จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 155

ค่ายทหารรักษาการณ์นอกเมือง

รถม้าของพวกหยุนถิงมาถึงในอีกสองชั่วยามหลังจากนั้น ทหารรักษาการณ์หน้าประตูเห็นหลิ่วเฟย ก็รีบถวายบังคมอย่างนอบน้อม

“ลุกขึ้นเถิด ทหารทั้งหลายฝึกฝนลำบากแล้ว ข้ากับคุณหนูหยุนตั้งใจนำชานมมา ทุกคนยกเข้าไปเถอะ” หลิ่วเฟยเอ่ยปาก

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทหารคนหนึ่งรีบเข้าไปรายงาน ไม่นานหยุนไห่เทียนพารองแม่ทัพเดินออกมา

หลิ่วเฟยเห็นชายผู้เดินมาแต่ไกล นางมีสีหน้ายินดี มือที่กำผ้าเช็ดหน้าอยู่ออกแรงเล็กน้อย

รูปร่างเขาสูงโปร่ง ในชุดเกราะแข็งแกร่งองอาจ ใบหน้าเย็นชาคมปลาบราวกับมีด การฝึกฝนอันยาวนานนับปีทำให้ผิวพรรณของหยุนไห่เทียนดำคล้ำ แต่กลับยิ่งเพิ่มพลังความแข็งแกร่งให้กะบเขา

หยุนไห่เทียนได้ยินทหารมารายงาน ก็รีบออกมา คารวะอย่างนอบน้อม “กระหม่อมถวายบังคมหลิ่วเฟย”

“แม่ทัพหยุนตามสบายเถอะ” หลิ่วเฟยเอ่ยปาก

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียง” หยุนไห่เทียนถึงลุกขึ้น

“พี่ใหญ่ ท่านใส่ชุดเกราะแล้วหล่อเหลายิ่งนัก” หยุนถิงอดชมเชยไม่ได้

หยุนไห่เทียนดุด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ต่อหน้าเหนียงเหนียง อย่าทำเหลวไหล”

“”ข้าเหลวไหลที่ไหนกัน ข้ากำลังชมว่าท่านองอาจหล่อเหลาอยู่นะ เหนียงเหนียงนำชานมมาให้เหล่าทหาร อีกครู่ท่านให้ทุกคนลองชิมดูนะ” หยุนถิงบอก

“ได้ ขออภัยเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะ” หยุนไห่เทียนพูดอย่างนอบน้อม

“ไม่หรอก ข้ากลับรู้สึกว่าคุณหนูหยุนตรงไปตรงมาน่ารัก” หลิ่วเฟยย้อนบอก

“เชิญเหนียงเหนียงด้านในเถอะ”

“ได้”

หลิ่วเฟยเดินอยู่หน้าสุด พวกเขาตามหลังนางเข้าไป

หยุนไห่เทียนรีบให้รองแม่ทัพเรียกทหารมารวมตัวกัน ไม่นานทหารทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ลานฝึกทหาร หยุนไห่เทียนพาพวกหลิ่วเฟยเข้ามา

มองเห็นผู้คนมากมายในชุดดำนั่นแต่ไกล แต่ละคนยืนตัวตรง หยุนถิงมองดูแล้วรู้สึกฮึกเหิมนัก แต่โบราณมาทหารคือผู้ที่ลำบากที่สุด เงินเดือนไม่สูง แต่ทำงานอันมีอันตรายถึงแก่ชีวิตได้เลย ออกรบสู้ศึกสงคราม ปกป้องบ้านเมือง หากมิมีพวกเขา ไหนเลยจะมีความสงบร่มเย็นของประชาชน

หยุนไห่เทียนเดินขึ้นเวที พูดก้องด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “วันนี้หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงเป็นตัวแทนฝ่าบาทมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทุกคน”

พอคำพูดนี้ออกมา เหล่าทหารกล้าพลันกู่ร้องก้อง “ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

หลิ่วเฟยเดินขึ้นเวที สายตาอ่อนโยนดูเป็นมิตร “ฝ่าบาทรงทราบว่าเหล่าทหารกล้าล้วนปกป้องคุ้มครองเมืองหลวงและต้าเยียน ลำบากทุกคนแล้ว ดังนั้นวันนี้จึงมีรับสั่งให้ข้านำชานมมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทุกคน ทุกคนมิต้องเกรงใจ ดื่มได้เลยเต็มที่ หากไม่พอ ข้าจะให้คนส่งมาให้อีก”

