จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 170

“ซวนอ๋อง อันที่จริงข้าไม่ถูกกับพี่สาวข้าเลย พวกเราสองคนทะเลาะกันแต่เด็ก ทุกครั้งที่ข้าหาเรื่อง พี่ใหญ่จะอัดข้าให้ตาย ดังนั้นข้าเกลียดพี่ใหญ่นัก หากท่านคิดจะใช้ข้าไปข่มขู่พี่ใหญ่ ท่านคิดผิดแล้วล่ะ พี่ใหญ่ข้าไม่สนใจว่าข้าจะเป็นหรือตายหรอก” หยุนหลีรีบหาข้ออ้างบอก

สีหน้าเย็นชาของซวนอ๋องมีแววรำคาญ “ทำไมข้าต้องใช้เจ้าข่มขู่หยุนถิงด้วย?”

“เพราะพี่ใหญ่ข้าท้าทายบ่อนพนันฝูกุ้ยของท่านไง” หยุนหลีเบ้ปาก รู้แล้วยังถามนี่นา

สีหน้าเคร่งขรึมของซวนอ๋องบิดเบี้ยวราวกับจะบิดได้น้ำออกมาเลยทีเดียว มือที่อุ้มหยุนถิงไว้หยิกเข้าไปที่ไหล่หยุนถิงอย่างแรง “แค่บ่อนแห่งเดียว ข้าไม่เห็นในสายตาดอก หากข้าอยากแก้แค้น ลงมือกับหยุนถิงเลยก็ได้ เหตุใดต้องสิ้นเปลืองแรงจับตัวเจ้ามาด้วย”

หยุนหลีตกใจตัวสั่นเทา ในเวลาเดียวกันก็แอบถอนหายใจโล่งอก “ซวนอ๋องพูดถูกแล้ว ซวนอ๋องท่านเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือใคร คงไม่ถือสาสตรีตัวน้อยเช่นข้าแน่”

“พอแล้ว ข้าไม่มีเวลามาพล่ามกับเจ้า เข้ามาช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” โม่เหลิ่งเหยียนแค่นเสียงเย็น

หยุนหลีถึงพึ่งสังเกตเห็นคนในอ้อมแขนเขา พอเห็น ก็เดือดดาลนัก “ซวนอ๋อง ท่านให้ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้บุรุษได้อย่างไร ข้าเป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรือนนะ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ต่อไปข้าจะออกเรือนได้อย่างไร”

คนในที่พักเปลี่ยนม้าล้วนออกมาเดินเล่น หรือไม่ก็เตรียมการแข่งขัน ที่พักเปลี่ยนม้าที่กว้างขวางไม่ได้มีแค่พวกเขา ยังมีคนอื่นอีกมากมาย

โม่เหลิ่งเหยียนถึงพึ่งนึกขึ้นได้ เวลานี้ตนอุ้มหยุนถิงที่ปลอมแปลงใบหน้าอยู่ หยุนหลีจำไม่ได้ก็ไม่แปลก

“นางเป็นพี่ใหญ่ของเจ้า”

โม่เหลิ่งเหยียนพูด พลางก้าวเท้าขึ้นชั้นบน

หยุนหลีตัวแข็งตะลึง ตามไม่ทัน

องครักษ์ที่ตามมาด้านหลังรีบอธิบาย “คุณหนูหลี นางเป็นพี่ใหญ่ของท่าจริงๆ เป็นฮูหยินของซื่อจื่อเรา รบกวนท่านไปช่วยฮูหยินเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ไม่เช่นนั้นฮูหยินจะไม่สบายได้”

บุรุษเช่นเขาตามซวนอ๋องมาคอยอารักขาความปลอดภัยของฮูหยิน เรื่องเช่นการเปลี่ยนเสื้อผ้าย่มอต้องหาสตรีมาทำอยู่แล้ว

“พี่ พี่ใหญ่ นางมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?” หยุนหลีพูดอย่างตกใจ รีบตามไป

พอเห็นห้องนั้นที่องครักษ์ชี้ไป โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้วถาม “นางพักที่นี่รึ?”

