จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 129

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แสงอันเฉียบคมและดุดันฉายผ่านม่านตาสีดำของเขาราวกับความมืดยามเที่ยงคืน เขาโยนหนังสือในมือออกไปโดยตรง

“โอ๊ยเจ็บ จวินหย่วนโยว เจ้ากล้าดียังไงถึงได้นำหนังสือมาฟาดองค์ชายอย่างข้า!” โม่ฉือชิงพูดออกมาด้วยความโกรธ นำมือขึ้นมาปิดหน้าผากโดยมิรู้ตัว

“คำพูดช่างเลวทรามเหลือเกิน” จวินหย่วนโยวพูดออกมาด้วยความโกรธ

“ข้าก็แค่ล้อเล่นกับเจ้าเท่านั้น ส่วนเจ้า เป็นผู้ชายใจแคบ คิดเล็กคิดน้อย ทำไมหยุนถิงถึงได้ชอบคนอย่างเจ้าไปได้” โม่ฉือชิงพึมพำออกมา

“หลิงเฟิง ลากองค์ชายสี่ออกไป!” จวินหย่วนโยวตะคอกอย่างโมโห

หลิงเฟิงรีบเข้ามาทันใด “องค์ชายสี่เชิญทางนี้”

โม่ฉือชิงพูดอย่างลังเล “จวินหย่วนโยว เจ้าจะทำเช่นนี้จริงงั้นหรือ ทั้งหมดเป็นเพียงการเข้าใจผิด หลิงเฟิง ควรทำเช่นไรเจ้าก็ไปทำ ข้าต้องการพบกับหยุนถิง นี่เป็นร้านของฮูหยินตระกูลเจ้า หากความชักช้าของพวกเจ้าทำให้ต้องเสียเรื่อง กลับไปแล้วหยุนถิงโกรธ ข้าจะมิรับผิดชอบ”

ใบหน้าของหลิงเฟิงตึงเครียด เขาหันไปมองเจ้านายของตนทันใด เห็นจวินหย่วนโยวพยักหน้า เขาถึงถอยออกไป

“แบบนี้ถูกแล้วงั้นหรือ ทั้งหมดล้วนเป็นคนของตนเอง จวินหย่วนโยว หลังจากนี้ข้าจะมายังจวนซื่อจื่อของเจ้าบ่อย ๆ เจ้าต้องใจกว้างกว่านี้ หยุนถิงเล่า ทำไมข้าจึงมิเห็นนางเลย?”

“นางไปจวนโจวแล้ว”

“จวนโจว นางไปทำอะไรที่จวนโจว?” โม่ฉือชิงถามออกมาด้วยความมิเข้าใจ จากนั้นก็เดินมาด้านหน้าของจวินหย่วนโยวอย่างคุ้นเคย หยิบถ้วยชาที่วางอยู่ขึ้นมาและดื่มมัน

“คุณชายใหญ่ตระกูลโจวเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ” จวินหย่วนโยวตอบกลับไป

“ปูดดดด!” ชาที่โม่ฉือชิงเพิ่งดื่มเข้าไปถูกพ่นออกมาในทันใด บังเอิญกระเด็นไปโดนโต๊ะของจวินหย่วนโยว จากนั้นเขาก็เกิดอาการไออย่างรุนแรง

ใบหน้าของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยความเยือกเย็น จ้องมองเขาด้วยความโกรธพร้อมพูดว่า “โม่ฉือชิง เจ้าอยากตายนักหรือไง!”

“ข้าขอโทษ ครั้งนี้ข้ามิได้ตั้งใจ แค๊ก แค๊ก เมื่อครู่เจ้ากล่าวว่าคุณชายใหญ่ตระกูลโจวเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ งั้นหยุนถิงไปเพื่อเหตุใด เจ้ามิกลัวคุณชายใหญ่ตระกูลโจวทำเรื่องมิดีมิร้ายกับนางงั้นหรือ?” โม่ฉือชิงถามออกมาด้วยความตกใจ

ท่าทางของจวินหย่วนโยวเหมือนกับกำลังมองคนที่ไร้สมอง “หยุนถิงมีทักษะทางการแพทย์ ไปเพื่อรักษาอาการของคุณชายใหญ่ตระกูลโจวมิได้หรืออย่างไร?”

สิ่งนี้ยิ่งทำให้โม่ฉือชิงรู้สึกมิสบายใจมากขึ้น “เฮ้อ หยุนถิงสามารถรักษาโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศได้ เจ้าคงมิได้กำลังล้อเล่น?”

“ข้ามิเคยล้อเล่นอยู่แล้ว”

“งั้นก็ดีเลย หากนางสามารถรักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวได้จริง เช่นนั้นพี่รองของข้าก็มีความหวัง” โม่ฉือชิงพูดอย่างมีความสุข

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว หยุนถิงมิมีทางรักษาให้กับหลีอ๋อง” จวินหย่วนโยวตอบกลับไปโดยตรงด้วยความเย็นชา

นี่ทำให้โม่ฉือชิงนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดระหว่างหยุนถิงและหลีอ๋องก่อนหน้านี้ เขาอดที่จะม้วนริมฝีปากของเขามิได้ “ที่เจ้าพูดมันก็ถูก ก่อนหน้านี้พี่ชายของข้าเลวร้ายเป็นอย่างมาก ถึงขั้นนำใบหย่าไปแขวนไว้บนหอใต้หล้า ประกาศให้คนทั้งแคว้นต้าเยียนได้รู้ หากเปลี่ยนเป็นข้า ข้าก็คงมิมีทางรักษาให้เขา”

