จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 390

จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงเข้าไปในห้อง วางนางลงบนเตียง ห่มผ้านวมให้จากนั้นจึงค่อยลุกขึ้นจากไป

ที่ด้านนอกลาน หน่วยกล้าตายนับร้อยคนมารวมตัวกันหมดแล้ว รอเพียงแต่คำสั่งของซื่อจื่อ

"ตอนนี้สถานการณ์ในแคว้นเป่ยลี่เป็นอย่างไร？" จวินหย่วนโยวถามด้วยเสียงเย็นชา

“คนของซวนอ๋องประจำการอยู่นอกเมืองมาโดยตลอด เมื่อไม่กี่วันก่อนพักฟื้นมาโดยตลอด คนในเมืองมักจะเอาอาหารมาให้พวกเขากินในตอนกลางดึก หลังการตรวจสอบแล้ว คนเหล่านั้นคือกองทัพขนหงส์

เมื่อคืนซวนอ๋องเข้าพระราชวังไป หลังจากที่เขาจากไป ทหารที่ประจำการอยู่นอกเมืองก็ได้ทำการลอบโจมตี แต่พวกเขาแปลกมาก ไม่ได้แอบโจมตีจริงๆ แต่กลับทำหุ่นฟางจำนวนมาก

พวกเขาตีฆ้องและกลอง ตะโกนเสียงดัง และทหารที่ยิ่งธนูในเมืองของแคว้นเป่ยลี่ก็ยิงธนูมาอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นกองทัพของซวนอ๋องก็ถอยออกแล้ว! "ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งรายงาน

รูม่านตาที่ดำทืบของจวินหย่วนโยวหรี่ลงเล็กน้อย โม่เหลิ่งเหยียนไปทำอะไรในพระราชวัง ส่งคนไปแอบโจมตี แต่ก็ไม่ได้โจมตีจริงๆ คงมีแผนการร้ายบางอย่างสินะ

"ส่งคนไปจับตามองพระราชวังของแคว้นเป่ยลี่ให้ดี โดยเฉพาะเป่ยจิ่วฉิง ซ่างกวนเจิ้น และซ่างกวนหรู หากพวกเขามีการเคลื่อนไหวใดๆ ก็รีบมารายงานให้ข้าทันที ส่วนคนอื่นๆ ยังไม่ต้องทำอะไรรอคำสั่งของข้าก่อน" จวินหย่วนโยวสั่ง

“ขอครับ” ทุกคนแยกย้ายกันไปทันที

ในลานขนาดใหญ่ เหลือเพียงจวินหย่วนโยว เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนบนหัว นัยน์ตาที่มืดทึบเฉียบคมและชั่วร้าย ครั้งนี้เขาจะฆ่าศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ด้วยมือของเขาเองอย่างแน่นอน

................

พระราชวังแคว้นเป่ยลี่

ทหารที่ปกป้องเมืองถูกลอบโจมตีอย่างกะทันหัน ก็รีบเป่าเขาสัญญาณทันที และส่งคนไปรายงานที่พระราชวัง

แต่คิดไม่ถึงว่า กงกงเข้าไปรายงาน แต่กลับถูกเป่ยจิ่วฉิงด่าออกมา

เดิมทีเขาก็ทำไปเกือบทั้งคืนแล้ว หากเป็นปกติก็ควรพักผ่อนนอนหลับแล้ว แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เป่ยจิ่วฉิงในคืนนี้นั้นมีสนใจเป็นอย่างมาก แถมร่างกายก็เหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทำเอาอยู่เรื่อยๆ

ซ่างกวนหรูที่อยู่ด้านล่างถูกเขาทำจนเหนื่อยเป็นลมไปนานแล้ว แต่เป่ยจิ่วฉิงก็ยังไม่หายอยาก เขาจึงให้กงกงที่ค่อยรอรับใช้อยู่นอกประตูนั้นไปเรียกนางสนมมาอีกสองสามคน และออกกำลังกายด้วยกัน

อารมณ์กำลังสูง และทันใดนั้นก็ได้ยินกงกงบอกว่าถูกลอบโจมตีอะไร เป่ยจิ่วฉิงในขณะนี้สติถูกครอบงำโดยความหลงใหลในร่างกายไปนานแล้ว เขาเพียงต้องการมากกว่านี้ ระบายตามใจมากขึ้น จึงไม่สามารถสนใจสิ่งอื่นได้อยู่แล้ว

กงกงที่ถูกด่าก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ แน่นอนว่าเขาเองก็รู้ว่าฝ่าบาทไม่ต้องการให้ถูกรบกวนในเวลานี้ ดังนั้น จึงบอกให้องครักษ์คนนั้นถอยไป

องครักษ์ถอนไป จักรพรรดิทำต่อ กงกงก็ไม่กล้าพูดมาก ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

วังหลังขนาดใหญ่นั้นเต็มไปด้วยเสียงครวญครางที่มีที่สิ้นสุด แต่ทหารที่ปกป้องเมืองต่างอกสั่นขวัญแขวน และต่อสู้อย่างสุดกำลัง

