จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 178

โม่ฉือหานถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะโยนดาบทิ้งไว้ แล้วเดินออกไปทันที

ซ่างกวนหรูที่อยู่หน้าประตูตกใจจนแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น นางเคยได้ยินมาว่าหลีอ๋องโหดร้ายและกระหายเลือด ตอนนี้ตอนนี้ได้มาเห็นเขาฆ่าคนตาไม่กะพริบกับตาตัวเอง นางตกใจกลัวจนตัวสั่น

หยุนถิงที่อยู่บนหลังคามองดูแผ่นหลังอันเย็นชาของโม่ฉือหานพลางครุ่นคิดในใจ

“เดี๋ยวนะ เมื่อสักครู่คุณหนูซ่างกวนบอกว่าหยุนถิงเข้ามาในห้องนี้ เหตุใดถึงไม่เห็นนาง เกิดอะไรขึ้นกับนางหรือเปล่า” โม่ฉือชิงเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล

“องค์ชายสี่ ข้าอยู่นี่!” หยุนถิงตะโกนตอบ

ทุกคนมองตามเสียงไปจึงเห็นช่องเล็กๆ บนหลังคา และแน่นอนว่าพวกเขาเห็นใบหน้าของหยุนถิงโผล่อยู่บนนั้น นางอยู่เหนือศีรษะของทุกคน แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็น

“เหตุใดเจ้าถึงขึ้นไปอยู่บนหลังคา พวกเราทุกคนต่างก็พากันเป็นห่วง” โม่ฉือชิงถามอย่างไม่เข้าใจ

หลงเอ้อพาหยุนถิงกระโดดลงมาจากหลังคา แล้วเข้ามาทางหน้าต่าง

“ถ้าไม่ทำเช่นนี้ จะได้ดูเรื่องสนุกเช่นนี้ได้อย่างไร” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวรีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว“เป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่”

เขาทำการตรวจร่างกายหยุนถิงอย่างละเอียด หลังจากแน่ใจว่านางไปเป็นไรเขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ซื่อจื่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นไร คิดจะใช้แผนการไร้สาระเช่นนี้มาจัดการกับข้า คิดว่าละครการแก่งแย่งชิงดีในวังหลังที่ข้าดูมามันเปล่าประโยชน์หรือไง ตั้งแต่เข้ามาในห้อง ข้าก็ได้กลิ่นกำยานปลุกเร้าอารมณ์ที่โชยอยู่ในห้องแล้ว

ดังนั้นฉันจึงใช้แผนซ้อนแผน หลงเอ้อเจอนางงามลั่วที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ใกล้ ๆ ก่อนหน้านี้ข้าเคยสั่งสอนมารยาทให้นางต่อหน้าคนในเมือง จนคนทั้งเมืองหลวงรู้เรื่องนี้ นางคงจะแค้นข้ามาก

ถ้าข้าติดกับดักที่นางวางไว้จริง ๆ ซื่อจื่อจะต้องทอดทิ้งข้าไปอย่างแน่นอน อีกทั้งชื่อเสียงของข้าก็เสียหาย ถูกทุกคนดูถูกดูแคลน รังเกียจเดียดฉันท์ จากนี้คงไม่มีใครกล้าแต่งงานกับข้าแน่ๆ

ช่างเป็นแผนการชั่วร้ายที่มีเพียงนางงามลั่วคิดออกมาได้ จะโทษก็ต้องโทษที่นางไม่เชื่อใจ เริ่มแผนการแล้วยังจะมาเดินดู จนถูกหลงเอ้อจับตัวได้

สาวใช้ที่หน้าประตูก็มาแอบฟังความเคลื่อนไหว ข้าก็เลยดึงนางเข้ามาด้วย คนที่คิดจะทำร้ายข้า จะให้ข้าใจอ่อนได้อย่างไร จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เข้ามา

ข้ากับหลงเอ้อปีนขึ้นไปบนหลังคาเพื่อดูการแสดงข้างในห้อง โอกาสดีๆ เช่นนี้ ไม่ได้มีง่ายๆ สักพักพวกท่านก็มา “หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกโล่งอก จากนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม “เจ้าแอบดูมาตั้งเเต่แรกเลยหรือ”

พอเห็นว่าสีหน้าของจวินหย่วนโยวบูดบึ้ง หยุนถิงจึงยิ้มอย่างสนุกสนาน “ไม่ต้องจ่ายเงิน เหตุใดถึงไม่ดูล่ะ”

