จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 214

“คุณหนูหยุน ท่านเป็นอะไรไป ทำไมสีหน้าถึงไม่น่าดูเช่นนี้” ฮูหยินกล่าวด้วยความห่วงใย

หยุนถิงถึงได้ตอบสนองกลับมา “ข้าไม่เป็นไร ช่วงอยู่ไฟหลังคลอดเลือดออกค่อนข้างมาก ของที่ไม่ดูดซับแบบนี้คิดว่าต้องเปลี่ยนเยอะมาก เปลี่ยนบ่อยๆร่างกายของท่านก็เหนื่อยล้า ข้าจะให้ของดีแก่ท่าน”

หยุนถิงหยิบผ้าอนามัยยาวพิเศษสำหรับหญิงคลอดบุตร แล้วก็ผ้าอนามัยโซฟีรุ่นซุปเปอร์ล็อค กางเกงในคนท้องแบบใช้แล้วทิ้งออกมาจากมิติ จากนั้นก็สอนวิธีใช้งานให้กับฮูหยินและซูมามา

ซูมามาฟังด้วยความตั้งใจ รับมาและสัมผัส “ของสิ่งนี้นุ่มมาก แค่สัมผัสก็รู้สึกสบายเป็นพิเศษ”

“ท่านเปลี่ยนให้กับฮูหยินเถอะ ผืนเดียวนี่ครึ่งวันก็ไม่มีปัญหา เห็นบางๆแบบนี้แต่ข้างในมีชั้นซึมซับในตัว และความยาวระดับนี้ถึงแม้จะนอนราบก็จะไม่เลอะไปบนกางเกงและที่นอน เช่นนี้ก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าตลอดเวลา ฮูหยินก็จะได้พักผ่อนดีๆ”

ซูมามาเปลี่ยนให้นางทันที ฮูหยินรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง “สบายมากจริงๆ ดีกว่าที่ข้าใช้ก่อนหน้านี้มากเลย คุณหนูหยุนมีวิธีจริงๆ”

“ฮูหยินเกรงใจไปแล้ว ข้าเก็บไว้ให้ท่าน ยังมีแผ่นรองผ้าอ้อมปูไว้ใต้ร่างกาย เปลี่ยนวันละแผ่นก็พอ ของพวกนี้ใช้หมดก็ทิ้งไปเลยโดยตรง แบบใช้แล้วทิ้ง” ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป ก็นำออกมาจากมิติมากมาย

เวลานี้หยุนถิงทอดถอนใจมากจริงๆ มิตินี้สามารถสร้างสิ่งต่างๆได้ช่างดีจริงๆ แค่คิดก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว

“คุณหนูหยุน ไม่ต้องมากขนาดนี้หรอก อย่าสิ้นเปลืองเลย มีนิดหน่อยก็พอแล้ว” ฮูหยินมองดูสิ่งของที่กองเป็นเนินเขาเล็กๆ กล่าวด้วยความเกรงใจ

“การคลอดลูกของท่านแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นต้องระวังเรื่องสุขอนามัยมากเป็นพิเศษ มีประมาณเกือบหนึ่งเดือน หากวันหน้าไม่พอใช้ ข้าค่อยให้คนส่งมาให้ท่าน กับข้าไม่ต้องเกรงใจหรอก ท่านพักฟื้นร่างกายให้ดีก็คือการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับข้าแล้ว” หยุนถิงกล่าวตอบ

ฮูหยินซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง “ขอบคุณท่านมากคุณหนูหยุน”

“ฮูหยินพักฟื้นอย่างสบายใจก็พอ ข้าอาศัยอยู่ที่ลานด้านข้าง ห้าวันนี้จะอยู่ที่นี่ตลอด พรุ่งนี้ยังต้องให้ยาทางเส้นเลือดอีก ฮูหยินพักผ่อนเถอะ มีเรื่องอะไรก็ให้คนเรียกข้าก็พอ” หยุนถิงกำชับอีกสองสามคำ ถึงได้จากไป

ออกมาจากเรือน จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกว่านางหาโอกาสทางธุรกิจเจออีกหนึ่งอย่างแล้ว และยังเป็นการค้าขายที่ทำกำไรอย่างแน่นอน

“กลับไปพักผ่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงกลับเข้าไปในเรือน

ทันทีที่เข้าไปในเรือน จวินหย่วนโยวก็อุ้มนางขึ้นไปบนเตียง กดเอาไว้ใต้ร่าง ก้มหน้าลงไปจูบ

“อุ๊บ ซื่อจื่อทำไมท่านถึงรีบร้อนขนาดนี้?” หยุนถิงกล่าวด้วยความเขินอาย

“เมื่อครู่ข้าก็ต้องการเจ้าแล้ว หลายวันมานี้เจ้าได้รับบาดเจ็บต้องพักฟื้น ข้าอดทนด้วยความยากลำบาก คืนนี้ย่อมต้องปรนนิบัติฮูหยินอย่างดีอยู่แล้ว” เสียงของจวินหย่วนโยวแหบแห้งขึ้นมาเล็กน้อย

ลมหายใจที่อ่อนโยนของเขาสาดพ่นเข้ามา หยุนถิงรู้สึกได้แค่เพียงความจักจี้ และรู้สึกอุ่นๆอยู่ข้างหู แก้มแดงราวกับผลแอปเปิลที่สุกงอมในทันใด

“ซื่อจื่อ เรามาเล่นเกมกันหน่อยดีไหม?” หยุนถิงจงใจถามเขา

“เกมอะไร?”

