จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 186

“ด้านในกล่องนี้เป็นกลิ่นที่มันชอบที่สุด อย่าโดนตัวเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะถูกมันโจมตีได้” ลู่เอ๋อร์ยื่นขวดขนาดเล็กขวดหนึ่งออกมา

“ลู่เอ๋อร์เจ้าอยู่ตรงนี้ทำไม คุณหนูหาเจ้าอยู่” เสียงตะโกนอย่างกระวนกระวายของสาวรับใช้คนหนึ่งดังมาจากไม่ไกล

"คุณหนูหลิงรบกวนท่านช่วยข้าเก็บรักษาไว้ครู่หนึ่ง เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา" หลังจากลู่เอ๋อร์พูดจบ ก็วิ่งจากไปกับสาวรับใช้คนนั้น

หยุนหลิงมองดูงูเขียวที่ใหญ่เท่านิ้วหัวแม่มือ กลัวจนหน้าซีดขาวไปหมด แต่ดวงตากลับฉายแววเหี้ยมโหด หันหลังกลับไปที่ลานของหยุนถิง

นางพึ่งถึง ก็เห็นหยุนหลีออกมาพอดี "หยุนหลีเจ้ากำลังทำอะไรอยู่？"

“พี่รอง ข้ามากินหม้อไฟที่ลานของพี่ใหญ่ ดื่มมากเกินไปจนอยากไปห้องน้ำ ห้องน้ำข้างมีองค์ชายสี่อยู่ ดังนั้นข้าจึงออกมาตามหาห้องน้ำที่ด้านนอก” หยุนหลีตอบ

"ตรงนั้นมีอยู่อันหนึ่ง ดูเสื้อผ้าเจ้าสิ เป็นผู้หญิงเวลาออกเรือนต้องรักษาภาพพจน์ให้ดี" หยุนหลิงช่วยนางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยความเป็นห่วง

"ดึกๆเยี่ยงนี้จะไปถือสาอะไรเยอะ ทำไมพี่รองไม่มาล่ะ หม้อไฟที่พี่ใหญ่ทำอร่อยมากเลย"

ประโยคเดียว สีหน้าของหยุนหลิงมืดครึ้มลงทันที นางไม่อยากมาหรือ เป็นเพราะหยุนถิงไม่ได้เรียกนางเลยต่างหาก

“ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายจึงไม่กิน เจ้าไปห้องน้ำเถอะ ข้ากลับก่อนแล้ว” หยุนหลิงหันหลังและจากไป

"อืม"

หยุนหลิงเดินไปสองสามก้าว เห็นหยุนหลีเดินตรงไปห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามอง นางรีบวิ่งกลับไปเปิดกรงที่ปิดงูเอาไว้ แล้วรีบจากไป

ในลานของหยุนถิงมีคนเยอะเช่นนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะลงมือต่อหยุนถิง แต่หยุนหลีโง่เขลานี้ ไม่มีกุศโลบายใดๆ เลย และหยุนถิงเองก็ไม่ได้พึงระวังต่อหล่อน ดังนั้นจึงใช้หล่อนจัดการหยุนถิง

นอกลานมีคนมาอีกคนหนึ่ง คือโม่ฉือหานนั่นเอง

เขามองดูหยุนถิงที่อยู่ในลานด้วยสีหน้าที่เย็นชา นางในท่ามกลางฝูงชนงดงามยิ่งนัก โดยไม่เสแสร้งใดๆ นางนั่งกับทุกคนโดยไม่ได้ถือสาอะไร กินเนื้อและดื่มอย่างอร่อย ด้วยท่าทางที่เป็นอิสระ และตามใจชอบเยี่ยงนั้น ทำเอาหัวใจที่เย็นยะเยือกของโม่ฉือหานบีบอย่างแรง มีร่องรอยของความเสียใจภายหลังเกิดขึ้นในใจของเขา

หวังยิ่งว่า รอยยิ้มนั้นของนางจะยิ้มให้กับตัวเอง แต่น่าเสียดายมันไม่มีวันเป็นไปได้แล้ว

จวินหย่วนโยวที่อยู่ในลานสังเกตเห็นโม่ฉือหานที่อยู่นอกลาน เขาคีบเนื้อชิ้นหนึ่งขึ้นมาและป้อนเข้าปากหยุนถิง "เนื้อนี้พอดีเลย"

หยุนถิงไม่ได้คิดอะไรมาก อ้าปากและกินลงไป "ขอบคุณซื่อจื่อ"

"ไม่ต้องเกรงใจ"

เมื่อเห็นจวินหย่วนโยวป้อนเนื้อให้หยุนถิงด้วยตัวเอง ดวงตาของโม่ฉือหานเต็มไปด้วยความเย็นชาและกระหายเลือด

