จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 177

หลงเอ้อกระตุกยิ้มมุมปาก ฮูหยินมีความชอบที่แปลกเกินไปหรือเปล่า เขายังไม่มีคู่ครองเลยนะ ได้โปรดอย่าทำกับเขาเช่นนี้เลย

แต่หลงเอ้อก็ไม่ได้จากไปเช่นกัน ฮูหยินไม่มีวิชาตัวเบา ถ้านางตกจากหลังคาไปจะทำอย่างไร

หลังจากผ่านไปสักพัก ก็มีกลุ่มคนเดินมาจากระยะไกล และผู้ที่เดินนำหน้าคือจวินหย่วนโยว องค์ชายสี่ และซวนอ๋อง สีหน้าของพวกเขาต่างก็เคร่งขรึม และดูท่าทางพวกเขาเหมือนจะโกรธมาก

เมื่อครู่นี้ตอนอยู่ในงาน มีสาวใช้คนหนึ่งมาบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิง จวินหย่วนโยวก็รีบเดินออกมาทันที องค์ชายสี่ที่ได้ยินเช่นกันจึงรีบเดินตามมา โม่เหลิ่งเหยียนที่จับตาดูจวินหย่วนโยวตลอด แน่นอนว่าต้องออกมาดูเรื่องสนุกด้วยเป็นธรรมดา

เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกอย่างหยุนถิงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่านางจะใช้แผนซ้อนแผน

“ซื่อจื่อ ที่นี่คือห้องที่คุณหนูหยุนใช้เปลี่ยนชุดเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบด้วยความนอบน้อม

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาราว แววตาคมกริบเหลือบมองสาวใช้ตรงหน้า สาวใช้ตรงหน้าจึงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด

“เหตุใดเจ้าถึงเอาความโกรธไปลงที่สาวใช้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าหยุนถิงจะทำเรื่องที่ผิดต่อเจ้า” องค์ชายสี่เดินมาและกำลังจะเปิดประตู

แต่ประตูกลับถูกเปิดจากด้านใน ซ่างกวนหรูเดินออกมา และต้องตกใจเล็กน้อยที่เห็นองค์ชายสี่อยู่หน้าห้อง “องค์ชายสี่ เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่”

โม่ฉือชิง/ชะงักงัน “เหตุใดถึงเป็นเจ้า แล้วหยุนถิงล่ะ”

“คุณหนูหยุนอยู่อีกห้องถัดไป ตอนที่ข้ามา ข้าเห็นนางเดินเข้าไป นางยังไม่ออกมาอีกหรือ” ซ่างกวนหรูตอบ

คราวนี้ไม่รอให้โม่ฉือชิง/หันกลับมา จวินหย่วนโยวก็รีบเดินแแกไป สีหน้าของเขาดำคล้ำ แววตาเย็นชา

คนอื่นๆ ต่างก็รีบตามมาทันที แต่ทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตู พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หน้าแดงของชายหญิงดังออกมาจากข้างใน ทุกคนจึงอุทานออกมาอย่างตกใจ

“เป็นไปไม่ได้ คนที่อยู่ข้างในไม่ใช่หยุนถิง แน่นอน หยุนถิงไม่มีทางจะทำอะไรที่ผิดต่อเจ้าเด็ดขาด จวินหย่วนโยวใจเย็นๆ เอาไว้ก่อน” โม่ฉือชิง/รีบช่วยอธิบายอย่างรวดเร็ว

โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าหยุนถิงจะถูกคนคิดร้าย

จวินหย่วนโยวไม่มีกะจิตกะใจฟังเรื่องไร้สาระที่เขาพูดต่อ เขาเตะประตูพังเข้าไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง แล้วคนอื่นๆ ก็รีบเดินตามเข้ามาทันที

ภายในห้องมืดมิด

“จุดไฟ!” จวินหย่วนโยวตะโกนสั่งอย่างโกรธเกรี้ยว

หลิงเฟิงรีบจุดตะเกียงในห้อง ทำให้ห้องที่มืดๆ เริ่มสว่างขึ้นมา ทุกคนมองไปที่เตียงด้วยสีหน้าตกตะลึง

ทั้งสามคนคนบนเตียงตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า กำลังพัวพันกันอยู่ ดูท่าทางกำลังเสพสุข เรียกร้อง ดูดดื่ม และบ้าคลั่ง ดูเหมือนจะไม่ได้ยินว่ามีเสียงคนเดินเข้ามา ไม่มีท่าทีเขินอายหรือคิดจะปกปิดเลย..

