จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 108

“น่าตายนัก คนเลวผู้ใดกันที่กล้ามาวางยาพิษลูกชายข้า หากให้ข้ารู้ จะต้องจับมันสับเป็นหมื่นๆชิ้น!” นายท่านโจวพูดอย่างเดือดดาล

“ไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่ตระกูลโจวเป็นเช่นนี้นานเท่าใดแล้ว?” หยุนถิงถาม

“หนึ่งเดือนแล้ว เรื่องเช่นนี้ถือเป็นเรื่องอัปยศในบ้าน มิอาจพูดออกไปได้ ดังนั้นพวกข้าเลยแอบเชิญท่านหมอมากมาย แต่สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ นายท่านหมดหนทางจึงได้แต่ตั้งรางวัล คุณหนูหยุน ขอร้องท่านต้องช่วยลูกชายข้าให้ได้นะ ตระกูลโจวของเราเหลือสายเลือดคนเดียวนี้แล้ว” ฮูหยินโจวรีบบอก

“ขอเพียงคุณหนูหยุนรักษาลูกชายข้าได้ ข้าจะมอบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทอง เพิ่มจวนให้อีกหนึ่งหลัง” นายท่านโจวรับประกัน

“โรคของคุณชายใหญ่นี่รักษาไม่ง่ายเลย อย่างน้อยต้องหนึ่งเดือน วันนี้ข้าจะลงเข็มให้คุณชายใหญ่ก่อน ผสานกับยา อีกเจ็ดวันข้าจะมาดูอาการอีกครั้ง” หยุนถิงบอก

“ได้ ได้ รบกวนคุณหนูหยุนแล้ว”

“นายท่านโจว ฮูหยินโจวไม่ต้องเกรงใจไป รบกวนทั้งสองท่านออกไปก่อน ข้าจะลงเข็มให้คุณชายใหญ่” หยุนถิงเปิดปาก

“ได้ ได้” นายท่านฮูหยินตระกูลโจวออกไปแล้ว หลงเอ้อร์ยืนดูอยู่ข้างๆ ไม่กล้าปิดตาเลย หากให้ซื่อจื่อรู้เข้า เขาคงโดนฆ่าตายทั้งเป็นแน่

คุณชายใหญ่ตระกูลโจวนอนลง หยุนถิงลงเข็มให้เขาอย่างชำนาญ สีหน้าเคร่งเครียด ไม่นานคุณชายใหญ่ตระกูลโจวดีใจยิ่งนัก เขารู้สึกร้อนผ่าวที่ท้องน้อยจริงๆ

หยุนถิงลงเข็มเสร็จ ก็เขียนใบสั่งยาให้ไว้ พลางกำชับเรื่องที่ต้องระวัง ถึงจากไป

ตอนจากไปนายท่านโจวมองเงินหนึ่งร้อยตำลึงทองให้นาง เป็นเงินค่าเหนื่อย และยังบอกว่า หากคุณชายใหญ่ตระกูลโจวหายดี เขาจะมีรางวัลให้อย่างงาม

หยุนถิงกับหลงเอ้อร์พึ่งจากไป ในห้องคุณชายใหญ่ตระกูลโจวมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมา ไม่ใช่คนอื่น คือหลีอ๋องโม่ฉือหาน

“เป็นอย่างไร?” โม่ฉือหานถามเสียงเย็น

คุณชายใหญ่ตระกูลโจวจึงเล่าทุกเรื่องที่หยุนถิงทำกับเขาออกมา อย่างละเอียด

พอเห็นคุณชายใหญ่ตระกูลโจวชี้ไปที่ตำแหน่งลงเข็ม โม่ฉือหานสีหน้าพลันทะมึนทันที ดวงตาดำขลับหรี่ลงเล็กน้อย จุดชีพจรเหล่านั้นเป็นตำแหน่งเดียวกับที่หมอจากยุทธภพลงเข็มให้เขาก่อนหน้านี้

หรือว่าหยุนถิงจะเป็นหมอจากยุทธภพคนนั้น?

“ท่านอ๋อง นี่เป็นใบสั่งยาที่คุณหนูหยุนให้ไว้เมื่อครู่” นายท่านโจวยื่นให้อย่างนอบน้อม

โม่ฉือหานรับมาดู คิ้วงามยิ่งขมวดหนักขึ้น

ลายมือของหยุนถิงน่าเกลียดมาก เรียกได้ว่ายึกยือราวไส้เดือน ถึงลายมือของหมอจากยุทธภพคนนั้นจะไม่น่าดูเหมือนกัน แต่ก็ดีกว่านี้มาก

ยังมีวัตถุดิบบนนั้น ไม่เหมือนกับใบสั่งยาใบนั้นของเขาเลย ราศีรอบตัวโม่ฉือหานเย็นเยือกลงมา หรือว่าตนเองจะคิดมากไป?

