จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 176

ซ่างกวนหรูได้ยินเช่นนี้ถึงกลับมามีสติอีกครั้ง สีหน้าของนางกระดากอาย แล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดโต๊ะด้วยความร้อนตัว “ข้าไม่เป็นไร”

“พี่หรู ท่านไม่สบายหรือเปล่า เหตุใดสีหน้าถึงได้ซีดเซียวเช่นนี้” องค์หญิงห้าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“บางทีอาจเป็นเพราะช่วงบ่ายพักผ่อนไม่เพียงพอ ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณองค์หญิงห้าที่เป็นห่วงเพคะ” ซ่างกวนหรูแสร้งทำเป็นนิ่งเงียบ

สาวใช้รีบช่วยเช็ดทำความสะอาดทันที ก่อนจะเหลือบเห็นชุดของนาง “คุณหนู ชุดของท่านเปียกแล้ว เดี๋ยวบ่าวพาไปเปลี่ยนชุดใหม่เจ้าค่ะ”

จากนั้นซ่างกวนหรูถึงเห็นชุดที่ใส่เปียกชื้น และมองไปที่จวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ที่กำลังเผชิญมองหน้ากัน ทั้งสองกำลังพูดคุยและหัวเราะพร้อมกัน

ในแววตาของนางโศกเศร้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป

สาวใช้รีบเดินตามไปทันที องค์หญิงห้าเห็นว่าพวกนางแค่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงไม่ตามไป

ในมุมมืด นางงามลั่วใช้สายตาที่โกรธแค้นและดุร้ายจ้องมองไปที่หยุนถิง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นางเห็นทุกอย่าง นางคิดไม่ถึงเลยว่าหลีอ๋องจะอยากแต่งงานกับนาง และเพื่อนางแล้วจะไม่แต่งงานกับใคร แต่นางกลับทำให้หลีอ๋องต้องอับอายขายหน้าและดูไม่ดี นางงามลั่วจึงเกลียดหยุนถิงเอามากๆ

ขอแค่มีนางอยู่ ท่านอ๋องก็จะมองเห็นแค่นางคนเดียวไม่เห็นคนอื่นอีก ดังนั้นครั้งนี้นางงามลั่วจะไม่มีวันปล่อยหยุนถิงไปเด็ดขาด

นางขยิบตาให้สาวใช้ของนาง และสาวใช้คนนั้นก็เดินไปทางหยุนถิงพร้อมกับเหยือกน้ำในมือของนาง

นางทำความเคารพจวินซื่อจื่อ จากนั้นก็ทำการเทเหล้าให้พวกเขา และหนึ่งในนั้นก็ทำแก้วเหล้าราดใส่ชุดของหยุนถิงด้วยสีหน้าไม่ได้ตั้งใจ

“คุณหนูหยุนบ่าวขอโทษเจ้าค่ะ บ่าวสมควรตาย บ่าวพลั้งมือจนทำให้เหล้าหกใส่ชุดท่าน โปรดยกโทษบ่าวด้วย” สาวใช้ตัวน้อยคุกเข่าลง และร้องขอความเมตตา

หยุนถิงชำเลืองมองตาม “ลุกขึ้นเถอะ ก็แค่เหล้าแก้วเดียว ไม่เป็นไร”

“เจ้าค่ะ คุณหนูหยุนบ่าวพาท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีหรือไม่เจ้าค่ะ ช่วงกลางคืนอากาศเย็น บ่าวทราบมาว่ามีห้องให้พวกคุณหนูได้เปลี่ยนเสื้อผ้า” สาวใช้กล่าวแนะนำ

บทพูดที่คุ้นเคย ภาพเหตุการณ์ที่คุ้นเคยนี้ ทำให้หยุนถิงนึกถึงเนื้อเรื่องในละครการแก่งแย่งชิงดีกันในวังหลังขึ้นมา นางคิดว่าคงจะมีอะไรจะเกิดขึ้น

ในเมื่อมีคนมาหาเรื่องเดือดร้อนเองถึงหน้าประตู แน่นอนว่านางจะต้องให้ความร่วมมืออยู่แล้ว

หยุนถิงเหลือบมองสาวใช้คนนั้น แววตาของนางเย็นชา “ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะตามเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” จวินหย่วนโยวกำลังจะลุกขึ้นมาด้วย

“ไม่ต้อง อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น” หยุนถิงยกยิ้มขี้เล่น

พอเห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ของนาง จวินหย่วนโยวก็รู้ว่านางต้องมีแผนในใจแน่ และเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี “ตกลง ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

หยุนถิงลุกขึ้นยืน แล้วสั่งหลงเอ้อสองสามคำ จากนั้นก็เดินตามสาวใช้ไป ดวงตากลมโตของนางงามลั่วที่อยู่ในมุมเปร่งประกายพึงพอใจที่แผนการสำเร็จ