โชคดีที่ทหารของซวนอ๋องยอมแพ้หลังจากโจมตีไปไม่นาน มิฉะนั้นการป้องกันชายแดนของแคว้นเป่ยลี่ทั้งหมดอาจสูญเสียไปก็ได้

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เรื่องที่เมื่อคืนฝ่าบาททรงร่วมรักกับนางสนมที่วังหลัง โดยไม่สนถึงความปลอดภัยของแคว้นเป่ยลี่นั้นถูกแพร่กระจายไปทั่วทุกที่ สร้างความโกลาหลยิ่งนัก

สามัญชนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ แม้จะไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์อย่างเปิดเผย แต่ต่างก็มีความแค้นเคืองต่อฝ่าบาทกันยิ่งนัก

เหล่าขุนนางชั้นสูงได้ยินเรื่องนี้ ต่างก็โกรธยิ่งนัก พวกเขาต่างก็รู้ว่าฝ่าบาทลามก แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนชายแดนของแคว้นเป่ยลี่ถูกลอบโจมตี เขากลับไม่ไม่แยแสใดๆ นี่เอาแคว้นเป่ยลี่ไว้ในตำแหน่งใดกันแน่

และที่ยิ่งไปว่านั้นคือ การประชุมเช้าในวันนี้ก็ถูกยกเลิกไป ตามข่าวลือฝ่าบาทยังคงโปรดปรานซ่างกวนหรูอยู่ เหล่าขุนนางแม่ทัพและประชาชนทั้งหลายต่างก็ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์ฝ่าบาท แต่กลับเกลียดซ่างกวนหรูเข้าไส้ โดยบอกว่านางเป็นนางมารที่ลำนำล่มแคว้น

เป่ยหมิงฉี่ยังไม่ได้กลับวังก็ได้ยินเรื่องนี้แล้ว จึงรีบส่งคนไปตรวจสอบทันที ตัวเองก็ไปที่พระราชวังของแคว้นเป่ยลี่

แต่ยังไม่ทันได้เข้าประตู ก็ได้ยินเสียงครวญครางดังมาจากห้องนอน ทำเอาเป่ยหมิงฉี่โกรธจนถีบประตูออก

เสียงที่ดัง รบกวนถึงคนในห้อง นางสนมมองดูผู้ที่บุกเข้ามา ต่างก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

“เสด็จพ่อค่อยระมัดระวังเองด้วยเถอะ หากแคว้นเป่ยลี่ถูกทำลายในมือของท่าน ถึงตอนนั้นท่านก็จะไม่มีหน้าไปเผชิญหน้าบรรพบุรุษแล้ว!” เป่ยหมิงฉี่ทิ้งประโยคนี้ไว้ แล้วหันหลังจากไป

เป่ยจิ่วฉิงโกรธแทบตาย แต่ก็ไม่มีคำที่จะหักล้าง รีบสั่งให้คนไปที่เรียกผู้ที่ปกป้องเมืองมาสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมื่อคืนนี้

แต่ทันทีที่เขาลุกจากเตียง ก็เห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่อยู่ข้างเตียง เปิดดูเนื้อหาด้านในก็ตกตะลึง

“เด็กๆ เมื่อคืนมีใครเข้ามาในห้องนอนของข้าหรือเปล่า？” เป่ยจิ่วฉิงรีบถาม

“ฝ่าบาท เมื่อคืนบ่าวเฝ้าอยู่ประตูมาโดยตลอด ไม่มีใครเข้ามาเลยพ่ะย่ะค่ะ” กงกงตอบ

มือของเป่ยจิ่วฉิงที่จับจดหมายนั้นสั่นอย่างรุนแรง และเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหลัง เมื่อคืนซวนอ๋องสามารถเข้ามาในห้องนอนของตัวเองได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น หากเขาต้องการฆ่าตัวจริง ๆ ตอนนี้เขากลายเป็นศพไปแล้ว

เป่ยจิ่วฉิงชำเลืองมองดูซ่างกวนหรูที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง นัยน์ตาอันมืดสนิทฉายเล่ห์เหลี่ยม ก่อนหน้านี้ยังสัญญากับซ่างกวนหรูว่าจะไม่ส่งนางออกไป แต่ตอนนี้เขาคงต้องผิดคำมั่นสัญญาแล้ว

ทางนี่ ตอนหยุนถิงตื่นขึ้นมาเป็นคืนที่สองแล้วที่ ลืมตาขึ้นมองดูห้องไม่คุ้นเคย หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา "ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมากินอะไรสักหน่อยเถอะ เจ้านอนไปทั้งวันแล้ว"

“ซื่อจื่อที่นี่คือที่ใด？”

“ลานบ้านในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่” จวินหย่วนโยวตอบ เดินมาแล้วช่วยนางใส่เสื้ออย่างชำนาญ

หยุนถิงตามมา หลังแต่งตัวเสร็จทั้งสองก็ไปที่ห้องโถงด้านข้าง หยุนถิงกินอะไรไปหน่อย

"ถิงเอ๋อร์ มียาพิษที่กินแล้วทำให้ผู้คนเจ็บปวดทรมานมากหรือไม่ ยาพิษที่ตายทั้งเป็น？" จวินหย่วนโยวถาม