จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 188

หยุนซูเห็นหยุนหลีไม่พูด ก็รู้ว่าหล่อนฟังเข้าไปแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรอีก เหตุผลที่นางเตือนหยุนหลีเป็นเพราะนางไม่อยากให้หล่อนไม่เตรียมป้องกันอะไรต่อหยุนหลิงเลย

เพียงแต่ว่านางคิดไม่ถึงว่า พี่ใหญ่จะทำได้โหดเหี้ยมมากเช่นนี้ ทั้งห้องเต็มไปด้วยงู ทันใดนั้นหยุนซูก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง และในขณะเดียวกันก็ชื่นชมพี่ใหญ่มากยิ่งขึ้น

ส่วนที่ห้องของจวินหย่วนโยว หลังจากหยุนถิงกลับไปแล้ว นางก็ถอดเสื้อคลุมออกและมุดเข้าไปในผ้านวมเลย

จวินหย่วนโยวไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น เพียงแค่ดึงหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

"ซื่อจื่อ คืนนี้ข้าออกไปสั่งสอนหยุนหลิงถูกโม่ฉือหานพบเห็นเข้า แต่เขาไม่ได้เปิดโปงข้า ท่านว่าโม่ฉือหานโดนผีเข้าสิงหรือเปล่า？" หยุนถิงถามด้วยน้ำเสียงที่เบา

ดวงตาที่มืดมิดของจวินหย่วนโยวนั้นมีความเฉียบแหลมแวบผ่านไป "ผิดปกติไปจริง"

โม่ฉือหานเกลียดหยุนถิงแทบตาย อุตส่าห์จับผิดของนางได้ควรบอกให้ทุกคนได้รู้กันไปทั่วสิ ไยถึงมาช่วยนางปกปิด

"อย่าคิดมาก ทุกอย่างมีข้า รีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เจ้ายังต้องแข่ง" จวินหย่วนโยวพูดด้วยความเป็นห่วง

"อืม" หยุนถิงเข้าใกล้จวินหย่วนโยวอีกเล็กน้อย หลับตาและหลับไปในไม่นานหลังจากนั้น

จวินหย่วนโยวฟังเสียงหายใจตื้นๆ ของนาง ระหว่างคิ้วนั้นก็มีความจริงจังขึ้นเล็กน้อย

ต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน จวินหย่วนโยวเองก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวของโม่ฉือหาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเขายืนดูหยุนถิงอยู่นอกล้านในคืนนี้ และบวกกับสิ่งที่หยุนถิงพูดในเมื่อกี้ หรือว่าโม่ฉือหานเสียใจภายหลัง เปลี่ยนใจอยากได้หยุนถิงกลับไปครอง

นอกจากความเป็นไปได้แบบนี้แล้ว จวินหย่วนโยวก็คิดแบบที่สองไม่ออกอีก เพราะผู้ชายที่มีคิดแค้นเช่น โม่ฉือหานแล้ว หากเป็นอดีตจะไม่มีวันปล่อยหยุนถิงไปง่ายๆอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะยังไง หยุนถิงก็เป็นผู้หญิงที่เขารักอย่างลึกซึ้ง และรักเพียงคนเดียวเท่านั้น ชาตินี้จวินหย่วนโยวจะไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด

นอนหลับฝันดีจนถึงรุ่งเช้า

วันรุ่งขึ้นเป็นการแข่งขันรอบก่อนชิงชนะเลิศ ตอนหยุนถิงตื่นมาจวินหย่วนโยวก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว หลงเอ้อบอกว่าซื่อจื่อถูกฝ่าบาทเรียกพบ หยุนถิงก็ไม่ได้คิดมาก ลุกขึ้นก็เห็นหยุนหลียืนอยู่นอกลาน มองดูรอยคล้ำใต้ตาของนาง ก็รู้ว่านังหนูนี้รู้ความจริงแล้ว

“ทำไมไม่เข้าไปหาข้า？” หยุนถิงถาม

หน้าของหยุนหลีดูเศร้าซึมและผิดหวัง "พี่ใหญ่ข้าขอโทษ เมื่อคืนข้ายังไม่เชื่อสิ่งที่เจ้าพูด"

"การประจักษ์ชัดคนคนหนึ่งออกก็พอแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงครั้งหน้านางขายเจ้าทิ้งแล้ว เจ้ายังช่วยนางนับเงินอยู่" หยุนถิงพูดปลอบโยน

“พี่ใหญ่ ข้าเคยไม่เข้าใจ พวกข้าต่างก็เป็นพี่น้องแท้ๆกัน เหตุใดพี่รองถึงได้กลายเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้？” หยุนหลีมองมา

