จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 168

หลงเอ้อร์สีหน้าตึงเครียด รีบหลบ หมุนตัวเตะกลับไป เป่ยหมิงฉี่ทั้งๆที่เป่ยหมิงฉี่สามารถหลบได้ แต่เขากลับไม่หลบ หากสายตามีแววเจ้าเล่ห์และสมใจขึ้นมา

“อ๊าก!” ได้ยินแต่เสียงเป่ยหมิงฉี่ร้องด้วยความเจ็บปวด โดนหลงเอ้อร์เตะกระเด็นออกไป และพอดีตกลงในสระน้ำพุร้อน ห่างจากจวินหย่วนโยวแค่สามสี่เมตร

วินาทีที่เป่ยหมิงฉี่ตกลงน้ำ น้ำสาดกระเซ็น แต่เขากลับคลานขึ้นมาพุ่งเข้าหาจวินหย่วนโยวอย่างรวดเร็ว

หลงเอ้อร์ไม่รู้เลยว่าจะกลายเป็นเช่นนี้ อยากจะพุ่งเข้าไปก็ไม่ทันแล้ว หลงเอ้อร์กังวลยิ่งนัก แต่ก็ไม่อาจเปิดเผยฐานะของซื่อจื่อได้

หยุนถิงเห็นคนที่จู่ๆก็โผเข้ามา แสร้งทำท่าทางหวากลัว ถอยไปอีกด้าน

เป่ยหมิงฉี่ยิ้มมุมปาก ซัดฝ่ามือใส่ แต่มือเขายังไม่ทันโดนตัวจวินหย่วนโยว พลันโดนหยุนถิงสกัดไว้ และดึงอย่างแรง และซัดฝ่ามือใส่กลับอย่างแรง

“พลั่ก!” ดังขึ้น เสียงกระดูกหักลอยมา เป่ยหมิงฉี่เจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว ยังไม่ทันได้สติกลับมา แขนของเขาก็โดนหยุนถิงหักแล้ว

เป่ยหมิงฉี่เจ็บปวดแทบตาย เดือดดาลยิ่งนัก เขาดูถูกคนรับใช้ผู้นี้ไป น่าตายนัก มืออีกข้างของเขาจะโจมตีมา กลับโดนหยุนถิงฉีดยาชาเข้าที่ท้ายทอยเลย

ความเจ็บปวดแล่นมา ผสานกับความเย็นเยียบ เป่ยหมิงฉี่ยังไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ขยับตัวไม่ได้แล้ว

“น่าตายนัก เจ้าทำอะไรกับข้า?”

“วางยาพิษอยู่แล้ว ตอนแรกจะขยับตัวไม่ได้ไม่มีความรู้สึก อีกสามวันจะร่างกายเน่าเปื่อยจนตาย” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น พูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“สารเลว เจ้ากล้าใส่ยาพิษข้า หาเรื่องตาย รีบมอบยาถอนพิษออกมา ไม่เช่นนั้นองครักษ์ของข้าจะสับเจ้าเป็นแปดชิ้นเลย” เป่ยหมิงฉี่เดือดดาลนัก

หยุนถิงกลับไม่กลัวเลยสักนิด “ไท่จื่อของแคว้นเป่ยลี่ลอบทำร้ายองค์ชายสี่ของเรา ท่านหาเรื่องเองแท้ๆ ต่อให้ไปถึงเบื้องหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ท่านก็ผิดอยู่ดี ดังนั้นท่านรอความตายไปเถอะ”

หลงเอ้อร์และองครักษ์ รวมถึงองครักษ์เงามังกรที่ซ่อนในที่ลับพากันถอนหายใจโล่งอก

ฮูหยินช่างเก่งกาจนัก เรียบง่ายรุนแรง กระบวนท่าเดียวก็จัดการไท่จื่อแคว้นเป่ยลี่ได้ เก่งจริงๆ ทุกคนพากันเลื่อมใสยิ่งนัก

ส่วนโม่เหลิ่งเหยียนที่ห่างไปไม่ไกลเห็นภาพนี้ทั้งหมด เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มองสำรวจหยุนถิง

เมื่อครู่ตอนที่นางลงมือ โม่เหลิ่งเหยียนก็มองออกแล้วว่า นางเป็นสตรี

เดิมหยุนถิงช่วยฝังเข็มให้ต่อหน้าจวินหย่วนโยว เสื้อผ้าบนร่างเปียกแนบร่าง เมื่อครู่ตอนนางลงมือ เสื้อผ้าเปียกชื้นที่แนบร่างได้เปิดเผยฐานะของนางออกมา และนางยังลงมืออย่างรุนแรงเด็ดขาดเช่นนี้ แค่กระบวนท่าเดียวก็หักแขนเป่ยหมิงฉี่แล้ว นี่มิใช่อะไรที่คนธรรมดาจะทำได้เลย

