จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 154

ไม่มีเนื้อร้อง มีเพียงทำนอง อ่อนโยน อ่อนหวานประหนึ่งเพลงกล่อม คอยปลอบประโลมจวินหย่วนโยวที่เจ็บปวด

จวินหย่วนโยวเหมือนจะได้ยิน มือที่จับหยุนถิงไม่ได้ปล่อย แต่คิ้วงามที่ขมวดมุ่นพลันคลายลงเล็กน้อย หากเขายังปิดตาแน่นอยู่

เวลาประมาณหนึ่งก้านธูปผ่านไป หยุนถิงเก็บเข็มเงินขึ้น ใบหน้างามที่ตึงเครียดของจวินหย่วนโยวพลันคลายลง ดูซีดเผือดจนน่ากลัว

“พาซื่อจื่อออกมาเถอะ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดให้เขา ให้เขาพักสักหน่อย อย่าให้ใครรบกวนเด็ดขาด” หยุนถิงกำชับ

“ขอรับ” หลิงเฟิงและพ่อบ้านรีบเข้ามาพยุงจวินหย่วนโยวออกมา

หยุนถิงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าสะอาด พอหันกลับมาก็เห็นหลิงเฟิงได้ช่วยซื่อจื่อถอดชุดด้วยความรวดเร็วแล้ว สีหน้าหยุนถิงแดงเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ หันหน้าหนีอย่างกระอักกระอ่วน มือที่ถือเสื้อผ้าอดกำแน่นไม่ได้

ถึงเธอจะชิดใกล้ซื่อจื่อหลายครั้ง แต่มองดูซื่อจื่อที่ไม่ใส่เสื้อผ้าตอนกลางวันแสกๆนี่ มันทำให้เธอกระดากเขินอายมากเลย

หลิงเฟิงนี่เร็วไปหน่อยไหม

พอพ่อบ้านหันมาก็เห็นฮูหยินยืนหันหลัง ในมือถือเสื้อผ้าไว้ เขารีบเดินเข้ามาหา “ฮูหยินให้ข้าเถอะ”

“ได้” หยุนถิงยัดใส่มือเขา และรีบวิ่งออกไปทันที

พอออกจากห้อง หยุนถิงยืนหอบหายใจคำโต แก้มแดงร้อนผ่าว ไม่กล้าคิดอะไรมาก

“ฮูหยิน เหตุใดใบหน้าท่านถึงแดงเพียงนี้เล่า?” หลงเอ้อร์เข้ามาถาม

หยุนถิงถลึงตาใส่เขา “ชานมบรรจุเรียบร้อยแล้วรึ?”

“เรียบร้อยแล้วขอรับ รอฮูหยินออกเดินทางเท่านั้น” หลงเอ้อร์รายงาน

“ไปเรียกเสี่ยวอันจื่อมา พาเขาไปด้วยกันเถอะ”

“ขอรับ”

ไม่นานหลงเอ้อร์ก็พาเสี่ยวอันจื่อมา หยุนถิงมองเขา “วันนี้จะพาเจ้าไปรู้จักกองทัพสักหน่อย หากเจ้าอยากอยู่ที่นั่น ข้าจะให้พี่ใหญ่หาทางให้เจ้าอยู่ต่อ”

“ขอบพระคุณคุณหนูหยุน” เสี่ยวอันจื่อตื่นเต้นยิ่งนัก

หลายวันนี้ กลางวันเขาจะมาเรียนวรยุทธ์กับองครักษ์ที่จวนซือจื่อ กลางคืนกลับบ้านไปนอน หากหยุนถิงไม่ยุ่ง ก็จะสอนทักษะการทำสงครามแก่เขาสักหน่อย พอผ่านหลายวันนี้มา เสี่ยวอันจื่อยิ่งเลื่อมใสในคุณหนูหยุนกับองครักษ์เหล่านี้มากขึ้น

พวกเขาเป็นองครักษ์ของจวนซือจื่อ ร้ายกาจขนาดสามารถสู้ได้หนึ่งต่อร้อย น่ากลัวว่าทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนแล้วจะไม่มีองครักษ์ที่ใดจะองอาจไปกว่าองครักษ์ของจวนซือจื่ออีกแล้ว ดังนั้นเขาเลยตั้งใจเรียนมาก

“คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจดอก” หยุนถิงเอ่ยปาก

พ่อบ้านเดินออกมา และยังช่วยปิดประตูให้ เหลือหลิงเฟิงอยู่ดูแลซื่อจื่อข้างในห้อง

“พ่อบ้าน รบกวนพวกท่านดูแลซื่อจื่อด้วยนะ อย่าให้ใครเข้าไปรบกวนเขาเด็ดขาด ต้องให้เขาพักผ่อนมากๆ ตอนนี้ข้าจะไปรับหลิ่วเฟยที่พระราชวัง” หยุนถิงกำชับ

