จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 196

“น้องสาว เจ้าจงติดตามฝ่าบาทไปก่อนเถิด” เหมยเฟยกล่าว

“เพคะ” หลิ่วเฟยเหลือบมองไปทางซ่างกวนหรู จากนั้นรีบตามติดฮ่องเต้ไป

เหมยเฟยเดินตรงเข้ามามองซ่างกวนหรูจากด้านบน “คุณหนูหรู ลุกขึ้นก่อนเถิด ฝ่าบาทส่งให้คำสัญญาแล้วว่าจะมอบสิ่งที่เจ้าประสงค์ให้ แน่นอนว่าจะมิคืนคำ เพียงแต่เมื่อครู่เป่ยหมิงไท่จื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว ความปลอดภัยของเขาส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น สิ่งใดสำคัญกว่ากัน คุณหนูหรูคาดว่าคงจะรู้ดี”

สีหน้าของซ่างกวนหรูดูมิน่ามองนัก นางรีบคุกเข่าคารวะกล่าวว่า “หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

“คุณหนูหรูเป็นคนเฉลียวฉลาด ควรจะรู้ดีว่าสิ่งใดมิใช่ของเราอย่าได้ไปเอามา มิเช่นนั้น เมื่อถึงเวลาแล้วจะมิได้สิ่งใดเลย อย่าได้พ่ายแพ้ให้แก่ความเฉลียวฉลาดของตนเอง” เหมยเฟยหัวเราะเหอะๆ

บางทีเมื่อครู่คนอื่นอาจมิทันได้มองว่าซ่างกวนหรูต้องการให้ฝ่าบาทประทานสิ่งใด แต่เหมยเฟย มองออกจากริมฝีปากของนางว่านางต้องการให้ประธานการสมรส

ซ่างกวนหรูได้ชื่อว่าเป็นยอดสตรีเฉลียวฉลาดแห่งเมืองหลวง ดังนั้นนางจึงมีความเย่อหยิ่งในตนเองยิ่งนัก ผู้ที่นางร้องขอจะแต่งงานด้วยคาดว่าคงมิใช่คนธรรมดา

เมื่อครู่เหมยเฟยได้สังเกตแววตาของซ่างกวนหรูที่มองไปทางจวินหย่วนโยวนั้นว่ามิธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อครู่ตอนที่หยุนถิงเดินทางจากไปพร้อมกับเป่ยหมิงฉี่ มุมปากของนางเผยอขึ้นอย่างสะใจ ทำให้เหมยเฟยอดมิได้ที่รู้สึกสงสัยเจตนาร้ายครั้งนี้ของซ่างกวนหรู

การที่นางมีวันนี้ได้ก็เพราะหยุนถิงคอยช่วยเหลือนาง ดังนั้นเหมยเฟยจะมิให้ใครเข้ามาขัดขวางทำลายความสุขของหยุนถิงอย่างแน่นอน

สีหน้าของซ่างกวนหรูดูซีดเผือด คิ้วทั้งสองข้างของนางขมวดเข้าหากัน เหมยเฟยมองออกถึงวัตถุประสงค์ของนางงั้นหรือ แต่เมื่อครู่นางยังมิได้กล่าวสิ่งใดออกไป มิน่าจะเป็นไปได้

“คุณหนูหรูครุ่นคิดไตร่ตรองดูก่อนเถิดแล้วค่อยทูลขอ” เหมยเฟยทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคแล้วเดินทางจากไปเช่นกัน

ซ่างกวนหรูมองไปยังร่างที่จากไปซึ่งดูหยิ่งผยอง นางรู้สึกมิพึงพอใจและอิจฉาริษยา ก็เพียงแค่สตรีธรรมดาคนหนึ่ง อาศัย ว่าเป็นสนมรักของฝ่าบาทจึงได้มีท่าทีเช่นนี้ นางมีอะไรดีกัน ความอับอายขายหน้าที่ได้รับในวันนี้ ซ่างกวนหรูจะต้องเอาคืนในวันข้างหน้าอย่างแน่นอน!