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียง!” ทุกคนกู่ร้องก้อง

มีคนยกถังใหญ่ขึ้นมา และยังมีคนเอาชามมา เริ่มตักชานม

ทุกคนต่างมองชานมนั่นตาไม่กะพริบเลย ตอนนี้ชานมของหอใต้หล้าและโรงเตี๊ยมราคาไม่ถูกเลย ในจำนวนพวกเขามีน้อยคนนักที่เคยดื่ม ต่างพากันชมเชยไม่ขาดปาก แต่คนส่วนใหญ่ล้วนเกิดมายากจนลำบาก เงินเดือนต้องเอาไว้ใช้เลี้ยงดูครอบครัวหมดแล้ว มิมีปัญหาดื่มได้ดอก

ในตอนนี้เห็นชานมพวกนี้แล้ว แต่ละคนตื่นเต้นยิ่งนัก

“ทุกคนดื่มเถอะ” หยุนไห่เทียนเอ่ยปาก

พอคำนี้ออกมา ทุกคนก็พากันกรูเข้ามา ดื่มกินกันใหญ่

หยุนไห่เทียนรับผ้าเช็ดหน้าของหยุนถิงมาทันที “น้องสาวกระหม่อมพูดถูกแล้ว มิบังอาจรบกวนเหนียงเหนียงหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

น้องสาวเช็ดคราบให้พี่ชายเป็นเรื่องสมเหตุสมผล แต่เหนียงเหนียงเช็ดคราบเลอะให้แม่ทัพนี่สิไม่เหมาะสมละ คนมากมายมองดูอยู่เช่นนี้ หยุนถิงไม่อาจให้หลิ่วเฟยโดนใครจับจุดอ่อนได้

“คุณหนูหยุน ขอถามหน่อยเถิด สูตรชานมนี้เป็นของท่านรึ?” ทังกานเองก็ไม่สนใจมารยาทละ ถามตรงๆออกมาเลย

“ใช่ไง ข้าเป็นคนเสนอเอง ข้ายังคิดค้นของกินอีกมากมาย ไก่ทอด ของทอด ต่อไปจะเปิดร้านละ ถึงเวลานั้นหากทุกคนชื่นชอบกัน ไปที่ร้านได้นะ จริงสิทหารอย่างพวกเจ้าคงไม่สะดวก ไว้ข้าให้คนส่งมาให้นะ” หยุนถิงบอกอย่างตรงไปตรงมา

ทังกานซาบซึ้งยิ่งนัก “ขอบพระคุณคุณหนูหยุนนัก ขอบพระคุณที่ท่านยังนึกถึงทหารเช่นพวกเรา”

“เกรงใจอะไรกัน พวกเจ้าเป็นลูกน้องของพี่ใหญ่ ย่อมเป็นคนกันเองอยู่แล้ว” หยุนถิงตอบ

ทังกานตื่นเต้นยิ่งนัก คุณหนูหยุนตรงไปตรงมาโผงผางเพียงนี้ ยังทำชานมเป็น ข่าวลือนั่นเป็นเท็จจริงด้วย เชื่อไม่ได้เลย

เหล่าทหารคนอื่นพอได้ยิน พากันตื่นเต้นยิ่งนัก พร้อมกันหันมามอง

ชานมดื่มหมดแล้ว เหล่าทหารไปฝึกต่อ รายการวันนี้คือมวยปล้ำ เหล่าทหารต่างตื่นเต้นกันนัก ไม่มีใครออมมือให้ใครเลย ต่างอยากจะแสดงฝีมือต่อหน้าคุณหนูหยุน

หลิ่วเฟยกับพวกหยุนถิงยืนมองจากบนเวที หยุนถิงตื่นเต้นอยากลอง “ข้าก็อยากลองลงไปเล่นด้วย พวกเจ้าใครกล้าประลองกับข้าบ้าง?”

เหล่าทหารได้ยินดังนั้น พร้อมใจกันส่ายหน้า นี่เป็นน้องสาวแท้ๆของแม่ทัพหยุน และยังเป็นสตรีที่จวินหย่วนโยวโปรดปรานที่สุด ถึงจะอยู่ในกองทัพ แต่เรื่องที่จวินหย่วนโยวรักใคร่โปรดปรานหยุนถิงแต่เพียงผู้เดียวนั้น พวกเขาก็เคยได้ยินมาเช่นกัน

มวยปล้ำเป็นการใช้แรง ถ้าไม่ระวังทำให้คุณหนูหยุนบาดเจ็บขึ้นมา ต่อไปพวกเขามิต้องคิดอยากกินชานมละ

เห็นทุกคนต่างไม่กล้า หยุนถิงหันมองทังกาน “ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าจะให้เจ้ากินชานมและของทอดหนึ่งปีโดยไม่เสียเงิน เจ้าอยากกินเท่าไหร่ก็ส่งให้เจ้าเท่านั้น”

ฐานะทางบ้านทังกานธรรมดา แต่ชมชอบการกินมาก พอได้ยินเรื่องกินก็สนใจทันที “คุณหนูหยุนพูดจริงรึ?”