บวกกับฝีมือของคนรับใช้เมื่อครู่นั่น และคนที่เอาแต่นั่งอยู่ในสระน้ำพุร้อนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ โม่เหลิ่งเหยียนฉลาดนัก เขาดูออกแล้ว

นั่นมิใช่องค์ชายสี่ แต่เป็นจวินหย่วนโยว

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาถึงต้องปลอมใบหน้าเป็นองค์ชายสี่ น่ากลัวจะหลบหลีกสายตาผู้คนกระมัง

เพราะเขากับจวินหย่วนโยวทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ฝีมือขององครักษ์เงามังกรเมื่อครู่เขาก็ดูออกแล้ว

องครักษ์เงามังกรเดิมเป็นองครักษ์คุ้มครองจวินหย่วนโยว จะมาคุ้มครององค์ชายสี่ได้ยังไง

ดูท่าสระน้ำพุร้อนนี่จะไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้น อย่างน้อยที่สุดเขาพบว่าสตรีผู้นี้ที่จวินหย่วนโยวรักใคร่นักหนามีฝีมือพอตัว ดูจะน่าสนใจมากกว่าที่โม่เหลิ่งเหยียนคาดคิด

คำพูดเย็นเยียบไม่กี่คำ ก็พุ่งตรงประเด็นได้อย่างง่ายดาย

เป่ยหมิงฉี่ใบหน้าดำทะมึน ถลึงตาใส่พวกองครักษ์อย่างเคียดแค้น “สารเลว ข้ายังอยู่ที่นี่เลย พวกเจ้าอยากให้ร้ายข้าใช่หรือไม่ ใครก็ห้ามผลีผลาม ไม่เช่นนั้นข้าจะสับพวกเจ้าเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น”

องครักษ์มีสีหน้าหวาดกลัว รีบคารวะทันที “ไท่จื่อ พวกเขาวางยาพิษท่านนะ”

“ไสหัวไปอีกข้างเลย ใครก็ห้ามไปไหน หากข้าเป็นอะไรไป พวกเจ้ามีหัวเป็นสิบหัวก็ไม่พอให้ตัดหรอก!” เป่ยหมิงฉี่ตะคอกอย่างโกรธจัด

เหล่าองครักษ์ตกใจแทบตาย รีบยืนอยู่ข้างๆอย่างนอบน้อม

หยุนถิงพอใจมาก “เป่ยหมิงไท่จื่อรู้ตัวดีนัก ท่านวางใจเถอะ องค์ชายสี่ของเราหากปลอดภัยไร้กังวล ข้าก็ไม่มีทางให้ท่านเป็นอะไรแน่ เพราะยังไงที่นี่ก็คือแคว้นต้าเยียน หากท่านมาตายที่นี่ ข้าก็ไม่อาจบอกกล่าวองค์ชายสี่ได้ ดังนั้นคงได้แต่ลำบากท่านก่อนแล้ว”

เป่ยหมิงฉี่ถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างเดือดดาลเคียดแค้น “สารเลว ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่”

นอกเหนือจากความโกรธ แววตาเป่ยหมิงฉี่ฉายแววไม่เข้าใจ

สำหรับคนที่โดนป้อนยาพิษมากมายจนเติบใหญ่อย่างเขา ร่างกายเขาร้อยพิษไม่กล้ำกรายนานแล้ว เหตุใดตอนนี้ร่างกายกลับชาแข็งไม่มีความรู้สึก นี่มันพิษอะไรกันแน่ ทำไมเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เป่ยหมิงฉี่คิดดังนั้น ดวงตาดำเหล่มองหยุนถิง ทั้งๆที่ร่างกายเล็กบอบบางเช่นนั้น กลับลงมือดุร้ายเช่นนี้ ขนาดเขายังไม่รอด เจ้าหนูนี่น่าสนใจนัก

ไม่คิดว่าแคว้นต้าเยียนยังมียอดฝีมือเช่นนี้อยู่ หากเอามาเป็นคนของตนเองได้จะดีที่สุด หากไม่ได้ จะเหลือคนผู้นี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นต่อไปต้องเป็นศัตรูตัวฉกาจแน่