ใบหน้าที่เยือกเย็นของจวินหย่วนโยวในตอนแรก ดูดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เจ้าเองก็พูดเหมือนคนทั่วไปได้เหมือนกัน”

“มันก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว มิใช่ อะไรคือคำพูดเหมือนคนทั่วไป” โม่ฉือชิงโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้น”

ในตอนที่ทั้งสองกำลังตอบโต้กัน ประตูใหญ่ถูกเปิดออก หยุนถิงเดินเข้ามาจากด้านนอกและเห็นทั้งสองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างในห้องหนังสือพอดี

ทันทีที่จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิง ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลในชั่วพริบตา คิ้วและดวงตาของเขาก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

ใบหน้าของโม่ฉือชิงดูร่าเริง เดินออกไปแล้วพูดว่า “หยุนถิง ในที่สุดเจ้าก็กลับมา ข้ามาหาเจ้าตั้งหลายครั้ง ได้ยินจวินหย่วนโยวพูดว่าเจ้าสามารถรักษาโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศได้ เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง อาการของคุณชายใหญ่ตระกูลโจวข้ารักษาหายแล้ว นายท่านโจวมอบจวนหลังใหญ่ให้แก่ข้า ข้ากำลังจะไปดู” หยุนถิงตอบกลับมา

โม่ฉือชิงเข้าไปโอบกอดนางด้วยความตื่นเต้น “หยุนถิง เจ้าช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน หลังจากนี้ข้าจะเลิกอ้อนวอนและบูชาเทพเจ้า ข้าจะบูชาแค่เจ้าเท่านั้น”

“ปล่อยนาง!” จวินหย่วนโยวคำรามอย่างน่ากลัว

จวินหย่วนโยวมิได้พูดอะไร ให้หยุนถิงนั่งลง จากนั้นก็เริ่มคีบอาหารให้หยุนถิง

“ซื่อจื่อช่างเป็นคนเอาใจใส่เสียจริง ห่านย่างฟู่หรงนี้เป็นสิ่งที่ข้าชอบทานมากที่สุด แม้แต่กระดูกยังนำออกให้ ขอบคุณซื่อจื่อมาก” หยุนถิงรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก รีบคีบและทานมันเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“มิต้องเกรงใจ วันนี้ฮูหยินลำบาก ฮูหยินทานให้เต็มที่” จวินหย่วนโยวพูดพร้อมกับช่วยตักอาหารให้นาง

“ซื่อจื่อ ท่านช่างมีน้ำใจเหลือล้น ข้าเคยบอกไปแล้วว่าท่านมิจำเป็นต้องทำอะไร ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบหาเงินเลี้ยงครอบครัวเอง วันนี้นายท่านโจวมอบจวนให้ข้าหลังหนึ่ง และทองอีกหมื่นตำลึง” หยุนถิงกล่าวออกมา

หลงเอ้อรีบเปิดกล่องใบใหญ่ออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นกล่องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยทองคำ ดวงตาของโม่ฉือชิงก็กลมโตขึ้นมาทันใด

“โอ้พระเจ้า หยุนถิง เจ้าได้รับรางวัลอันยิ่งใหญ่” โม่ฉือชิงกล่าวชื่นชมออกมา

“เรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ซื่อจื่อของข้าลำบากมานานหลายปี หลังจากนี้ข้าจะเป็นคนดูแล และให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่” หยุนถิงตอบกลับไป

เมื่อได้ยินคำพูดแสดงความรักเหล่านี้ โม่ฉือชิงรู้สึกอาหารอันเลิศรสในปากของเขามิอร่อยอีกต่อไป

“ฮูหยินเอาใจใส่ข้า ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก ดังนั้นฮูหยินทานเยอะ ๆ กุ้งขาวนี้มีประโยชน์ต่อการบำรุงร่างกายเป็นอย่างมาก” จวินหย่วนโยวนำกุ้งขาวที่ปอกเปลือกแล้วใส่ไว้ในจากด้านหน้าของหยุนถิง

“ว้าว ซื่อจื่อช่างมีน้ำใจยิ่ง”

“มิต้องเกรงใจ”

หลังจากนั้นจวินหย่วนโยวก็ยังคงแกะเปลือกกุ้งและปูให้กับหยุนถิงต่อไป นำลงไปจิ้มน้ำจิ้มและยื่นให้กับหยุนถิงเป็นการส่วนตัว กระดูกในเนื้อทั้งหมดถูกนำออก ก่อนที่จะตักเนื้อให้กับหยุนถิง

โม่ฉือชิงทนดูต่อไปมิได้ เขารู้สึกเสียใจอย่างกะทันหันที่เลือกอยู่ทานอาหาร ความรักของสองคนนี้มันหวานเกินไป ทำให้เขาแสบตาเหลือเกิน

ตนเองมาที่นี่เพื่อทำให้พวกเจ้ามิมีความสุข แต่เวลานี้แม้แต่อาหารยังมิมีรสชาติ ทั้งหมดมันมิต่างอะไรกับอาหารสุนัข