื่อ!” ฮูหยินเฒ่าฉีกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ

เห็นจวินหย่วนโยวจากไป ฮูหยินเฒ่าฉียืนต่อไปอีกไม่ไหว เกือบจะทรุดตัวลงไปกับพื้น แต่พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างประคองนางเอาไว้

“ฮูหยินเฒ่าท่านสบายดีไหม?”

“ดีอะไรกัน จู่ๆจวินซื่อจื่อก็มาที่ตระกูลฉีกะทันหัน เกรงว่าตระกูลฉีคงจะถึงจุดจบแล้ว คืนนี้ส่งสายเลือดชั่วคนนั้นไปปรโลกซะ ถึงแม้ต้องตาย ข้าก็จะล้างแค้นให้กับลูกชาย!” ฮูหยินเฒ่าฉีกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ขอรับ!”

คืนนั้น ฮูหยินเฒ่าฉีพาพ่อบ้านและบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่ง มุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บฟืน ต้องการจะส่งฉีเทียนเจียวไปปรโลก แต่แล้วกลับพบว่าห้องเก็บฟืนไม่มีใครอยู่เลย

ทีนี้ฮูหยินเฒ่าฉีตะลึงงันไปเลย “อยู่ดีๆคนหายไปได้อย่างไร?”

“ตอนอาหารค่ำข้าเป็นคนส่งมาด้วยตัวเอง ตอนนั้นคนก็ยังอยู่เลยนี่ ฮูหยินเฒ่านี่คงจะไม่ได้เจอเรื่องประหลาดแล้วใช่ไหม?” พ่อบ้านก็เต็มไปด้วยความงุนงงเช่นกัน

“เรียกบ่าวรับใช้ทั้งหมดของตระกูลฉีมาทันที!” ฮูหยินเฒ่าฉีคำรามด้วยความโกรธ

“ขอรับ!” พ่อบ้านไปเรียกทันที ชั่วครู่หนึ่งบ่าวรับใช้ในจวนทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่หน้าประตู

“พวกเจ้ามีใครเห็นสายเลือดชั่วคนนั้นจากไปบ้าง?” ฮูหยินเฒ่าฉีถาม

ทุกคนล้วนส่ายหน้าบอกว่าไม่เห็นทั้งนั้น ทีนี้ฮูหยินเฒ่าฉีก็โกรธสุดขีด “ตามหา ทุกคนออกไปตามหาให้หมด ถึงแม้ต้องพลิกแผ่นดินก็จะต้องตามคนกลับมาให้ได้!”

“ขอรับ!”

ทุกคนจากไป ฮูหยินเฒ่าฉีชำเลืองมองรอยเลือดที่อยู่บนพื้น และนึกถึงการมาของจวินหย่วนโยวในตอนกลางวัน รู้สึกตกตะลึงทันที

หรือว่าจวินซื่อจื่อจะช่วยสายเลือดชั่วนั่นไป ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เกรงว่าคงจะไม่มีโอกาสล้างแค้นแล้ว

และทางด้านนี้ หลงเอ้อช่วยฉีเทียนเจียวออกไปด้วยตัวเอง ตระกูลฉีมีคนไม่น้อย แต่ไม่สามารถเทียบกับองครักษ์เงามังกรได้เลย มิเช่นนั้นคงจะไม่ถึงกับคนหายตัวไปแล้วก็ยังไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยสำหรับบุญคุณที่ช่วยชีวิต!” ฉีเทียนเจียวอดกลั้นต่อความเจ็บปวดกล่าวขอบคุณ

“พักฟื้นร่างกายให้หายก่อนเถอะ” หยุนถิงตอบ

“ป๋อจิ้งอยู่ไหน ข้าจะฆ่าเขากับมือให้ได้?” ฉีเทียนเจียวถามด้วยความโกรธแค้น

“เขาซ่อนตัวอยู่ คนของเรายังสืบไม่เจอ แต่ว่าเมื่อคืนทหารของแคว้นต้าเยียนที่ประจำการอยู่ที่เขตตะวันออกของแคว้นเทียนจิ่วถูกคนลอบโจมตี เราสงสัยว่าเป็นการกระทำของป๋อจิ้ง” หยุนถิงเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ออกมาโดยสังเขป

สีหน้าของฉีเทียนเจียวตึงเครียด “เท่าที่ข้ารู้จักป๋อจิ้ง เมื่อเขาลงมือจะต้องโจมตีจุดสำคัญโดยตรงอย่างแน่นอน ไม่เหลือโอกาสใดๆเอาไว้ จะไม่ลอบโจมตีอย่างผิวเผินแน่ บางทีเขาอาจต้องการใช้การลอบโจมตีปกปิดอะไรบางอย่างก็เป็นได้”

คำพูดนี้กลับเตือนสติหยุนถิงขึ้นมา นางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที “ท่านพี่ ส่งคนไปตรวจสอบเหล่าทหารที่อยู่เขตตะวันออก ตรวจสอบให้ชัดเจนทีละคน”

