จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 115

หยุนถิงซาบซึ้งยิ่งนัก กอดจวินหย่วนโยวหมับ “ข้ารู้ว่าซื่อจื่อดีกับข้าที่สุดเลย”

พอเห็นท่าทางออดอ้อนของหยุนถิง หยุนเสี่ยวลิ่วทนไม่ไหวบ่นใส่ “น่าขายหน้ายิ่งนัก มากอดรัดกันในที่รโหฐานต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้”

“ข้าพอใจ เกี่ยวอันใดกับเจ้ากัน”

โม่ฉือหานกับหยุนหลิงถูกคนรับใช้พาเดินมาที่เรือนข้าง หยุนถิงกอดแขนจวินหย่วนโยว ทั้งสองคนเดินเข้ามาอย่างสนิทสนมรักใคร่

ทำเอาใบหน้าโม่ฉือหานดำทะมึน “หยุนถิง เหตุใดเจ้าหน้าไม่อายเช่นนี้ กล้าทำเรื่องผิดจารีตเช่นนี้กลางวันแสกๆ”

“ข้ากอดสามีข้าในบ้านข้าเอง หลีอ๋องถือสิทธิ์อันใดมากล่าวโทษข้ากัน ดูจะยุ่งมากไปหน่อยกระมัง” หยุนถิงบอกอย่างไม่แคร์

“น่าตายนัก!” โม่ฉือหานจะลงมือ

“ฝ่าบาทอย่ากริ้วไปเลย พี่ใหญ่อารมณ์ร้อนแต่เล็ก ข้าขออภัยท่านแทนนางด้วย” หยุนหลิงคารวะอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องให้เจ้ามาขอโทษแทน!” โม่ฉือหานตะคอกดังด้วยความโกรธ

“หยุนหลิงเจ้ามาเล่นละครถึงจวนซื่อจื่อนี่ สนุกรึ อีกอย่างข้าต้องให้เจ้าขอโทษแทนรึ” หยุนถิงย้อน

หยุนหลิงสีหน้าไม่น่าดูนัก กระอักกระอ่วนนัก แต่ติดที่หลีอ๋องและจวินซื่อจื่ออยู่ด้วย เลยไม่กล้าย้อนอะไร “พี่ใหญ่ ท่านว่าข้าอย่างนี้ได้อย่างไร ท่านจะว่าข้าอย่างไรก็ได้ แต่ท่านไม่ควรลงมือทำร้ายเสี่ยวลิ่วนะ เขายังเล็กนัก ต่อให้ปกติเสี่ยวลิ่วลามปามท่าน พี่ใหญ่ก็ไม่ควรลงมือกับน้องชายแท้ๆสิ?”

คำพูดไม่กี่คำ เปลี่ยนเรื่องไปที่ตัวหยุนเสี่ยวลิ่วได้สำเร็จ พูดราวกับหยุนถิงจิตใจอำมหิต ไม่เอาพี่เอาน้องยังไงยังงั้น

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชา “เจ้าพูดผิดแล้ว ทำไมพูดราวกับว่าข้าจับหยุนเสี่ยวลิ่วสับเป็นหมื่นๆชิ้นอย่างนั้นล่ะ”

“งั้นขอถามพี่ใหญ่ว่า เสี่ยวลิ่วอยู่ที่ไหน?”

“ข้าไม่มีทางบอกเจ้าหรอกว่าอยู่ที่ไหน ให้นางจ้าวมาหาข้า” หยุนถิงปฏิเสธออกมาทันที

หยุนหลิงโกรธแทบบ้า ถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “เพราะอะไร?”

“เพราะเจ้าตัดสินใจแทนตระกูลหยุนไม่ได้น่ะสิ หากไม่อยากให้น้องชายเจ้าตายไร้ซากศพ ตอนนี้กลับไปเชิญนางจ้าวมา ไม่งั้นล่าช้าออกไป น่ากลัวว่าเจ้าหนูนั่นจะโดนสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น เสียเลือดมากจนตายแน่” หยุนถิงพูดอย่างไม่แคร์

“เจ้า!” หยุนหลิงโกรธแทบตาย แต่ยังไงที่นี่คือจวนซื่อจื่อ แค่จวินซื่อจื่อเอ่ยมาคำเดียว นางก็ตายไร้ซากศพได้เลย

“ได้ ข้าจะกลับไปเชิญท่านแม่ข้า” หยุนหลิงรีบไปทันที

“หลีอ๋องยังไม่ไปอีกรึ หรือว่าอยากจะอยู่ดูว่าพวกข้าสองสามีภรรยาพลอดรักกันยังไง?” หยุนถิงย้อนถาม

โม่ฉือหานโกรธจนสีหน้าดำทะมึน เดิมเขาคิดว่าหยุนหลิงจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าแค่สองสามคำก็โดนหยุนถิงไล่ไปแล้ว ไม่ได้เรื่องจริงๆ

“ข้าขี้เกียจดูพวกเจ้า” โม่ฉือหานเดินไปหน้าประตูอย่างเดือดดาล

จากนั้นก็เห็นรั่วจิ่งพาหยุนเฉิงเซี่ยงเดินเข้ามา โม่ฉือหานคิดอะไรขึ้นมาได้พอดี

“กระหม่อมถวายบังคมหลีอ๋อง” หยุนเฉิงเซี่ยงเห็นโม่ฉือหานอีกครั้งก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็รีบคารวะ