“เป่ายิ้งฉุบ ใครแพ้ก็ถอดเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายเป็นอย่างไร?” หยุนถิงเสนอ

นัยน์ตาของจวินหย่วนโยวมีความยินดีแว๊บผ่านไปเล็กน้อย “ความคิดนี้ดูเหมือนจะไม่เลว เริ่มกันเถอะ”

เขาลุกขึ้นมาจากตัวของหยุนถิง นั่งลงไปบนเตียงที่อยู่ด้านข้าง

หยุนถิงนับหนึ่งสองสาม ทั้งสองคนออกพร้อมกัน จวินหย่วนโยวเป็นฝ่ายชนะ

หยุนถิงดีใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปช่วยจวินหย่วนโยวถอดชุดคลุมออก

รอบที่สอง จวินหย่วนโยวก็เป็นฝ่ายแพ้อีก หยุนถิงช่วยเขาถอดอีกชิ้นหนึ่ง

จากนั้นอีกสามรอบติดต่อกัน จวินหย่วนโยวเป็นฝ่ายแพ้ทั้งหมด ตอนนี้หยุนถิงช่วยเขาถอดจนเหลือกางเกงแค่ตัวเดียวแล้ว

มองดูร่างกายท่อนบนของซื่อจื่อ ผิวสีข้าวสาลี แข็งแรงมีกำลัง กล้ามเนื้อหน้าท้องแปดลูกแค่เห็นก็รู้แล้วว่าออกกำลังเป็นประจำ บนร่างกายไม่มีไขมันเลยแม้แต่น้อย ตามแบบฉบับถอดเสื้อผ้ามีกล้ามเนื้อ สวมเสื้อผ้ามีบุคลิกภาพ

“ว้าว ซื่อจื่อรูปร่างของท่านดีขนาดนี้ ปกติข้าก็ไม่เห็นท่านออกกำลังนี่นา?” หยุนถิงยังยื่นนิ้วมือออกไปจิ้มหน้าอกของจวินหย่วนโยว

“วันนี้ให้ยาทางเส้นเลือดหกถุง ข้าเขียนลำดับการเอาไว้ให้แล้ว ลำบากหมอหลวงโจวแล้ว” หยุนถิงเอ่ยปาก

“คุณหนูหยุนเกรงใจไปแล้ว ข้าจะเอาใจใส่สิ่งเหล่านี้อย่างระมัดระวัง”

โหวฉิงพานางเข้ามา แว๊บแรกหยุนถิงก็เห็นแล้ว คือผู้หญิงที่หน้าตาสวยงามคนหนึ่ง สวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวทั้งชุด สวยสดงดงามอย่างยิ่ง มองแล้วรู้สึกสบายตาอย่างมาก

“พี่สะใภ้ขอโทษด้วย ข้ามาช้าไป ได้ยินว่าท่านจะคลอด ข้าก็เร่งเดินทางไม่หยุดหย่อนแต่ก็ยังช้าไปหนึ่งวัน ดีที่ท่านกับลูกปลอดภัย ช่างดีมากจริงๆ” โหวซือเสวี่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ครั้งนี้โชคดีที่มีคุณหนูหยุน มิเช่นนั้นเกรงว่าเจ้าคงจะไม่เห็นข้าแล้ว” ฮูหยินกล่าวตอบ

โหวซือเสวี่ยถึงได้สังเกตเห็นหยุนถิงที่อยู่ด้านข้าง มองดูใบหน้าที่งดงามและน่าทึ่ง ยังอดตะลึงงันไม่ได้ “คุณหนูหยุนงดงามมากจริงๆ แตกต่างจากใบหน้าดำมืดในอดีตราวฟ้ากับดิน”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้หยุนถิงรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย ถือว่านางกำลังชมตัวเองอยู่ก็แล้วกัน

“นังหนูนี่พูดจาอย่างไรของเจ้าน่ะ มิน่าถึงได้แต่งไม่ออก พูดจาไม่มีสมอง ห้ามเสียมารยาทกับคุณหนูหยุน นางคือผู้มีพระคุณของฮูหยิน” โหวฉิงกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว

“คุณหนูหยุนขอโทษด้วย ข้าเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น ท่านอย่าได้ถือสา” โหวซือเสวี่ยเอ่ยปากทันที

“ไม่เป็นไร คุณหนูเสวี่ยกลับมาคงมีอะไรอยากจะคุยกับฮูหยินมากมายแน่ ข้าเสร็จงานแล้ว ขอตัวออกไปก่อน” หยุนถิงเดินออกไปข้างนอก

“ข้าไปส่งท่าน” โหวซือเสวี่ยตามมา

หยุนถิงออกมาจากประตู ก็เห็นจวินหย่วนโยวเดินเข้ามาจากระยะไกล สวมชุดสีขาวราวกับหิมะ บริสุทธิ์เหนือโลกีย์ โครงหน้าเย็นชาประณีต คิ้วและดวงตาราวกับประติมากรรมอันล้ำเลิศที่มนุษย์ไม่สามารถสรรสร้างได้ สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เวลานี้เขาเดินย้อนแสงมา แสงแดดทั้งหมดที่อยู่ด้านหลังกลายเป็นตัวเสริมที่ทำให้เขาโดดเด่นขึ้นมา

ราวกับเทวดาที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ ดุจเทพ ราวกับเซียน

ดวงตาของหยุนถิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กำลังจะเดินเข้าไป แต่กลับถูกโหวซือเสวี่ยวิ่งนำหน้านางไปก่อนก้าวหนึ่ง “ขอถามชื่อของคุณชาย อายุเท่าไหร่ แต่งงานหรือยัง?”