จวินหย่วนโยวย่อมเข้าใจความหมายของหยุนถิงอยู่แล้ว “ตกลง”

เขาสั่งให้คนไปแจ้งหลีอ๋องทันที หลีอ๋องได้ยินคำขอของจวินหย่วนโยว ก็ให้ความร่วมมือโดยไม่พูดอะไรสักคำ

และป๋อจิ้งที่ปลอมตัวเป็นทหารธรรมดาคิดไม่ถึงว่าหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวจะเดาได้ว่ามีความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะแฝงตัวเข้ามาเร็วขนาดนี้ เขาระมัดระวังตัวอย่างมาก ติดตามอยู่ด้านหลังของหวังเฉวียน มีเขาคอยอำพรางย่อมปลอดภัยกว่า

เวลาครึ่งค่อนวัน หลีอ๋องก็ตรวจสอบทหารทุกคนเสร็จเรียบร้อย แต่ไม่ได้พบอะไรที่น่าสงสัย เขารายงานต่อจวินหย่วนโยวทันที

ได้ยินผลลัพธ์นี้ สีหน้าของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไม่น่าดูอย่างมาก “ดูท่า ป๋อจิ้งจะเจ้าเล่ห์กว่าที่เราคิดเอาไว้”

“ในเมื่อเขาซ่อนตัวไม่ออกมา เช่นนั้นเราก็ทำให้เขาออกมาเอง” ดวงตาของจวินหย่วนโยวลึกล้ำซ่อนความหมายเอาไว้อย่างมิดชิด

หยุนถิงเข้าใจในทันที “ท่านพี่ ท่านต้องการจะล่องูออกจากถ้ำ?”

แต่แล้วกลางดึกของวันที่สี่ จู่ๆคนชุดดำนับไม่ถ้วนก็ลอบโจมตีจากทุกทิศทั่วทาง ลูกธนูถูกยิงมาพร้อมกัน โจมตีมาอย่างดุเดือด

“ทุกคนระวัง มีคนลอบโจมตี!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมา เหล่าทหารรับศึกทันที

และหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ในกระโจมก็ย่อมได้ยินความเคลื่อนไหวเช่นกัน พวกเขาพุ่งออกไปเช่นกัน “พวกเจ้าอยู่คุ้มกัน ห้ามจากไปเด็ดขาด!”

“ขอรับ!” เหล่าองครักษ์ลับรับคำสั่งทันที

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมุ่งตรงไปด้านหน้า ลูกธนูนับไม่ถ้วนถูกยิงมาจากกลางอากาศ จวินหย่วนโยวคว้าหยุนถิงเข้าไปกอดในอ้อมแขนโดยสัญชาตญาณ มืออีกข้างฟันไปกลางอากาศหนึ่งฝ่ามือ

ลูกธนูที่เหมือนกับห่าฝนถูกฝ่ามือของจวินหย่วนโยวสะเทือนออกไป องครักษ์เงามังกรกับองครักษ์ลับก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

เพียงแต่ว่า คนชุดดำในครั้งนี้มากกว่าครั้งก่อนมากนัก และยังโจมตีอย่างดุเดือด ชั่วขณะหนึ่งถึงกับสูสีกัน

ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด นอกเมืองเต็มไปด้วยเขม่าควันดินระเบิด ท้องฟ้าเต็มไปด้วยสีเลือด ไอสังหารที่น่าสะพรึงกลัว ราวกับนรกบนดิน

ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้าไปที่กระโจมนั่นอย่างรวดเร็ว “แย่แล้ว จวินซื่อจื่อถูกธนูยิง ซื่อจื่อเฟยก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน พวกท่านรีบไปช่วยจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยเร็วเข้า!”

องครักษ์ลับที่อยู่คุ้มกันกระโจมได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเคร่งขรึมกันทันที “ไป เราไปช่วยซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยกัน!”

“ไม่ได้ ซื่อจื่อเฟยบอกแล้วว่า ห้ามออกไปจากที่นี่เด็ดขาด”

“หรือว่าเจ้าต้องการจะเห็นซื่อจื่อเฟยกับจวินซื่อจื่อเกิดเรื่อง เจ้าไม่ไปข้าไปเอง” องครักษ์ลับนายหนึ่งจากไปทันที องครักษ์ลับอีกสามคนก็ติดตามจากไปเช่นกัน

มีเพียงองครักษ์ลับนายนั้นเท่านั้นที่ไม่ไป ทหารที่รีบมาแอบชำเลืองสามคนที่เดินไปไกลแล้วครู่หนึ่ง จู่ๆก็โบกแขนเสื้อ โปรยผงสีขาวออกมาหนึ่งกำมือ

องครักษ์ลับตกตะลึงในทันที ยื่นมือไปปิดปากและจมูกโดยสัญชาตญาณ ยังไม่ทันที่เขาจะตอบสนองกลับมาก็ถูกฝ่ามือของคนผู้นั้นฟันจนหมดสติ จากนั้นคนผู้นั้นก็เดินเข้าไปในกระโจมโดยตรง