“หยุนเฉิงเซี่ยงมาได้เวลาพอดีเลย ข้าได้ยินคุณหนูรองหยุนบอกว่า คุณชายน้อยตระกูลหยุนหายตัวไป ข้าส่งคนไปสืบถึงรู้ว่าถูกจวินหย่วนโยวพาตัวมาที่จวนซื่อจื่อ เพียงแต่พอข้ากับคุณหนูรองหยุนมา หยุนถิงกลับบอกว่าต้องให้นางจ้าวมาด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้น คุณชายน้อยหยุนจะโดนสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น เสียเลือดมากจนตาย ลูกชายหญิงของหยุนเฉิงเซี่ยงฆ่าฟันกันเอง ข้าล่ะได้เปิดโลกกว้างจริงๆ” โม่ฉือหานแค่นเสียงเย็นใส่

“นายท่าน เวลานี้ท่านยังมาคิดเรื่องหน้าตาอีก หน้าตาของท่านสำคัญหรือชีวิตเสี่ยวลิ่วสำคัญกว่า ตั้งแต่เล็กจนโต หยุนถิงก็ไม่ชอบหน้าเสี่ยวลิ่ว เป็นเพราะท่านให้ท้าย นางถึงได้คอยแต่รังแกเสี่ยวลิ่วมาตลอด ข้าก็ทนแล้ว แต่บัดนี้นางจับเสี่ยวลิ่วของข้าสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น นายท่านจะพูดอะไรที่ยุติธรรมบ้างมิได้รึ?

หรือว่าในสายตาท่าน หยุนถิงเป็นลูกสาวท่าน เสี่ยวลิ่วไม่ใช่ลูกชายท่านรึ ข้ามีลูกชายคนนี้คนเดียวนะ หากเสี่ยวลิ่วเป็นอะไรไป ข้าก็ไม่อยู่แล้ว” นางจ้าวร้องไห้เจ็บปวด แผดเสียงใส่

“ใช่ท่านพ่อ เมื่อครู่พี่ใหญ่ยังบอกอีกว่าจะจับเสี่ยวลิ่วสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น ให้เขาเสียเลือดจนตาย” หยุนหลิงเสริม

หยุนเฉิงเซี่ยงสีหน้าเคร่งเครียด มองดูนางจ้าวกับหยุนหลิง ย่อมต้องรู้ว่าพวกนางไม่มีทางเอาชีวิตเสี่ยวลิ่วมาล้อเล่น รีบหันหัวไปหาหยุนถิงทันที

“ถิงเอ๋อร์ ที่ท่านแม่และน้องรองเจ้าพูดเป็นเรื่องจริงรึ เจ้าทำกับเสี่ยวลิ่วจริงรึ---“ คำพูดที่เหลือ หยุนเฉิงเซี่ยงพูดไม่ออก และไม่กล้าพูด

ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ไม่กล้าที่จะเชื่อว่า หยุนถิงลงมือกับเสี่ยวลิ่วจริงๆ

หยุนถิงเห็นท่านพ่อตนตกใจไม่น้อย เลยรีบอธิบายว่า “ท่านพ่อ ท่านอย่าไปฟังท่านแม่กับน้องรองพูดเหลวไหลสิ ข้าจะทำร้ายเสี่ยวลิ่วได้ยังไงกัน ข้าคิดถึงเขาน่ะ เลยให้เขามาเป็นแขกที่จวนซื่อจื่อ”

สุดท้ายพอพูดคำนี้ออกมา สีหน้าหยุนเฉิงเซี่ยงยิ่งไม่น่าดูหนักกว่าเดิม “เจ้าทะเลาะตบตีกับเสี่ยวลิ่วมาตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าจะคิดถึงเขา คำพูดนี้ผียังไม่เชื่อเลย เจ้าบอกข้าตามตรงนะว่า นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“ท่านแม่ ข้าบอกแล้วไง เรื่องเป็นอย่างนี้ ท่านแม่กับน้องรองน่ะใส่ร้ายข้า ข้ารู้ว่าเมื่อก่อนข้ายังเด็ก ชอบก่อเรื่องไม่หยุดไม่หย่อนทั้งวัน สร้างปัญหาไม่หยุด เพียงแต่ไม่คิดเลยว่าพวกนางจะเคียดแค้นโกรธเคืองข้าเพียงนี้

แต่ท่านพ่อ ข้านิสัยอย่างไร มิใช่ท่านที่รู้ดีที่สุดรึ ถึงข้าจะก่อเรื่องเสมอ แต่ก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่เคยทำลายชีวิตใครมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นน้องชายของข้าแท้ๆ

แต่ท่านแม่กับน้องรองน่ะ ยังไงพวกเราก็ครอบครัวเดียวกัน ต่อให้ปกติพวกท่านจะไม่พอใจข้าอย่างไร ก็ไม่ควรสร้างเรื่องเช่นนี้นะ พวกท่านพูดจาเหลวไหลเช่นนี้ไม่กลัวเวรกรรมตามทันรึ” หยุนถิงพูดอย่างน้อยใจ พูดไปก็ร้องไห้ไป

หยุนเฉิงเซี่ยงมองดูนางร้องไห้อย่างน่าสงสารเพียงนี้ พลันใจอ่อนยวบ “เป็นอย่างที่เจ้าพูดจริงรึ?”