อีกด้านหนึ่งภายในห้อง

ฮ่องเต้ได้รีบเดินทางไปทันที และพบว่าเป่ยหมิงฉี่นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากขาวซีดไร้เส้นเลือดฝาด ลมหายใจรวยริน

“เป่ยหมิงไท่จื่อเป็นอย่างไรบ้าง ถอนพิษออกมาได้แล้วหรือไม่?” ฮ่องเต้เอ่ยถาม

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันถอนพิษให้เขาเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่พิษนี้ร้ายแรงยิ่งนัก จึงทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแรง เพียงพักรักษาตัวอีกมิกี่วัน คาดว่าก็คงจะดีขึ้น” หยุนถิงตอบ

“ดี ดียิ่งนัก หยุนถิง เจ้าช่างเป็นดวงดาวผู้เข้ามาช่วยข้าไว้โดยแท้ เจ้ามีสิ่งใดที่อยากได้หรือไม่ ข้าจะประทานให้แก่เจ้า” ฮ่องเต้เอ่ยถามด้วยความยินดี

คิดมิถึงว่าหยุนถิงจะมีความสามารถมากมายเพียงนี้ ทำให้เขาต้องมองนางเปลี่ยนไปทันที

“การช่วยแบ่งเบาภาระให้แก่ฝ่าบาทเป็นหน้าที่ของหม่อมฉันและเป็นเกียรติยิ่งนัก หม่อมฉันมิมีสิ่งใดที่อยากได้เพคะ” หยุนถิงตอบรับอย่างนอบน้อม

ฮ่องเต้รู้สึกชื่นชอบนางมากกว่าเดิม เมื่อนึกถึงซ่างกวนหรูที่พยายามรั้งเขาเอาไว้เพื่อจะขอของรางวัลที่ประธาน ส่วนหยุนถิงนางช่วยชีวิตคนสำคัญเอาไว้ กลับปฏิเสธรางวัลอย่างนอบน้อม เมื่อเทียบกันแล้วฮ่องเต้รู้สึกว่าหยุนถิงดีกว่าเหลือหลาย

“ข้ารู้ว่าเจ้าชื่นชอบทอง ถ้าเช่นนั้นถ้าจะมอบทองแก่เจ้าหนึ่งพันตำลึง” ฮ่องเต้ตรัส

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”

ฮ่องเต้เอ่ยถามอาการอีกสองสามประโยค แล้วกำชับหยุนถิงให้ดูแลรักษาร่างกายเป่ยหมิงไท่จื่อให้ดี ก่อนจะเสด็จจากไป

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว ภายในห้องอันใหญ่โตจึงเหลือเพียงแค่เป่ยหมิงฉี่ ซวนอ๋องจวินหย่วนโยว และหยุนถิง

“เป่ยหมิงไท่จื่อ ในวันนี้ท่านกินอะไรเข้าไปบ้าง ได้สัมผัสกับสิ่งได้ติดต่อกับผู้ใด?” ซวนอ๋องถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ฝ่าบาทกำชับให้เขาเข้ามาคลี่คลายคดีวางยาพิษนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องเอ่ยถามผู้เสียหายโดยตรง

หยุนถิงหายใจติดขัดด้วยความเกร็งเช่นกัน เนื่องจากพิษนี้ที่อยู่ในร่างกายเป่ยหมิงฉี่คือพิษชนิดเดียวกันกับในร่างของซื่อจื่อ ดังนั้นหยุนถิงจึงละทิ้งโอกาสในการแข่งขันรอบสุดท้ายเพื่อมาช่วยเข้ารักษาอาการเขา หากมิใช่เพราะนางเคยศึกษาพิษนี้ตอนทำการถอนพิษให้แก่ซื่อจื่อ คาดว่านางก็มิอาจช่วยเป่ยหมิงฉี่ได้เร็วเพียงนี้