“ฮูหยินโปรดวางใจ ข้าน้อยจะดูแลซื่อจื่อให้ดีแน่นอน ฮูหยินโปรดระวังตัวด้วย” พ่อบ้านเป็นห่วง

“ได้”

หยุนถิงพาทุกคนขึ้นรถม้า มุ่งตรงไปยังพระราชวัง

พอถึงหน้าประตูพระราชวัง หยุนถิงเหลือองครักษ์เฝ้ารถม้าและชานม ตนเองพาหลงเอ้อร์เข้าไป ก่อนไปหยุนถิงยังนำชานมไปด้วยเหยือกหนึ่ง

“ฮูหยิน นี่จะนำไปให้หลิ่วเฟยรึ?” หลงเอ้อร์ถาม

“ไม่ใช่ ให้คนอื่น” หยุนถิงตอบ

ดังนั้นเจ้าอย่าได้ดูถูกตนเองเช่นนี้ ตัวประกันฟังแล้วเหมือนโดนทิ้ง แต่ทำไมเจ้ามิลองคิดดูใหม่เล่าว่า บางทีครอบครัวของเจ้าอาจจำต้องทำเช่นนี้เพื่อปกป้องเจ้าน่ะ

หลายปีมานี้ยังทนมาได้เลย หรือว่าเจ้าไม่อยากรอให้ถึงสักวันหนึ่งจะได้กลับไปหาพวกเขา ถามต่อหน้าให้ชัดเจนด้วยตัวเองรึ?” หยุนถิงย้อนถาม

ชางหลันเย่อึ้งไปเลย มองหยุนถิงอย่างเหม่อลอยว่า “ข้ายังจะกลับไปได้อีกรึ?”

“แน่นอน ขอเพียงเจ้าต้องการ ย่อมได้แน่นอน แต่ก็ต้องดูว่าฝ่าบาทคิดเช่นไรด้วยนะ ฮ่องเต้แคว้นต้าเยียนเราน่ะเอื้ออาทรมีเมตตา บางทีในวันข้างหน้าเมื่อสบโอกาสเหมาะสม อาจจะปล่อยเจ้ากลับไปก็ได้ แน่นอนว่าข้าแค่เปรียบเทียบให้ฟัง” หยุนถิงหัวเราะกระอักกระอ่วน

“ข้าเข้าใจ ขอบพระคุณคุณหนูหยุน” ชางหลันเย่พูดอย่างซาบซึ้ง

“ไม่กวนเจ้าละ ข้าไปก่อนนะ” หยุนถิงหมุนตัวเดินจากไป หลงงเอ้อร์รีบตามไปทันที

ชางหลันเย่มองตามแผ่นหลังนาง มือที่ซ่อนอยู่ในชายเสื้อยิ่งกำหมัดแน่น

นางเป็นคนแปลกหน้าสำหรับตน แต่ยังคิดถึงเขา ส่งชานมมาให้เขา สำหรับชางหลันเย่ที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองอีกทั้งยังถูกกลั่นแกล้งเหยียดหยามทรมานสารพัดแล้ว ช่างน่าซาบซึ้งมาก

แต่ในความซาบซึ้งนั้น ดวงตาดำขลับของชางหลันเย่พลันลึกดุจมหาสมุทร นางเข้าใกล้ตนสองคราแล้ว มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ หรือว่ากำลังวางแผนอันใดให้จวินหย่วนโยว?

ไม่ว่าจะเป็นอย่างใด เขาไม่มีวันหลงกลดอก

เนื่องจากเห็นความประจบสอพลอผู้มีอำนาจ แต่กลับรังแกคนอ่อนแอกว่าจนเคยชิน ชางหลันเย่ไม่มีทางเชื่อหรอกว่า โลกนี้ยังมีความจริงใจอะไร โดยเฉพาะกับหมากตัวหนึ่งเช่นเขา นับแต่วินาทีที่เขาถูกส่งตัวมาแคว้นต้าเยียน เขาก็ไร้ซึ่งความจริงใจไปแล้ว

หยุนถิงพาหลงเอ้อร์ไปหาหลิ่วเฟย หลิ่วเฟยเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นพวกเขามา ก็รีบให้คนเก็บข้าวของ ตามหยุนถิงออกจากวัง

ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทได้สั่งลงมาแล้วว่า อีกสองวันหลิ่วเฟยจะออกจากวัง ดังนั้นทหารรักษาประตูวังเลยปล่อยให้ออกมาอย่างนอบน้อม

หลิ่วเฟยขึ้นรถม้าหยุนถิง ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารรักษาการณ์ที่อยู่นอกเมือง