จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 185

"หม้อไฟก็คือจานใหญ่หนึ่งใบ ต้มผักและเนื้อทั้งหมดลงไปในนั้น วิธีทำง่ายมาก สิ่งที่สำคัญคือก้นหม้อและเครื่องปรุง คืนนี้ให้ท่านรองชิมฝีมือการทำอาหารของข้าดู" หยุนถิงตอบ

"ฝีมือการทำอาหารของฮูหยินดีที่สุดอยู่แล้ว" จวินหย่วนโยวพยักหน้า

หลังจากนั้นไม่นาน หยุนหลีก็พาคนรับใช้สองสามคนเข้ามาพร้อมกับหม้อ เตา และผัก

หยุนถิงให้หลิงเฟิงกับรั่วจิ่งย้ายโต๊ะไปในลาน คนอื่นๆได้ยินว่าฮูหยินทำของอร่อย ต่างก็รีบวิ่งมาช่วยทันที

ทุกคนเห็นว่ามู่ซิวหลันและอู่เสี่ยวหร่านก็เข้ามาในลานของจวินซื่อจื่อ ต่างก็รู้สึกเสียใจภายหลัง รู้ตั้งแต่แรกพวกเขาก็ช่วยหยุนถิงเหมือนกัน

หยุนถิงพาหลงเอ้อตรงไปที่หลังครัว ระหว่างทางก็เจอคนรู้จักพอดี หลีอ๋องโม่ฉือหาน

เมื่อมองดูใบหน้าที่สวยงามของนาง และท่าทางที่พูดคุยกับองครักษ์ที่อยู่ข้างๆอย่างมีความสุข สีหน้าของโม่ฉือหานก็ยิ่งแย่ลง

หยุนถิงเองก็มองเห็นโม่ฉือหาน แต่ก็ไม่สนใจเขา สีหน้าเย็นชาลงทันที และเดินผ่านเขาไป

โม่ฉือหานโกรธมาก ไอ่หยุนถิงบ้านี้ กล้ามองข้ามตัวเอง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

“หยุนถิง!” โม่ฉือหานตะโกนด้วยความโกรธ

จากนั้นหยุนถิงจึงค่อยหยุดเดิน หันหลังมอง "ไม่ทราบว่าหลีอ๋องเรียกข้า มีเรื่องใด？"

“ข้าได้ยินว่าเจ้าจะฉลองในลานของตัวเอง ดีใจเร็วเกินไปหรือเปล่า แค่ได้ที่หนึ่งในรอบการแข่งรอบแรกไม่เห็นมีไรน่าดีใจเลย ใครจะเป็นผู้ชนะในตอนท้ายสุดยังไม่แน่เลย” น้ำเสียงของโม่ฉือหานเย็นชาและรังเกียจ

“หลีอ๋องพูดถูก ใครจะเป็นผู้ชนะในตอนท้ายสุดยังไม่แน่ แต่ที่หนึ่งของการแข่งขันรอบแรกก็คือข้า นี่เป็นการตัดสินโดยฝ่าบาท หากมีความคิดเห็นอย่างไร ก็สามารถไปหาฝ่าบาทได้” หยุนถิงกล่าวอย่างไม่แยแส

“อีบ้าเอ๊ย เจ้าอย่าได้ใจไป” โม่ฉือหานกัดฟันด้วยความแค้น

"ชีวิตเป็นสิ่งที่สั้นนัก สามารถได้ใจชั่วขณะก็ได้ใจชั่วขณะ ต่อไปหลีอ๋องอยู่ห่างจากข้าหน่อยดีกว่า มิฉะนั้นซื่อจื่อของข้าเห็นเข้าจะหึง" หยุนถิงทิ้งประโยคเช่นนี้ไว้ โดยไม่สนใจเขา หันหลังและจากไป

หลงเอ้อรีบยกนิ้วให้หยุนถิงทันที "ฮูหยิน สุดยอด"

โม่ฉือหานมองดูแผ่นหลังที่เย็นชา โอหังและถือดีของนาง ก็โกรธยิ่งนัก และสาบานในใจว่าไม่ช้าจะให้หยุนถิงได้เจอดี

ซวนอ๋องโม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ไม่ไกลมองดูฉากตรงหน้านี้ มุมปากก็ปรากฏความกระแนะกระแหน

โม่ฉือหานคงเสียใจภายหลังแล้วสินะ ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงได้กระตือรือร้นที่จะมาหาเรื่องไม่สบายใจให้ตัวเองทำไม ทำตัวเอง

โม่เหลิ่งเหยียนหันหลังและกำลังจะจากไป แต่เสียงของหยุนถิงกลับดังมาจากข้างหลั "ซวนอ๋อง โปรดช้าก่อน ไม่รู้ว่าซวนอ๋องยอมให้หน้ามาทานอาหารที่ลานของข้าในตอนกลางคืนหรือไม่？"

โม่เหลิ่งเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "เจ้าเชิญข้า?"