วินาทีต่อมา จวินหย่วนโยวก็ยื่นมือออกดึงหยุนถิงเข้าไปกอดไว้แน่น “ต่อจากนี้ไปห้ามดูเรื่องพวกนี้อีก”

“อ่อ”

“กลับกันเถอะ” จวินหย่วนโยวโอบไหล่หยุนถิงแน่นพร้อมกับเดินจากไป

“อืม” หยุนถิงเป็นเหมือนภรรยาตัวน้อยที่เชื่อฟัง ไม่มีท่าทางโลดโผนเหมือนก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย และเดินตามจวินหย่วนโยว ไปอย่างเชื่อฟัง

โม่ฉือชิงยืนมองพวกเขาเดินออกไปอย่างมึนงง ก่อนจะรีบตามออกไป “หยุนถิง เจ้ารอข้าด้วย ข้ายังมีเรื่องสงสัยที่อยากให้เจ้าตอบ------“

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกโม่เหลิ่งเหยียนขวางไว้ก่อน “ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ตามไป”

“เพราะเหตุใด?”

“เจ้าทำท่าทีเป็นห่วงหยุนถิงมากต่อหน้าจวินหย่วนโยว เจ้าอยากตายมากหรือไง” โม่เหลิ่งเหยียนเตือน

สักพักเขาก็รู้สึกตัว “เชอะ ข้าไม่กลัวจวินหย่วนโยวหรอก ข้ารู้สึกดีใจที่เห็นว่าหยุนถิงปลอดภัยดี ข้าคิดว่าถ้าจวินหย่วนโยวนอกใจจริงๆ หยุนถิงกับเขาไปด้วยกันไม่ได้ ข้าก็จะรับหยุนถิงมาดูแลเอง”

โม่เหลิ่งเหยียนมองเขาด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ “เจ้าคิดจะรับหยุนถิงมาดูแลหรือ”

หยุนถิงที่ตอนแรกรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ตอนนี้ก็เข้าใจทันที นางรู้ว่าจวินหย่วนโยวกำลังหึงหวง

น้ำส้มสายชูขวดใหญ่แบบนี้ นางจะทำอย่างไรได้

หยุนถิงโอบแขนรอบคอของจวินหย่วนโยว และตอบสนองจูบของเขา

การกระทำนี้ทำให้จวินหย่วนโยวที่กำลังโมโห เปร่งประกายดีใจออกมา จากนั้นก็ยิ่งดุดัน และร้อนแรงมากขึ้น

ในห้องขนาดใหญ่ เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของทั้งสองคน กับเสียงหวานของหญิงสาวที่กำลังออดอ้อนร้องขอความเมตตา ซึ่งเสียงนั้นดังติดต่อกันอยู่นาน

หลังจากที่โม่ฉือหานเดินออกมา เขาก็อารมณ์เสียมาก เขาจึงตรงไปที่ร้านเหล้าและดื่มเหล้าคนเดียวหมดไปหลายไหจนกระทั่งเกือบรุ่งสาง เขาเดินโซเซไปตามถนน จนเดือนมาถึงเรือนที่พักของจวินหย่วนโยวโดยไม่รู้ตัว

พอมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท โม่ฉือหานขมวดคิ้วแน่น มือที่จับไหเหล้าไว้บีบแน่น

เหตุใดเขาถึงหลงตัวเอง เหตุใดเขาถึงไม่แยกแยะถูกผิด เหตุใดถึงไม่รอเรื่องตื่นเต้นที่หยุนถิงเตรียมให้ เหตุใดถึงไม่ให้เวลานางมากกว่านี้------

โม่ฉือหานรู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดของเขาในครั้งนี้มาก รู้สึกผิดมาก เขายกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเต็มแรง

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของผู้หญิงก็ดังมาจากในห้อง และเสียงนั้นกระทบหัวใจของโม่ฉีฮั่นอย่างแรงเหมือนถูกทุบที่ศีรษะ

เขาจับเหยือกไวน์อย่างแรงจนกระดูกนิ้วกลายเป็นสีขาว

ผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขาลุ่มหลงและตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบคือหยุนถิง โม่ฉือหานแทบจะรับไม่ได้ ในใจรู้สึกเสียดายมาก

เหตุใดหยุนถิงถึงยอมเป็นของจวินหย่วนโยว พอนึกถึงใบหน้าที่งดงามและไม่มีใครเทียบได้ของนาง โม่ฉือหานก็เดือดดาลมากขึ้น

ไม่นาน เขาจะทำให้หยุนถิงต้องเสียใจที่ทิ้งเขาไป