เดิมทีทุกอย่างนี้ควรเป็นของตัวเอง แต่เป็นเพราะจวินหย่วนโยวทั้งหมด เป็นเพราะเขาแย่งหยุนถิงไป แย่งทุกสิ่งที่ควรเป็นของเขาไป ณ วินาทีนี้โม่ฉือหานเกลียดจวินหย่วนโยวยิ่งนัก

“อ๊ากกก ช่วยด้วย มีงู พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังเข้ามา

โม่ฉือหานหันหัวมองไป ก็เห็นหยุนหลีวิ่งอย่างด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก และดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังตามหลังนางมา

หยุนถิงที่อยู่ในลานได้ยินเสียงตะโกน ก็รีบวิ่งไปทันที ก็เห็นโม่ฉือหานโจมตีไปที่ด้านหลังของหยุนหลี

“หลีอ๋อง ท่านทำอะไร？” หยุนถิงพูดอย่างไม่พอใจ

"พี่ใหญ่ มีงูจะกัดข้า ช่วยด้วย!" นาทีที่หยุนหลีจับโดนหยุนถิง ก็ร้องไห้ทันที

"อย่ากลัว ข้าจะไม่ปล่อยให้เป็นอะไรไปแน่นอน" หยุนถิงปกป้องนางไว้ข้างหลัง

สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชาราวกับเกล็ดน้ำแข็ง เหลือบมองหยุนถิง "เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนปล่อยงูกัดนางหรือ?"

“ไม่เช่นนั้นล่ะ?” หยุนถิงถามกลับ

“เกิดอะไรขึ้น?” หยุนซูถามด้วยความเป็นห่วง

หลังจากผ่านเรื่องเมื่อครู่ ทุกคนก็กลับมายังที่นั่ง และคีบอาหารให้หยุนหลี มองดูเนื้อชามใหญ่ขนาดนั้น หยุนหลีก็ลืมความกลัวในเมื่อกี้ทันที "ทำไมจู่ๆ ข้าถึงรู้สึกว่าการที่ข้าถูกงูกัดก็ไม่เลวนัก ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่ได้กินเนื้อชามใหญ่ขนาดนี้”

หยุนถิงไม่พูดอะไร เพียงแค่เอาแต่คีบอาหารให้นาง

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับ พรุ่งนี้ก็คือการแข่งขันรอบก่อนชิงชนะเลิศแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปเตรียมตัว

หยุนหลีไม่กลับไปที่ห้องของตัวเอง หลังจากฟังคำพูดของพี่ใหญ่กลางคืนจึงนอนห้องเดียวกับหยุนซู กลัวตัวเองจะฝันร้าย

เวลาเที่ยงคืน ทุกคนหลับไป ทั้งที่พักเปลี่ยนม้าเงียบยิ่งนัก หยุนถิงลุกขึ้นและกระโดดออกจากหน้าต่าง ตรงไปที่ห้องของหยุนหลิง โยนเสื้อผ้าที่หยุนหลีสวมใส่ก่อนหน้านี้ลงบนเตียงของหยุนหลิง หันหลังและจากไป

หยุนถิงเด็ดใบไม้จากต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆมาใบหนึ่งแล้วเป่า

เดิมทีโม่ฉือหานที่อยู่ในห้องก็รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนกลางคืน พลิกไปพลิมานอนไม่หลับ เมื่อได้ยินเสียงเพลง เขาก็ตื่นขึ้นทันที

เสียงนั้นเขาคุ้นเคยยิ่งนัก เป็นเสียงที่หยุนถิงสั่งสอนสองแม่ลูกตระกูลหลิวนั้น

โม่ฉือหานลุกขึ้นและตรงไปที่หน้าต่าง ก็เห็นหยุนถิงที่อยู่ห่างออกไปกว่าสิบเมตรกำลังเป่าใบไม้ หัวใจของโม่ฉือหานก็เต้นเร็วขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน รอบๆก็ดังไปด้วยเสียงฟ่อๆ งูจำนวนนับไม่ถ้วนคลานออกมาจากทุกทิศทุกทาง ล้วนคลานเข้าไปในห้องหนึ่งห้อง

เหมือนจะรับรู้ถึงการจ้องมองข้างหลัง หยุนถิงหันหลังมองก็สบตาที่เย็นชาและเฉียบคมของโม่ฉือหาน ขมวดคิ้ว

สบตากัน ไม่มีใครพูดอะไร อากาศก็หยุดนิ่ง

หยุนถิงคิดไม่ถึงว่าดึกขนาดนี้แล้วโม่ฉือหานยังไม่นอน สภาพนี้คงเฝ้าดูมานานแล้ว ดังนั้นเขาก็เห็นที่ตัวเองควบคุมฝูงงูแล้วสินะ------

“อ๊ากกก มีงู ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!” เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วฟ้า