“ท่านอ๋อง ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี?” นายท่านโจวถาม

เมื่อคืนได้รับคำสั่งจากท่านอ๋อง ให้พวกเขาแสร้งทำเป็นว่าคุณชายใหญ่ตระกูลโจวนกเขาไม่ขัน ถึงนายท่านโจวจะไม่ชอบใจนักแต่ไม่ได้ถามอะไรมากความ ท่านอ๋องเพียงบอกว่าวันนี้ปลาจะติดเบ็ด แต่ไม่คิดเลยว่าปลาที่ว่าจะเป็นหยุนถิง

“ทำตามแผน ห้ามมีช่องโหว่เด็ดขาด” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ”

ทางนี้หยุนถิงออกจากประตูใหญ่ของตระกูลโจว มือถือตำลึงทอง ดีใจหนักหนา

“พี่ใหญ่” หยุนหลีสีหน้าตกใจ ถ้าให้ท่านพ่อรู้ว่านางก่อเรื่องอีกแล้ว ต้องลงโทษนางไปคุกเข่าศาลบรรพชนอีกแน่

“วางใจเถอะ มองดูเงียบๆก็พอแล้ว ข้าไม่ให้เจ้าเป็นอะไรหรอก” หยุนถิงปลอบ

หยุนหลีถึงแอบถอนหายใจโล่งอก พี่ใหญ่เก่งกาจเพียงนี้ ต้องมีหนทางแน่

เถ้าแก่พอได้ยินดังนั้น ก็ตกใจมาก “อย่าสิคุณหนูหยุน ข้าพูดอย่างนีก็เพราะกลัวพวกนางไม่ชดใช้เงินไง ท่านแม่ข้ายังรอเงินไปเชิญท่านหมอมารักษาอยู่เลย รีบให้พวกนางชดใช้เงิน ข้าจะได้รีบไปเชิญท่านหมอไง ให้น้อยสักหน่อยก็ได้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าไม่อ้อมค้อมละนะ แจกันของเจ้านี่ไม่ใช่ของโบราณสักหน่อย สัญลักษณ์ที่แกะสลักอยู่ที่ฐานเป็นสีเทาฟ้า นี่เป็นวัตถุดิบสีของเครื่องลายครามที่พึ่งได้ใช้เมื่อหลายปีมานี้เอง ดังนั้นแจกันนี้พึ่งทำได้ไม่กี่ปีนี้ ก็แค่สิบตำลึงเท่านั้นเอง” หยุนถิงแค่นเสียงหยันบอก

ทุกคนได้ยินดังนั้น พากันตกใจ มองมาอย่างตะลึง

“คุณหนูหยุนท่านอย่าพูดจาเหลวไหลสิ นี่เป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษเลยนะ เพียงเพราะน้องสาวท่านทำแจกันข้าแตก ก็บอกว่าแจกันของข้าเป็นของปลอมสิ นี่ท่านกำลังอาศัยอำนาจบาตรใหญ่ ทุกคนรีบมาดูเร็ว คุณหนูหยุนรังแกชาวบ้าน ทุกคนต้องเป็นพยานให้ข้านะ” เถ้าแก่พูดอย่างไม่พอใจ

ชาวบ้านที่ผ่านไปมาพากันหยุดมุงดู ต่างมุงดูละคร พากันชี้หน้าตำหนิหยุนถิง

เพราะชื่อเสียงก่อนหน้านี้ของหยุนถิงแย่เกินไป ต่อให้เมื่อวานนางพึ่งช่วยชาวบ้าน แต่ชาวบ้านยังไม่ค่อยเชื่อนางเท่าไหร่

หยุนถิงมองท่าทางไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนของเขาแล้วแค่นเสียงเย็นว่า “เจ้าบอกว่า ที่บ้านจนไม่มีเงิน ท่านแม่รอรับการรักษา แต่เสื้อผ้าไหมบนตัวเจ้านี่อย่างน้อยคงต้องหลายสิบตำลึงกระมัง

หากรีบร้อนใช้เงินรักษาแม่จริง เอาเสื้อผ้าเจ้าชุดนี้ไปจำนำก็ได้แล้ว มิจำเป็นต้องขายมรดกตกทอดเลย ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นของปลอม ทุกคนดูสัญลักษณ์ที่ฐานนี้สิ ถึงจะแสร้งกรีดให้ดูเก่า แต่ตัวอักษรเยียนด้านบนก็ดูออกได้

ตัวหนังสือที่แคว้นต้าเยียนใช้เมื่อก่อนเป็นตัวเต็ม ห้าปีก่อนฝ่าบาทถึงให้คนหดย่อตัวอักษร ใช้ตัวอักษรเยียนที่ดูง่ายนี่ หรือว่าบรรพบุรุษเจ้ามีญาณรู้ล่วงหน้า รู้ว่าฝ่าบาทจะทำอักขระให้เรียบง่ายรึ” หยุนถิงย้อนถาม