“พี่น้องกันแท้ๆแล้วจะทำไม หากละเมิดถึงผลประโยชน์ของกันและกัน ก็ไม่ต้องพูดถึงความรักความสัมพันธ์กันใดๆ บางครั้งคนที่ทำร้ายเจ้าลึกที่สุดก็คือญาติของเจ้า ตรงกันข้าม คนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เมื่อพบหากันแล้วก็ยิ่งสนิทไปกว่าพี่น้องแท้ๆกันอีก เดี๋ยวต่อไปเจ้าก็เข้าใจแล้ว"

“พี่ใหญ่ หากต้องการให้ช่วยเจ้าก็บอกข้า” หยุนซูเดินเข้ามาและพูด

"อืม"

สามพี่น้องกำลังเดินไปที่สนามแข่ง ระหว่างทางก็เจอศัตรูคู่แค้นคนหนึ่งพอดี ไท่จื่อแห่งแคว้นเป่ยลี่เป่ยหมิงฉี่

เขาอาเจียนและท้องเสียเป็นเวลาสามวัน และในที่สุดก็หายดีขึ้นแล้ว แต่ได้ยินลูกน้องของเขาบอกว่าไม่พบบ่าวรับใช้ชายที่วางยาให้เขาสักที เป่ยหมิงฉี่โกรธมากนัก เมื่อได้ยินลูกน้องแจ้งสถานการณ์ในช่วงนี้ เป่ยหมิงฉี่ก็อยากพบหยุนถิงหน่อย

“ไปไปไป ข้ากำลังคุยกับคนสวยอยู่ อย่าขัดจังหวะ คนสวยหากเจ้ามาเป็นคนของข้า ข้าจะให้ตำแหน่งไท่จื่อเฟยแก่เจ้า และเมื่อข้าสืบทอดบัลลังก์ เจ้าก็คือฮองเฮาแห่งแคว้นเป่ยลี่ อยู่ใต้คนๆเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น”

ขอเพียงแค่เจ้าตอบตกลง ข้าจะเลิกมีผู้หญิงคนอื่นเพื่อเจ้าในตอนนี้เลย โปรดปรานตามใจเจ้าเพียงผู้เดียว และชาตินี้ก็จะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีกต่อไป คนสวยเจ้ายอมหรือไม่？" เป่ยหมิงฉี่ถามด้วยความตื่นเต้น

ในไม่ไกล โม่ฉือหานกำลังจะไปที่สนามแข่งขัน แต่ก็เห็นฉากนี้พอดี และได้ยินคำพูดของเป่ยหมิงฉี่พอดี ทำเอาโม่ฉือหานโกรธจนหน้ามืดครึ้ม ขณะที่โม่ฉือหานโกรธ มองไปทางหยุนถิง เขาก็อยากรู้ว่าหยุนถิงจะตอบอย่างไร

แต่ก็เห็นหยุนถิงทำท่าทางเหมือนดูคนปัญญาอ่อน โดยไม่สนใจใดๆ และเดินจากไป

จากนั้นโม่ฉือหานก็รู้สึกโล่งใจลง มีความดีใจแวบผ่านในดวงตา หยุนถิงไม่ใช่ผู้หญิงที่หยิ่งยโส ทระนงจริงๆด้วย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงดีใจและตอบตกลงไปนานแล้ว เพราะนั้นเป็นถึงไท่จื่อเฟย ฮองเฮาในอนาคตของแคว้นต้าเยียน

เป่ยหมิงฉี่แตะจมูกแล้วโบกมือ ไม่ได้โกรธหรือโมโหใดๆ แต่กลับมีความสนใจมากยิ่งขึ้น "คนสวย เจ้าอย่าไปสิ หากเจ้าไม่พอใจกับเงื่อนไขที่ข้าเสนอไป พอเพียงเจ้าบอก ข้าจะตอบตกลงอย่างแน่นอน"

เพราะตื่นเต้นเกินไป เป่ยหมิงฉี่จึงยื่นมือจะไปดึงไหล่ของหยุนถิง

แต่กลับถูกหยุนถิงจับมือไว้ ร่างกายหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ออกมือโหดและรวดเร็ว ท่าทุ่มหลังเอวอย่างสวยงาม จากนั้นเป่ยหมิงฉี่ก็ล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย เจ็บจังเลย คนสวยทำไมเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ กล้าโยนข้าล้มลงกับพื้น？” เป่ยหมิงฉี่แยกเขี้ยวยิงฟันด้วยความเจ็บปวด

"เป่ยหมิงฉี่ เจ้าบ้าพอหรือยัง หากยังก่อความวุ่นวายสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นนี้อีก ข้าจะดึงลิ้นเจ้าทิ้ง ให้เจ้าตะโกนไม่ได้ตลอดชีวิตเลย" หยุนถิงพูดอย่างหมดความอดทน

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เป่ยหมิงฉี่ก็รู้สึกแย่แล้ว ราวกับว่าเห็นผี มองดูคนตรงหน้า "เจ้า เจ้าคือหยุนถิง?"