ที่นี่เป็นที่ที่องค์ชายสี่พำนัก พอคิดถึงว่าจวินหย่วนโยวปลอมตัวเป็นองค์ชายสี่ โม่เหลิ่งเหยียนเข้าใจในทันที

เขาอุ้มหยุนถิงเข้าไป วางลงบนเตียง พอมองดูสีหน้าซีดเผือดของนาง เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ท่านเป็นยังไงบ้าง เสื้อผ้าของพี่ใหญ่ข้าล่ะ?” หยุนหลีเป็นห่วงยิ่งนัก

นางหันมองรอบด้าน เหล่เห็นห่อผ้านั่นที่ข้างเตียง นางรีบหยิบมา และพบเสื้อผ้าสตรีชุดหนึ่งในนั้น

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มอง ก่อนหมุนตัวเดินออกไป องครักษ์รีบตามออกมา และยังช่วยปิดประตูให้ด้วย

ในห้อง หยุนหลีรีบช่วยหยุนถิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกชื้นออก เป็นกังวลอย่างมาก พี่ใหญ่สลบได้อย่างไรกัน และยังถูกซวนอ๋องอุ้มมาอีก ซื่อจื่อมิใช่ตัวติดกับพี่ใหญ่รึ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หยุนหลีคิดไม่ตก รอพี่ใหญ่ฟื้นแล้วต้องถามนางให้แน่ชัด

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หยุนหลีเห็นใบหน้าสกปรกของนาง เลยหยิบเสื้อผ้าเปียกเมื่อครู่มาจะเช็ดหน้าให้นาง

หลงเอ้อร์มองดูซื่อจื่อและฮูหยินที่นอนสลบไสล ในใจซาบซึ้งนัก แม้เพียงสลบ หากทั้งคู่ก็เหมาะสมกันยิ่งนัก

“ซื่อจื่อ ฮูหยิน พวกท่านอย่าได้รังเกียจก้างขวางคอเช่นข้าเด็ดขาดเลยนะ ข้าเพียงแค่คุ้มครองพวกท่าน รอพวกท่านฟื้นแล้วข้าก็จะออกไป” หลงเอ้อร์ยังไม่ลืมบอกออกมา

ส่วนหยุนหลีที่ออกไปพอดีได้เจอกับซูชิงโยวที่มาดูสถานที่แข่งขัน “พี่ซู ท่านรู้หรือไม่ว่าวันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึ?”

ซูชิงโยวขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรรึ?”

“ไม่มีอะไร ข้าถามไปอย่างนั้นเอง ก็แค่เบื่อน่ะ มาหลายวันแล้วแต่ไม่เห็นมีเรื่องอะไรสนุกๆเลย พรุ่งนี้พวกเราไปแช่น้ำพุร้อนกันเถอะ” หยุนหลีรีบหาข้ออ้าง

“ดีเลย แต่ข้าได้ยินว่าวันนี้องค์ชายสี่กำลังแช่น้ำพุร้อน และยังไม่ยอมให้ใครรบกวนโดยเด็ดขาด เห็นว่าเอะอะใหญ่โตอยู่นะ เหมือนจะมีไท่จื่อแห่งแคว้นเป่ยลี่ด้วย ได้ยินว่าโดนคนหามกลับที่พักเปลี่ยนม้านะ” ซูชิงโยวตอบ

หยุนหลีขมวดคิ้ว พลางคิดถึงเมื่อครู่ที่หลงเอ้อร์บอกว่า ซื่อจื่อก็คือองค์ชายสี่ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นตอนแช่น้ำพุร้อนกัน

“น้องสี่ เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่ล่ะ?” หยุนหลิงหาไปทั่ว มาพบว่าหยุนหลีอยู่ที่นี่เอง

“พี่รอง ข้าไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปไหนล่ะ” หยุนหลีเบ้ปากบอก

“ข้าเป็นห่วงเจ้านะ กลัวเจ้าก่อเรื่องอะไรอีก จริงสิ เจ้าเห็นหลีอ๋องหรือไม่ ทำไมวันนี้ไม่พบเขาเลยล่ะ” หยุนหลิงถาม

“พี่รอง ท่านไม่มีอะไรถามถึงหลีอ๋องทำไมกัน ข้าว่าท่านไม่ได้ห่วงข้าหรอก ท่านห่วงเขามากกว่า หลีอ๋องมิใช่คนดีอะไร ท่านลืมไปแล้วรึว่าเขาหลู่เกียรติพี่ใหญ่ไว้อย่างไร ท่านอย่าไปตอแยเขาเลยดีกว่า” หยุนหลีบอกอย่างโกรธขึ้ง

สีหน้าหยุนหลิงกระอักกระอ่วนนัก เหล่มองมา “เหตุใดเจ้าว่าหลีอ๋องเช่นนี้ ที่เขาทำอย่างนั้นกับพี่ใหญ่ ก็เป็นเพราะว่าเมื่อก่อนพี่ใหญ่ทำเกินไปนะ ข้ามิได้เป็นห่วงเขา เขาเป็นผู้รับผิดชอบเทศกาลดอกท้อครั้งนี้ ข้าจะหาเขาถามเรื่องการแข่งขันสักหน่อย กลัวถึงเวลาทำอะไรผิดพลาดไป เจ้าต่างหากที่ต้องระวังอันตรายจะออกจากปากเจ้า”