สายตาคมของจวินหย่วนโยวกวาดมองไปทั่วห้อง ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าหยุนถิงไม่ไม่อยู่ในห้องนี้

“พระเจ้า ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่ นี่เล่นร่วมรักกันสามคนเลยหรือ เดี๋ยวนะ เหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงได้หน้าตาเหมือนนางงามลั่วคนของพี่รองเลยล่ะ แล้วผู้หญิงอีกคนคือใคร” องค์ชายสี่ถามด้วยความประหลาดใจ

คิ้วของโม่เหลิ่งเหยียนคลายลงอย่างโล่งใจ

ซ่างกวนหรูที่เดินตามเข้ามา เพราะยังเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือน พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้อง นางก็ตกใจจนเซถอยหลังออกมาจากห้อง ใบหน้าแดงไปจนถึงคอ

แม้ว่านางจะไม่เห็นหน้าตาของคนข้างในชัดเจน แต่นางเห็นเต็มตาว่าหยุนถิงเดินเข้าไปในห้องนี้ ตอนนี้จวินซื่อจื่อคงไม่ต้องการนางอีกต่อไปแล้วอย่างแน่นอน

ซ่างกวนหรูกำลังได้ใจ แต่พอได้ยินคำพูดขององค์ชายสี่ สีหน้าของซ่างกวนหรูก็ชะงักงัน และมีลางสังหรณ์ไม่ดีผุดเข้ามาในใจ นางไม่สนใจสภาพในห้องที่แสนน่าอายอีกต่อไป ก่อนจะรีบเดินกลับเข้ามาดูข้างใน

จากนั้นนางก็เห็นหน้าตาของผู้หญิงสองคนที่เปลือยกายอยู่บนเตียง ไม่มีหยุนถิงอยู่จริงๆซ่างกวนหรูโมโหมากจนมือที่กำลังจับแขนเสื้อไว้แน่น ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและไม่เสียดาย

จากนั้นนางงามลั่วก็ได้สติกลับมา พอนางเห็นคนมายืนดู รวมถึงโม่ฉือหานด้วย นางงามลั่วก็ตกตะลึงไปทันที

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ท่านอ๋อง โปรดฟังข้าอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่ท่านอ๋องเห็นนะเพคะ ทั้งหมดเป็นเพราะหยุนถิง--- “นางงามลั่วตื่นตระหนกจนลืมความอับอายตรงหน้าไปจนหมด และรีบอธิบายทันที

โม่ฉือหานไม่อยากที่จะฟังคำพูดแก้ตัวของนาง เขาดึงดาบยาวมาจากมือของหลิงเฟิง และแทงออกไปอย่างแรง

นางงามลั่วรู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอก ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ดาบในมือของหลีอ๋องก็แทงทะลุหน้าอกของนางอย่างไร้ความปรานี

เลือดสีแดงสดไหลลงมาจากดาบยาว แล้วหยดลงบนพื้น

นางงามลั่วเบิกตาโต ทั้งตกใจ หวาดกลัว และเคียดแค้น เสียดาย แต่สุดท้ายก็ล้มลงไปกับพื้น

ชายที่อยู่ข้างๆ รู้สึกกลัวมากเช่นกัน เขารีบคุกเข่าร้องขอความเมตตา

หลีอ๋องสะบัดดาบยาวในมือ อวัยวะเพศของชายผู้นั้นก็ถูกหั่นทิ้ง เสียงร้องอย่างเจ็บปวดโหยหวน ก่อนที่กางเกงจะเริ่มเปียกชื้นไปด้วยเลือด และเสียงร้องก็ดังก้องไปทั่ว พร้อมกับเลือดสีแดงสดเต็มพื้น

“ผู้หญิงของข้า เจ้ายังกล้าแตะต้อง หาที่ตายชัดๆ” โม่ฉือหานตวัดดาบในมือของเขาอีกครั้ง ตัดเส้นเอ็นที่มือและเท้าของชายคนนั้นไปในพริบตา ทำให้เขากระตุกและร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แต่เขาขยับตัวไม่ได้ เป็นเช่นนี้มันทรมานกว่าตายหลายร้อยหลายพันเท่า

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เธอตกใจกลัวจนตัวสั่น นางรีบคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา “ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วย เป็นเพราะนางงามลั่ว เพราะนางคนเดียว--- “

โม่ฉือหานจะปล่อยให้นางพูดจนจบไม่ได้ เขายกดาบปาดคอของนาง ทั้งเด็ดขาดและรวดเร็ว

สาวใช้ล้มลงไปกับพื้นและเสียชีวิตทันที โม่ฉือหานเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชา

“ท่านอ๋อง ท่านยังไม่คืนดาบให้ข้าอีกหรือ?” หลิงเฟิงพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน