จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 187

หยุนถิงได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น ในดวงตามีความเย็นชาแวบผ่านไป หันหลังและจากไป

โม่ฉือหานเห็นหยุนถิงหายไปจากในความมืดเพียงในชั่วพริบตา จากนั้นก็ค่อยรู้สึกโล่งใจลง

เขาเห็นชัดเจนว่าหยุนถิงเป็นคนทำเอง และสามารถจับนางตรงจุดนี้ได้เลย แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนี้ ราวกับว่าไม่มีความคิดเช่นนั้นด้วยซ้ำเลย

ในตอนกลางคืนหยุนหลีถูกงูไล่ตาม แม้โม่ฉือหานจะไม่ว่าเพราะเหตุใด แต่ก็ดูออกว่ามีคนจงใจทำ เพราะนี่คือสถานที่จัดงานเทศกาลดอกท้อ ก่อนหน้านี้เขาได้ให้คนไปโรยผงหรดาลเป็นเวลาตั้งสามวันแล้ว หากมีงูก็ถูกไล่ไปนานแล้ว ทำไมจู่ๆถึงมีงูตัวหนึ่งโผล่ออกมาได้

เมื่อเห็นการกระทำในคืนนี้ของหยุนถิง โม่ฉือหานก็เดาออกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นฝีมือของหยุนหลิง

น้องสาวแท้ๆของตัวเองยังกล้าลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้ โม่ฉือหานยิ้มมุมปากด้วยความดูถูก แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ และกลับไปนอนบนเตียงต่อ ครั้งนี้อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย

ส่วนในห้องของหยุนหลิง ในขณะนี้หน้านางกำลังซีดยิ่งนัก คนทั้งคนเอนกายพิงอยู่ตรงมุมเตียง กลัวจนตัวสั่นไปหมด ทั้งห้องของนาง รวมทั้งบนเตียงและผ้านวม ถูกล้อมรอบไปด้วยงู หยุนหลิงตกใจกลัวจนแทบขาดใจตาย รีบร้องขอความช่วยเหลือ

เมื่อคนอื่นๆ ในที่พักเปลี่ยนม้าได้ยินเสียงกรีดร้องอันอนาถเช่นนี้ ก็รีบวิ่งไปตรวจสอบทันที รวมทั้งหยุนหลี

องครักษ์ที่อยู่นอกประตูรีบเข้ามาทันที ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคุณชายและคุณหนูของขุนนางทั้งนั้น หากเกิดอะไรขึ้น พวกเขาคงแบกรับไม่ไหว

แต่เมื่อองครักษ์ผลักประตูเข้าไป ต่างก็ตกใจกันหมด

“ทำไมมีงูเยอะเช่นนี้ รีบไปเอาผงหรดาล？”องครักษ์คนหนึ่งตะโกนขึ้นทันที

องครักษ์สองคนไปเอา องครักษ์คนอื่นๆชักดาบยาวออกมาแล้วฟัน แต่งูฝูงนั้นแสนรู้ยิ่งนัก จำนวนก็มาก ทำเอาองครักษ์ก็กลัวจนไม่กล้าเข้าไป ทำได้เพียงฟันดาบยาวอยู่ที่นอกประตู

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเสียง ก็เดินออกจากห้อง เมื่อเห็นฝูงงูในห้องของหยุนหลิงต่างก็ตกตะลึงกันหมด หวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจเลย

“นั่นเป็นห้องของพี่รอง ข้าจะไปช่วยพี่รอง พี่รองเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” หยุนหลีพุ่งเข้าไป

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หยุนหลิงก็เหมือนเห็นผู้ที่ช่วยชีวิต "น้องสี่ช่วยข้าด้วย ข้ากลัวมาก"

“พี่รองเจ้าอย่ากลัว องครักษ์จะช่วยเจ้าแน่นอน”

องครักษ์สองคนพุ่งเข้ามา "คุณหนูหลีรีบหลบไป ยาผงหรดาลมาแล้ว"

องครักษ์คนอื่นๆก็รีบรับมาทันที แล้วโรยลงบนพื้นทั้งหมด ฝูงงูได้กลิ่นสิ่งนี้ ก็เหมือนถูกทำให้ตกใจ วิ่งหลบหนีไปมั่ว ล้วนหนีออกไปทางหน้าต่างหมด

หยุนหลีรีบหยิบผงหรดาลมาหนึ่งห่อทันที โรยลงบนตัวตัวเอง แล้วพุ่งเข้าไป ขณะที่เข้าไปนางก็โรยไปด้วย

หยุนหลิงที่อยู่บนเตียงเห็นหยุนหลีเข้ามาช่วยตัวเองอย่างไม่คำนึงถึงอันตราย ก็รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก กอดหยุนหลีไว้แล้วร้องไห้

ในพริบตา ฝูงงูก็ถอยออกไป

คนอื่นๆ ก็รีบเข้ามาทันที "คุณหนูหลิง ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมห้องของเจ้าถึงมีงูเยอะเช่นนี้？"

“ข้าก็ไม่รู้ ข้ากำลังหลับอยู่จู่ๆก็เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่บนหน้าข้า ลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นงู แถมยังเต็มไปทั้งห้องด้วย ดังนั้นข้าจึงรีบร้องขอความช่วยเหลือ” หยุนหลิงกลัวจนเสียงสั่นไปหมด

“เมื่อสามวันก่อน หลีอ๋องก็ได้ให้คนโรยผงหรดาลแล้ว ไม่น่ามีงู เจ้าได้สัมผัสอะไรหรือเปล่า？” องครักษ์ถาม

หยุนซูที่เดินเข้ามาเห็นชุดบนเตียง ก็เข้าใจในทันที

“พี่รอง เจ้าคิดว่าน้องสี่โง่มากเลยหรือ ต่อให้เจ้าจะไม่พอใจกับพี่ใหญ่มากเพียงใด ก็ไม่ควรเอาน้องสี่มาเป็นเครื่องมือในการโจมตีคนอื่น หากน้องสี่เจองูกัดแล้วเป็นพิษจริง เจ้าเคยคิดถึงผลที่ตามมาหรือไม่ นางเป็นน้องสาวแท้ๆแม่เดียวกันของเจ้า เจ้าทำลงไปได้อย่างไร？" หยุนซูกล่าว

ประโยคเดียว พูดความสงสัยทั้งหมดในใจของหยุนหลีออกมา

“หยุนซู เจ้ามายุให้รำ ตำให้รั่วอะไรตรงนี้ เจ้าคิดอะไรกันแน่ แม้ว่าพี่ใหญ่จะปฏิบัติต่อเจ้าไม่เลว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมาใส่ร้ายข้าเช่นนี้” หยุนหลิงจ้องมองด้วยความโกรธ

“ที่ข้าพูดไม่ผิด ในใจของพี่รองรู้ดีที่สุด น้องสี่พวกข้าไปกันเถอะ” หยุนซูดึงหยุนหลีและจากไป

"น้องสี่ เจ้าฟังคำอธิบายของข้า------" หยุนหลิงตะโกนใส่แผ่นหลังของหยุนหลี แต่หยุนหลีกลับไม่ได้หันหลังกลับ

เมื่อกลับไปถึงห้องของตัวเอง หยุนหลีก็ยังคงรู้สึกไม่น่าเชื่อ "พี่สาม เจ้าว่าเหตุการณ์ในวันนี้เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่？"

“ที่พักเปลี่ยนม้ามีคนอาศัยอยู่มากมาย ทำไมห้องของคนอื่นถึงไม่เป็นไร กลับมีแต่ห้องของนางเต็มไปด้วยงู หรือเป็นเพราะชุดของเจ้า นางไม่ได้อยากทำร้ายเจ้า เพียงแค่อยากใช้เจ้าเป็นเครื่องมือในจัดการกับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ค่อยระวังนางเป็นอย่างมาก นางจึงไม่มีโอกาสเลย ดังนั้นนางจึงต้องใช้เจ้าจัดการกับพี่ใหญ่เท่านั้น ส่วนพี่ใหญ่ก็ปฏิบัติต่อเจ้าไม่เลว ก็ไม่คิดที่จะเตรียมป้องกันต่อเจ้า”

หยุนหลีตกตะลึง "พี่รองจะจัดการกับพี่ใหญ่ นางเป็นไปได้อย่างไร？"

“บางครั้งความหึงหวงของผู้หญิงก็สามารถทำลายทุกสิ่งได้ แม้แต่เจ้าน้องสาวแท้ๆของนาง นางยังทำลงไปได้ นับประสาอะไรกับพี่ใหญ่ที่เก่งกว่าเขามาตั้งแต่เด็ก เจ้าลองคิดดูดีๆเองเถอะ” หยุนซูตอบ

หยุนหลีคิดดูดีๆ เป็นเช่นนี้จริง ทุกครั้งในก่อนหน้านี้ล้วนเป็นพี่รองที่ค่อยยุยงนาง โดยบอกว่าพี่ใหญ่ทำอะไรเป็นอะไรอีกแล้ว เดิมทีหยุนหลีก็เป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้ว อะไรนิดหน่อยก็อารมณ์เสียง่าย จึงรีบไปหาเรื่องหยุนถิงทันที

เมื่อคิดแล้วก็รู้สึกน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง หยุนหลีรู้สึกกลัวทีหลัง จู่ๆก็ตระหนักได้ว่านางไม่เข้าใจพี่รองแม้แต่นิดเลย

ตัวเองเป็นน้องสาวแท้ๆของนาง นางก็สามารถหลอกใช้ได้แบบนี้ ทำไมนางถึงได้กลายเป็นคนเลวทราม โหดเหี้ยมเยี่ยงนี้ไปได้