“เมื่อเช้านี้ข้าตื่นขึ้นมาก็กินอาหารเช้าและอาหารเที่ยง ล้วนเป็นอาหารที่องครักษ์แคว้นต้าเยียนพวกเจ้านำมา และยังได้ดื่ม ซุปเห็ด ซุปเห็ดนั้นรสชาติดีทีเดียว ข้าดื่มมันหมดภายในครั้งเดียว จากนั้นก็ไปที่สนามแข่งขัน” เป่ยหมิงฉี่ตอบตามความจริง

แววตาของซวนอ๋องหรี่ลง บางทีปัญหาอาจจะเกิดขึ้นในซุปนั้น “เป่ยหมิงไท่จื่อพักผ่อนเถิด” เมื่อกล่าวจบเขาก็หันหลังเดินจากไป

“ซื่อจื่อ เจ้าจงส่งคนไปตรวจสอบที่ห้องครัวด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เข้าออกห้องครัว” หยุนถิงกล่าว

“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์รีบทำการออกสืบค้น

ทำเอาเสียทุกคนพากันตื่นตระหนกตกใจและกระซิบกระซาบ ผู้ใดที่มิมีธุระต่างพากันกลับเข้าไปในห้องมิกล้าออกมาข้างนอก

จนกระทั่งองครักษ์เงามังกรได้พบศพของแม่ครัวคนนั้นอยู่บริเวณใต้โขดหิน แต่นางสิ้นใจไปแล้ว พร้อมกับบาดแผลถูกแทงที่ท้อง

ซวนอ๋องรีบเดินทางมาดูในที่เกิดเหตุ พบว่าช่องท้องของแม่ครัวคนนั้นเลือดที่ไหลออกมาเริ่มเป็นสีเข้มแล้ว นั่นหมายความว่านางตายมาสักพักหนึ่ง จากนั้นจึงสั่งให้ทหารแบกร่างของนางกลับ

หยุนถิงได้ยินข่าวนี้ก็รีบเดินทางมาดูเช่นเดียวกัน นางพิจารณาตรวจสอบดูบาดแผลและร่างกายของแม่ครัว

โม่เหลิ่งเหยียนเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าชันสูตรศพเป็นด้วยงั้นหรือ?”

“ที่จริงแล้วศพก็มิต่างอันใดกับคนเป็นๆ ข้าก็พอทำได้” หยุนถิงตอบ นางจับจ้องไปยังมือของแม่ครัว

ในนิ้วมือของนางบริเวณซอกเล็บมีสีแดงเส้นๆ เล็กน้อย หยุนถิงยกมือนางขึ้นมาดู แล้วใช้แหนบคีบเส้นสีแดงนั้นออกมา

“นี่คือสิ่งใด?” จวินหย่วนโยวถาม

“นี่คือเนื้อเยื่อของผิวหนังมนุษย์ ก่อนตายนางน่าจะคว้าคอหรือแก้มของคนร้ายเอาไว้ ดังนั้นคนร้ายน่าจะถูกจิกจนได้รับบาดเจ็บ” หยุนถิงรีบอธิบาย

โม่เหลิ่งเหยียนมองไปด้วยความชื่นชม “ข้าจะไปสั่งให้ทุกคนมารวมตัวกัน หากใครได้รับบาดเจ็บ เช่นนี้คาดว่าคงจะเป็นผู้ร้าย”

“ลำบากซวนอ๋องแล้ว”

“นี่เป็นเรื่องที่ข้าควรกระทำ” โม่เหลิ่งเหยียนรีบสั่งให้คนไปจัดการทันที

จวินหย่วนโยวมองไปทางหยุนถิงที่ขมวดคิ้วเข้าหากัน จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ในเมื่อสืบพบหลักฐานเบาะแสแล้วเหตุใดเจ้าจึงยังมิผ่อนคลาย”

“คนร้ายเจ้าเล่ห์เพียงนี้ คาดว่าคงจะมิได้ทิ้งหลักฐานไว้ให้พวกเราสืบได้ง่ายๆ ซื่อจื่อพวกเราต้องวางแผนสำรองเอาไว้มิให้ทุกอย่างผิดพลาด” แววตาหยุนถิงเผยถึงความดุดันขึ้น