เพราะซ่างกวนหรูอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นนางจึงเดินไปอย่างเชื่องช้า สักพักนางก็เห็นสาวใช้อีกคนพาหยุนถิงเดินมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน

นางมองไปทางหยุนถิงที่สวมเสื้อคลุมของจวินหย่วนโยว สีหน้าของนางบิดเบี้ยวได้น่าเกลียดมาก แววตาอิจฉาริษยาและสิ้นหวังปรากฏขึ้นในแววตาของนาง

นางคิดว่าจวินหย่วนโยวจะไม่คิดจริงจังกับหยุนถิง บางทีเขาอาจจะแค่อยากจะได้รับการสนับสนุนจากหยุนเฉิงเซี่ยงถึงได้ยอมแต่งงานกับหญิงสาวที่เคยถูกหลีอ๋องทอดทิ้ง

ถึงแม้ภายนอกจะมีข่าวลือว่าจวินหย่วนโยวเอาใจใส่หยุนถิงมาก แต่มันก็เป็นแค่ข่าวลือ ซ่างกวนหรูไม่เคยเชื่อ

นางเชื่อมั่นมาเสมอว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างจวินหย่วนโยวจะไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงที่หยาบคายและไร้มารยาทอย่าง หยุนถิงแน่นอน เขาสมควรจะมีคู่ครองที่ดีกว่านี้

แต่การเต้นรำในวันนี้ รวมถึงใบหน้าที่หายดีกลับมางดงามของหยุนถิง ทำให้ซ่างกวนหรูรู้สึกถึงอันตราย

“ไม่ต้อง ในเมื่อนางวางแผนนี้ขึ้นมาเอง ก็ให้นางรับผลที่ตามมาเอง” หยุนถิงยิ้มเยาะ แล้วบอกให้หลงเอ้อโยนคนเข้ามา และจงใจเป่าเทียนในห้องดับทั้งหมด

“ฮูหยิน ซ่างกวนหรูอยู่ห้องถัดไปจากห้องข้างๆ ชุดของนางก็เปียกเช่นกัน ให้ข้าจับนางมาด้วยเลยหรือไม่” หลงเอ้อเอ่ยถาม

หยุนถิงขมวดคิ้ว ในเมื่ออยู่ข้างหลังนาง แน่นอนต้องเห็นนาง แต่อีกฝ่ายกลับไม่เรียกนางไว้ ถึงแม้ซ่างกวนหรูจะไม่มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่ได้เตือนตนเอง ไม่ว่าจะเพื่อป้องกันตัวเอง หรือว่าจะเป็นการสนับสนุน ก็ไม่มีใครรู้ได้

“ยังไม่ต้องสนใจนาง ถ้าจัดการทีเดียวหมดก็ไม่สนุกสิ จัดการทีละคน ไม่ต้องรีบร้อน” หยุนถิงยิ้มเยาะ

ตรงหน้าต่างมีคนแอบฟังอยู่ แววตาของหยุนถิงเปร่งประกายเย็นยะเยือก เธอรีบวิ่งไป แล้วเปิดประตูออกกะทันหัน ก่อนจะคว้าคนคนนั้นเข้ามาในห้อง

เป็นสาวใช้ที่พานางมาที่นี่ นางกำลังจะกรีดร้อง แต่ถูกหยุนถิงตีสลบไปก่อน

“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ ไปรอดูเรื่องสนุกกัน” หยุนถิงยิ้มเยาะ ก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับหลงเอ้อ แต่ไม่ได้ไปไหน พวกนางกระโดดขึ้นไปบนหลังคาเพื่อรอดูเหตุการณ์หลังจากนี้

มีเงาร่างหนึ่งแอบเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง ก่อนจะผลักประตูเปิดและเดินย่องเข้าไป

หยุนถิงยกกระเบื้องออกจนเป็นรูให้เห็นเหตุการณ์ในห้อง จึงเห็นว่ามีชายคนหนึ่งรีบวิ่งไปที่เตียงอย่างรีบร้อน แล้วลูบคลำจนเจอร่างหญิงสาวที่อยู่บนเตียง ก่อนจะตกตะลึง

“เหตุใดถึงมีสองคน” ชายคนนั้นประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที

ถึงแม้หลงเอ้อที่อยู่ข้างๆ จะมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในภายในห้องได้อย่างชัดเจน แต่พอเขาได้ยินเสียงที่ดังออกมาทั้งใบหู และใบหน้าของเขาก็ขึ้นสีแดงก่ำทันที

“ฮูหยิน เหตุใดเราไม่ไปจากที่นี่เลยล่ะ” หลงเอ้อพูดอย่างกระดากอาย

“เหตุการณ์ที่น่าสนุกเช่นนี้ จากไปก่อนก็น่าเสียดายแย่สิ ไม่ต้องเสียเงินก็ได้ดูเจ้าต้องรักษาโอกาสดีๆ นี้ไว้” หยุนถิงพูดอย่างภาคภูมิใจ