"ครั้งที่แล้วตอนสระน้ำพุร้อนก็เป็นซวนอ๋องที่ออกมือช่วยเหลือ หยุนถิงยังไม่ทันได้ขอบคุณ ก็ถือเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณละกัน แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ข้าทำหม้อไฟ แต่ข้ารับประกันได้ว่าอร่อยแน่นอน" หยุนถิงอธิบาย

“อย่างงี้ก็คือ จวินหย่วนโยวก็ยังไม่ได้กิน?” โม่เหลิ่งเหยียนเอ่ยปาก

หยุนถิงไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้า "อืม คนเยอะเช่นนี้หายาก สนุกสนาน ดังนั้นข้าจึงนึกถึงหม้อไฟนี้"

“ได้ ข้าให้หน้าเจ้า”

"ขอบคุณซวนอ๋อง เช่นนั้นซวนอ๋องก็ไปก่อนเถอะ ข้าจะไปที่ครัวทำเครื่องปรุงรสสักหน่อย" หยุนถิงพาหลงเอ้อและจากไป

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูแผ่นหลังของนาง รอยยิ้มแวบผ่านดวงตาของเขา ยกเท้าแล้วเดินไปยังลานของจวินหย่วนโยว

หยุนถิงไปที่หลังครัวโดยตรง ใช้วัตถุดิบที่มีอยู่ ไม่ช้าก็ทำเครื่องปรุงรสน้ำใสและหมาล่าสำหรับหม้อไฟเสร็จ และทำจิ้มน้ำจิ้มขนาดใหญ่สองหม้อ และเครื่องปรุงที่หลังครัวไม่มี หยุนถิงก็หยิบมันออกมาจากมิติโดยตรง

ในลาน หยุนถิงได้วางหม้อถ่าน เตาอั้งโล่ และหม้อไว้บนโต๊ะสองโต๊ะ ซึ่งเป็นวิถีการรับประทานอาหารแบบบ้านไร่สมัยใหม่อย่างแน่นอน

"แน่นอนว่าก็ต้องเป็นเพราะเรื่องครั้งที่แล้วตอนอยู่ในสระน้ำพุร้อน------" โม่เหลิ่งเหยียนยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหยุนถิงขัดจังหวะไป

"ซื่อจื่อ ครั้งที่แล้วตอนอยู่สระน้ำพุร้อน แม้ว่าซวนอ๋องจะไม่ช่วยอะไร แต่เขาก็ไม่ได้ซ้ำเติมใดๆ ดังนั้นข้าจึงเชิญเขามา พวกท่านสองคนปรับความเข้าใจกันก่อน จะสู้ก็รอกินเสร็จแล้วค่อยสู้ แต่อย่าทำร้ายโดนหม้อไฟนี้ของข้าก็พอ” หยุนถิงพูดทันที และคีบเนื้อชิ้นหนึ่งให้จวินหย่วนโยว

"เห็นแก่หน้าเจ้า ข้าไม่ถือสากับเขา" จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะ

“ข้าก็ไม่ถือสากับเข้า”

โม่หลานมองดูสถานการณ์ที่ตึงเครียดนี้ ก็รีบพูดไกล่เกลี่ยว่า："จู่ๆข้าก็รู้สึกว่า หม้อใบใหญ่ของข้านั้นส่งถูกคนจริงด้วย หม้อไฟนี้ของคุณหนูหยุนอร่อยมากเลย"

ทุกคนต่างก็หัวเราะกัน หยุนหลีก็ชมว่า "อยู่กับพี่ใหญ่ก็มักมีลาภปาก"

"ฝีมือการทำอาหารของคุณหนูหยุนคงดีกว่าพ่อครัวหลวงในพระราชวัง" ซูชิงโยวพูดชมเชย

มู่ซิวหลันกับอู่เสี่ยวหร่านพึ่งเข้ามา ต่างก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพูด เอาแต่กินเท่านั้น

หยุนถิงหัวเราะจนไม่สามารถหุบปากได้ "ข้าชอบฟังคนอื่นชมข้า พวกเจ้าสามารถพูดเยอะๆหน่อย"

นอกลาน หยุนหลิงเฝ้าดูคนที่อยู่ข้างในโห่ร้อง กินและดื่มกันอย่างมีความสุข โกรธจนนางหน้าซีดไปหมด

ใยหยุนถิงที่สมควรตาย ต่างก็เป็นพี่น้องกัน นางเรียกหยุนหลีและหยุนซู แต่กลับไม่เรียกตัวเอง เห็นได้ชัดว่ามีความคิดเห็นต่อตนชัดๆ หม้อไฟบ้าบออะไรกัน นางไม่เห็นอยากกินเลย

หยุนหลิงจากไปด้วยความโกรธ เดินไปไม่ไกลก็เห็นสาวรับใช้ตัวน้อยคนหนึ่งกำลังแกล้งงูอยู่ ทำเอาหยุนหลิงถอยหลังด้วยความกลัว

“คุณหนูหลิงไม่ต้องกลัว นี่คือสัตว์เลี้ยงของคุณหนูของข้า งูตัวนี้เชื่อฟังมาก มันจะโจมตีคนก็ต่อเมื่อได้กลิ่นที่มันชอบเท่านั้น” สาวรับใช้อธิบาย

ตอนนั้นเองหยุนหลิงก็จำได้ว่า นางก็คือสาวรับใช้คนสนิทของซ่างกวนหรู "แล้วมันชอบกลิ่นอะไร？"